Στα προβλήματα που αντιμετωπίζει η πολιτική του Λευκού Οίκου στη Λατινική Αμερική προστίθεται ακόμη ένα με την εκλογική νίκη στο δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών στο Εκουαδόρ του 43χρονου οικονομολόγου Ραφαέλ Κορέα, με αντίπαλο τον Αλβάρο Νομπόα, τον πλουσιότερο άνθρωπο της χώρας.
Ο Κορέα, που σπούδασε Οικονομικά στο Καθολικό Πανεπιστήμιο του Εκουαδόρ και έχει δύο διδακτορικά διπλώματα, από το αμερικάνικο πανεπιστήμιο του Ιλινόις και από πανεπιστήμιο του Βελγίου, διετέλεσε για λίγο διάστημα υπουργός Οικονομικών στην τελευταία κυβέρνηση του προσωρινού προέδρου Αλφρέδο Παλάσιο και είναι σύμμαχος και φίλος του Ούγο Τσάβες. Εχει δεσμευτεί προεκλογικά ότι δεν θα υπογράψει τη συμφωνία ελεύθερου εμπορίου με τις ΗΠΑ, ότι θα επαναδιαπραγματευτεί το εξωτερικό χρέος της χώρας και ότι δεν θα παρατείνει τη δεκάχρονη άδεια λειτουργίας της αμερικάνικης βάσης της Μάντα, που λήγει το 2009, και ότι θα τη μετετρέψει σε ένα μεγάλο διεθνές αεροδρόμιο. Υπόσχεται ότι θα διαθέσει μεγαλύτερο μέρος του πλούτου της χώρας για την ανακούφιση των φτωχών και ότι θα αυξήσει την εκπροσώπηση των γυναικών και των Ινδιάνων στα κέντρα εξουσίας.
Οι υποσχέσεις αυτές σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ο Ραφαέλ Κορέα είναι ένα νέο άφθαρτο πρόσωπο, χωρίς κομματική ένταξη, που δηλώνει «αριστερός από χριστιανική και όχι από μαρξιστική σκοπιά», του έδωσαν τη νίκη. Ομως είναι βέβαιο ότι αν δεν προχωρήσει σε κάποια μέτρα ανακούφισης των φτωχολαϊκών στρωμάτων, θα έχει την τύχη των προηγούμενων προέδρων, γιατί ο λαός έχει μπουχτήσει από διεφθαρμένους πολιτικούς και μεγάλα λόγια. Το γεγονός ότι τα τελευταία 10 χρόνια έχουν αλλάξει 8 πρόεδροι, από τους οποίους οι 3, μεταξύ των οποίων και ο τελευταίος εκλεγμένος Ινδιάνος πρόεδρος Λούσιο Γκουτιέρες, ανατράπηκαν από παρατεταμένες και βίαιες λαϊκές κινητοποιήσεις σημαίνει πολλά και δείχνει ότι η χώρα αλλά και γενικότερα η Λατινική Αμερική είναι καζάνι που βράζει. Κι αυτό είναι που φοβίζει κυρίως το Λευκό Οίκο και όχι η εκλογή σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων ή προέδρων, όσο κι αν τον ενοχλούν κάποιες πλευρές της πολιτικής τους, γιατί ξέρει ότι ταυτόχρονα λειτουργούν ως βαλβίδα εκτόνωσης της λαϊκής οργής, που αποτρέπει χειρότερες εξελίξεις.
