Μπορεί να δολοφόνησαν πάνω από 400 Παλαιστίνιους μέσα σ’ αυτό το χρόνο (περισσότερους από τους μισούς ήταν άμαχοι) και να οργάνωσαν επανειλημμένα εκτεταμένες στρατιωτικές επιχειρήσεις από εδάφους και αέρος. Μπορεί να στήριξαν τον αμερικανόδουλο πρόεδρο της Παλαιστινιακής Αρχής, Μαχμούντ Αμπάς – ακόμα και με ζεστό χρήμα – για να σταθεροποιήσει το πραξικόπημά του στην Δυτική Οχθη και να υποσκάψει την εξουσία της Χαμάς στη Λωρίδα της Γάζας. Μπορεί να στραγγάλισαν τον παλαιστινιακό λαό με το διεθνές οικονομικό εμπάργκο εκβιάζοντάς τον να υποκύψει στις αμερικάνικες και σιωνιστικές επιταγές και να σταματήσει την αντίσταση.
Μάταια όμως. Η αντίσταση υπάρχει και το απέδειξε περίτρανα την περασμένη Τρίτη προκαλώντας πανικό στα ισραηλινά επιτελεία. 69 ήταν οι Ισραηλινοί στρατιώτες που τραυματίστηκαν (οι 4 σοβαρά, όπως ανακοινώθηκε) από ρουκέτα που έσκασε μέσα στη στρατιωτική βάση του Ζικίμ, λίγο βορειότερα από τα σύνορα με τη Λωρίδα της Γάζας. Ρουκέτα που εκτοξεύτηκε από την ισλαμική Τζιχάντ και τις «Λαϊκές Επιτροπές Αντίστασης», αποδεικνύοντας ότι όσα στρατιωτικά μέτρα κι αν πάρει το Ισραήλ θα ζει πάντα με το φόβο ενός ακόμα χτυπήματος.
Οι Σιωνιστές με την πολιτική που έχουν αποφασίσει βρίσκονται σε ένα διαρκές αδιέξοδο. Μόνη λύση σ’ αυτό φαίνεται να είναι η ανακατάληψη της Λωρίδας της Γάζας. Μόνο που εδώ ο γόρδιος δεσμός δε μπορεί να λυθεί με το σπαθί – το απέδειξε άλλωστε η περσινή ισραηλινή πανωλεθρία στο μέτωπο του Λιβάνου – γι’ αυτό και τα σιωνιστικά σκυλιά μόνο αλυχτάνε, χωρίς να τολμούν να δαγκώσουν την καρωτίδα. Γιατί αυτό θα σήμαινε τεράστιες απώλειες από τη μεριά τους με αμφίβολα αποτελέσματα. Ο Παλαιστινιακός λαός αποδεικνύεται για μια ακόμα φορά σκληρό καρύδι, παρά τη διεθνή απομόνωση και την ανυπολόγιστη καταστροφή που έχει υποστεί από την σιωνιστική βαρβαρότητα.
