Ούτε η αύξηση του κατώτατου μισθού (όχι από τα λεφτά των καπιταλιστών, αλλά του κράτους, δηλαδή με κρατική επιδότηση), ούτε οι υποσχέσεις για φοροελαφρύνσεις, ούτε η απομάκρυνση των «σκληρών» της κυβέρνησης οδήγησαν σε σταμάτημα των διαδηλώσεων που συνεχίζονται εδώ και ενάμιση μήνα χωρίς διακοπή στη Χιλή! Κάτω από το βάρος των διαδηλώσεων, η ποδοσφαιρική ομοσπονδία της χώρας αποφάσισε να διακόψει τη σεζόν. Οι αγώνες σταμάτησαν μέχρι να ομαλοποιηθεί η κατάσταση (φαντάζεστε τι θα γινόταν στα γήπεδα).
Ομως η κατάσταση δεν «ομαλοποιείται». Η κυβέρνηση έσπευσε να ανακοινώσει σχέδιο «οικονομικής ανάκαμψης» 5.5 δισ. δολαρίων, για να τονώσει την οικονομία που συρρικνώθηκε κατά 3.4% τον Οκτώβρη λόγω των συγκρούσεων. Λεφτά για τους καπιταλιστές, δηλαδή, και μερικά ψίχουλα για τους πιο εξαθλιωμένους.
«Δεν είναι μόνο αριθμοί. Αυτό σημαίνει ότι χιλιάδες επιχειρήσεις και θέσεις εργασίας βρίσκονται σε κίνδυνο. Η βία, οι λεηλασίες και η καταστροφή έχουν βαλτώσει την οικονομία με τεράστιο κόστος για τους Χιλιανούς», δηλώνει ο υπουργός Οικονομικών Ιγνάσιο Μπριόνες. Τι κοινοτυπία! Η ίδια «καραμέλα», το ίδιο μοτίβο, κάθε φορά που οι καταπιεσμένοι τολμούν να σπάσουν την αστική νομιμότητα. Η κυβέρνηση δεν ενδιαφέρεται για τους «αριθμούς» αλλά για τους «πολίτες» που «πλήττονται από τη βία». Δεν πλήττονταν από τους χαμηλούς μισθούς, την έλλειψη υγειονομικής περίθαλψης, ούτε τις συντάξεις πείνας! Αυτά χτυπούσαν την «πλέμπα», όχι τους «καθωσπρέπει πολίτες»!
Εφτασε, όμως, η ώρα η «πλέμπα» να μιλήσει. Ποιος το περίμενε ότι η αύξηση της τιμής των εισιτηρίων στο Μετρό του Σαντιάγο κατά δύο σεντ του ευρώ (από τα 1.12 στα 1.16 δολάρια) θα έθετε την κοινωνική σταθερότητα της Χιλής σε τέτοιο κίνδυνο; Οι διαδηλώσεις που ξεκίνησαν από τους φοιτητές, όταν η κυβέρνηση του συντηρητικού δισεκατομμυριούχου προέδρου Σεμπαστιάν Πινιέρα αποφάσισε την αύξηση των εισιτηρίων στο Μετρό του Σαντιάγο, εξαπλώθηκαν ταχύτατα, σαν φωτιά σε αχυρώνα, και οξύνθηκαν σε βαθμό που να χαρακτηρίζονται ως οι χειρότερες από τα χρόνια της δικτατορίας Πινοσέτ! Ηταν τέτοιο το μένος των διαδηλωτών που η χώρα κηρύχτηκε σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και ο Πινιέρα πήρε πίσω άρον-άρον την αύξηση στα εισιτήρια, χωρίς όμως αποτέλεσμα.
Ο Πινιέρα, που διετέλεσε πρόεδρος και την τετραετία 2010-2014, όταν το 2011 βρέθηκε αντιμέτωπος με το φοιτητικό κίνημα, έχασε μεγάλο μέρος της δημοτικότητάς του, για να επανέλθει το 2018 διορίζοντας στην κυβέρνησή του άτομα που σχετίζονταν με τη δικτατορία του Πινοσέτ. Ομως μέχρι τώρα δεν είχε αντιμετωπίσει τέτοια λαϊκή οργή. Η καταστολή, όσο άγρια κι αν είναι, δε θα τον σώσει. Το ζήτημα είναι, πώς μέσα από αυτή την οργή θα γεννηθεί η ανάγκη για ταξική οργάνωση, που είναι το μέγα ζητούμενο της εποχής μας, για να μπορέσει να καρποφορήσει το κίνημα κι όχι να φυλλορροήσει πατώντας κάποια μπανανόφλουδα που θα του πετάξει το σύστημα, είτε ρίχνοντας την κυβέρνηση είτε υποσχόμενο κάποιες μεταρρυθμίσεις που δε θα θέτουν σε κίνδυνο την αστική εξουσία.
Σχετικά Αρθρα
