Μπορεί η κρίση να μη λέει να κοπάσει και ο διασυνοριακός δανεισμός μεταξύ των τραπεζών να μειώθηκε απότομα από τα τέλη του περασμένου Μάρτη μέχρι τα τέλη του περασμένου Ιούνη, σημειώνοντας τη μεγαλύτερη πτώση από τις αρχές του 2009 (κατά 575 δισ. δολάρια), σύμφωνα με τα στοιχεία της τελευταίας έκθεσης της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών BIS (https://www.bis.org/publ/qtrpdf/r_qt1212.htm), ο παρασιτισμός όμως καλά κρατεί. Μιλάμε για τις αγοραπωλησίες ομολόγων που θεωρούνται «χαμηλής εξασφάλισης», για τα οποία η ίδια έκθεση μας ενημερώνει ότι οι τιμές τους αυξήθηκαν γιατί αυξήθηκε η ζήτηση.
Πώς αυξήθηκε η ζήτηση τέτοιων ομολόγων εν καιρώ κρίσης; Υποτίθεται ότι δεν υπάρχει «εμπιστοσύνη» και τα πιο ριψοκίνδυνα ομόλογα έχουν ακόμα περισσότερες πιθανότητες να καταπέσουν, οπότε κανονικά δε θα έπρεπε να τ’ αγοράζει κανείς. Κι όμως, τα αγοράζουν και ο λόγος είναι απλός: «Ευρύτερα, τα επιπλέον ποσοτικά πακέτα στήριξης από τις κυριότερες κεντρικές τράπεζες φαίνεται να έσπρωξαν τους επενδυτές στο να πάρουν περισσότερο ρίσκο… Με τη ζήτηση των επενδυτών σε ριψοκίνδυνα ομόλογα να αυξάνεται, οι εκδότες ομολόγων μπόρεσαν να αυξήσουν το δανεισμό τους περισσότερο από τους προηγούμενους μήνες».
Τί γίνεται δηλαδή; Γνωρίζοντας οι «επενδυτές» (το χρηματιστικό κεφάλαιο δηλαδή), ότι τα κράτη μέσω των κεντρικών τους τραπεζών θα σπεύσουν να δώσουν ζεστό χρήμα με τα διάφορα «πακέτα στήριξης» στις καπιταλιστικές επιχειρήσεις που εκδίδουν ριψοκίνδυνα ομόλογα, σπεύδουν να τα αγοράσουν, γιατί τους δίνουν υψηλότερα επιτόκια. Στις ΗΠΑ, για παράδειγμα, η Ομοσπονδιακή Τράπεζα (η γνωστή FED) ανακοίνωσε στις 13 Σεπτέμβρη ότι ξεκινά μηνιαίες αγορές αξίας 40 δισ. δολαρίων ομολόγων που βασίζονταν σε ενυπόθηκα στεγαστικά δάνεια (των MBS). Οπως σημειώνει η έκθεση της BIS, οι αγορές αυτές θα συνεχιστούν επ’ αόριστο! Κι η FED το κάνει αυτό σε μία περίοδο που γίνεται χαμός στις ΗΠΑ για το περιβόητο fiscal cliff (δημοσιονομικός γκρεμός) για το οποίο γράφουμε σε διπλανή στήλη.
Το ίδιο κάνει και η κεντρική τράπεζα της Ιαπωνίας, αυξάνοντας τις αγορές ομολόγων του γιαπωνέζικου δημοσίου και άλλων ομολόγων κατά 21 τρισ. γιεν (250 δισ. δολάρια περίπου). Αφού το κράτος πληρώνει για να κερδίσει το χρηματιστικό κεφάλαιο το μέγιστο κέρδος του, γιατί το τελευταίο να μην κερδοσκοπεί; Αυτή άλλωστε είναι η… πεμπτουσία του καπιταλισμού!
