Από τη στιγμή που ξεκίνησαν οι μάχες στο παλαιστινιακό στρατόπεδο Ναχρ-Αλ-Μπαρέντ στο βόρειο Λίβανο σφηνώθηκαν στο μυαλό μου τα λόγια ενός Παλαιστίνιου, σε μία απ’ τις συναντήσεις που είχε η ελληνική αντιπροσωπεία που πήρε μέρος στο συνέδριο της Βηρυτού για την Αντίσταση, που οργάνωσε η Χεζμπολά με το «Κ»Κ Λιβάνου τον περασμένο Νοέμβρη: «Αν δεν υπήρχε η ανάγκη της ενότητας κατά του Ισραήλ, οι Παλαιστίνιοι στο Λίβανο θα είχαν από καιρό εξεγερθεί».
Φυσικά και δεν πρόκειται για εξέγερση των πάνω από 200.000 (πολύ περισσότερων, κατά τα επίσημα στοιχεία, που δεν έχουν μετρήσει τους εκατοντάδες χιλιάδες που αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη χώρα), Παλαιστινίων προσφύγων αυτά που συμβαίνουν τούτες τις μέρες στο Λίβανο. Ομως, κανείς δε μπορεί να εγγυηθεί ότι οι συγκρούσεις δεν θα επεκταθούν και σ’ άλλα στρατόπεδα, άσχετα αν η Φάταχ Αλ-Ισλάμ είναι μια ομάδα μερικών εκατοντάδων μαχητών, που σύμφωνα με πολλούς (όπως ο γνωστός Ρόμπερτ Φισκ του Ιντιπέντεντ, αλλά και οι εκπρόσωποι του λιβανέζικου στρατού) έχει πλαισιωθεί και από ξένους μαχητές, από το Ιράκ, την Υεμένη, τη Συρία και αλλού, και έχει διασυνδέσεις με την Αλ-Κάιντα, μολονότι η ίδια η Οργάνωση το διαψεύδει κατηγορηματικά.
Οσο κι αν οι παλαιστινιακές οργανώσεις διαχωρίζονται απ’ τη Φάταχ Αλ-Ισλάμ, οργάνωση που προέκυψε από διάσπαση, τον περασμένο Νοέμβρη, μιας άλλης παλαιστινιακής οργάνωσης, με φυλοσυριακή καταβολή, της Φάταχ Αλ-Ιντιφάντα, κανείς δε μπορεί να γνωρίζει ποιες είναι οι δυνατότητες στρατολόγησης και η απήχηση που μπορεί αυτή να έχει μέσα σε ένα περιβάλλον που δεν δίνει καμία ελπίδα ζωής στους χιλιάδες Παλαιστίνιους πρόσφυγες του Λιβάνου. Σε μια περίοδο μάλιστα που τα σύννεφα του πολέμου «βρέχουν» σφαίρες και βόμβες στην Παλαιστίνη, με την κυβέρνηση «εθνικής ενότητας» ανίκανη να οργανώσει την Παλαιστινιακή Αντίσταση, που παραταύτα συνεχίζεται.
Αυτό είναι το κύριο πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο λιβανέζικος στρατός, ο οποίος ενεργεί σαν κατοχικός στρατός, παρουσιάζοντας εκπληκτική ομοιότητα με τον αμερικάνικο στο Ιράκ και τον ισραηλινό στην Παλαιστίνη. Την ίδια εκπληκτική ομοιότητα παρουσιάζουν και οι δηλώσεις του υπουργού Πολέμου του Λιβάνου, που δήλωσε ότι δεν διαπραγματεύεται με τρομοκράτες! Ομως, «κανένας Παλαιστίνιος ή Παλαιστινιακή Οργάνωση στο Λίβανο δεν θα δεχτεί να βλέπει τον Παλαιστινιακό λαό να σφαγιάζεται σε ένα είδος συλλογικής τιμωρίας», δήλωνε ένας από τους πολλούς πρόσφυγες που διαδήλωσαν οργισμένοι σε τρία παλαιστινιακά στρατόπεδα στο Λίβανο. Το άνοιγμα πυρός αδιάκριτα μέσα σε ένα τόσο πυκνοκατοικημένο προσφυγικό καταυλισμό (1 τετραγωνικό χιλιόμετρο για 35 με 40 χιλιάδες ανθρώπους, δηλαδή 40 φορές πιο πυκνοκατοικημένο απ’ την Αττική και 12 φορές πιο πυκνοκατοικημένο απ’ τη Λωρίδα της Γάζας), μόνο και μόνο για να παταχτεί η «τρομοκρατία», ακόμα κι αν δεν προκαλέσει γενικευμένη εξέγερση μέσα στους Παλαιστίνιους πρόσφυγες, θα συσσωρεύσει απέραντη οργή. Μετατρέποντας έτσι τον παλαιστινιακό πληθυσμό σε βραδυφλεγή βόμβα που καμία δύναμη δεν θα μπορέσει να αφοπλίσει.
Ούτε κι αυτή η Χεζμπολά που συντάχτηκε στο πλευρό του λιβανέζικου στρατού (με τον οποίο άλλωστε τηρεί άριστες σχέσεις), αρνούμενη να βγάλει έστω και μια ανακοίνωση καταγγελίας για τη σφαγή των «Παλαιστινίων αδελφών». Δείχνοντας έτσι τα ταξικά της όρια, ως μια οργάνωση εθνικοαπελευθερωτική μεν, σε αστικά πλαίσια δε, που η αλληλεγγύη της στους Παλαιστίνιους εξαντλείται με το να τους δώσει κάποιες δουλειές τις οποίες δε δέχονται να κάνουν οι Λιβανέζοι.
Κ.Β.
