Γελάγαμε τη δεκαετία του '80 με τα ακατανόητα αρτικόλεξα που εισήγαγε το ΠΑΣΟΚ (πλέον τα έχουμε «χωνέψει»), όμως οι γερμανοί ιμπεριαλιστές πολιτικοί δεν παίζονται σ' αυτόν τον τομέα. Μετά το ναυάγιο για το σχηματισμό κυβέρνησης «Τζαμάικα» και αφού άφησαν προς στιγμήν στην άκρη το σχηματισμό κυβέρνησης «Κένυα», τώρα μετεωρίζονται ανάμεσα στον συνασπισμό Go Ko και στον συνασπισμό Κο Κο!
Ο πρώτος είναι ο κλασικός Μεγάλος Συνασπισμός (που κυβερνά ακόμα, μην το ξεχνάμε), τον οποίο επιθυμεί διακαώς η Μέρκελ, και ο δεύτερος είναι ο Συνασπισμός Συνεργασίας, που αναγκαστικά επινόησε η ηγεσία του SPD, που ακόμα δεν έχει συνέλθει από την εκλογική κατραπακιά και προσπαθεί να συμβιβάσει τον έντονο φραξιονιστικό αγώνα στο εσωτερικό του κόμματος.
Είναι δε ο Συνασπισμός Συνεργασίας ένα υβρίδιο κυβερνητικής συνεργασίας, που δε θα στηρίζεται σε μια αναλυτική συμφωνία ανάμεσα στα δυο κόμματα (η συμφωνία του 2012 ήταν ολόκληρος τόμος 185 σελίδων), αλλά σε μια συμφωνία πάνω σε πέντε-δέκα θεματικές ενότητες. Ολα τα υπόλοιπα θέματα θα μείνουν ανοιχτά και θα ρυθμίζονται με ad hoc ψηφοφορίες στη γερμανική Βουλή.
«Ολίγον έγκυος δεν υπάρχει. Το SPD πρέπει να αποφασίσει αν θέλει να κυβερνήσει ή όχι», δήλωσε η Γιούλια Κλέκνερ, πρόεδρος της CDU στη Ρηνανία-Παλατινάτο, και όλοι κατάλαβαν ότι με το στόμα της μιλούσε η Μέρκελ. «Λίγο κυβέρνηση και λίγο αντιπολίτευση δεν είναι μοντέλο του μέλλοντος για μια από τις ισχυρότερες οικονομίες του κόσμου», δήλωσε ο Αλεξάντερ Ντόμπριν, επικεφαλής της κοινοβουλευτικής ομάδας της CSU (χριστιανοκοινωνιστές της Βαυαρίας).
Η Μέρκελ, έχοντας αποφύγει την επιλογή της κυβέρνησης μειοψηφίας, που ήταν μια από τις πρώτες επιλογές των σοσιαλδημοκρατών και έχοντας στο τσεπάκι της την βούλησή τους για κάποιου είδους κυβερνητικό συνασπισμό πλειοψηφίας, δε βιάζει τα πράγματα. Ξέρει, άλλωστε, ότι ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός για τις πολιτικές πληγές στα ιστορικά αστικά κόμματα. Οπως ξέρει ότι στο SPD υπάρχουν δυνάμεις που τάσσονται από τώρα ανοιχτά υπέρ ενός νέου Μεγάλου Συνασπισμού, θεωρώντας το υβρίδιο του Συνασπισμού Συνεργασίας ως ανάξιο μιας ιμπεριαλιστικής δύναμης όπως η Γερμανία και ενός αστικού κόμματος όπως το SPD, που είναι κόμμα εξουσίας και πρέπει να παίρνει αυτό που του ανήκει με βάση τον κάθε φορά συσχετισμό δυνάμεων.
Για παράδειγμα, ο Τόμας Οπερμαν, πρώην πρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας του SPD, έκρουσε ήδη το καμπανάκι του κινδύνου για το κόμμα, που μπορεί να είναι στην κυβέρνηση, αλλά σε μια σειρά ανοιχτές ψηφοφορίες θα βρίσκει απέναντί του μια δεξιά πλειοψηφία 400 βουλευτών σε σύνολο 709 της Μπούντεσταγκ. Δηλαδή, οι υπουργοί του θα καλούνται να εφαρμόσουν μια πολιτική που θα αποφασίζει η δεξιά της CDU/CSU με την προσθήκη ψήφων από την ακροδεξιά AfD. Αντίθετα, οι εκπρόσωποι της λεγόμενης αριστερής πτέρυγας του SPD θεωρούν ότι με τον Συνασπισμό Συνεργασίας το SPD θα έχει μεγαλύτερη ευελιξία να προωθήσει στη Βουλή ζητήματα που βρίσκονται στη δική του «κοινωνική ατζέντα». Δεν μας λέει όμως με τι πλειοψηφία θα τα ψηφίσει, αποκαλύπτοντας εμμέσως πως εκείνο που ενδιαφέρει αυτή την πτέρυγα είναι να χαϊδέψει τ' αυτιά της κομματικής βάσης και να διευρύνει τα ερείσματά της σ' αυτήν.
Το σημαντικό για το γερμανικό πολιτικό σύστημα είναι ότι οι συζητήσεις για το σχηματισμό κυβέρνησης συνεργασίας ξανάρχισαν, χωρίς τα ταρατατζούμ που συνόδευαν τις αντίστοιχες συζητήσεις για τη «Τζαμάικα», που τις οδήγησε σε ναυάγιο ο Λίντνερ του FDP (επειδή κάηκαν στο χυλό, τώρα φυσάνε και το γιαούρτι). Τρία κόμματα (CDU, CSU, SPD) με μόλις δύο εκπροσώπους το καθένα, συναντήθηκαν για πρώτη φορά το βράδυ της περασμένης Τετάρτης και αναμένεται να εντείνουν τις διαβουλεύσεις.
Στο μεταξύ, οι καπιταλιστές πιέζουν να δοθεί γρήγορα κυβερνητική λύση. «Πρέπει να ξέρουμε προς τα πού θα πάει το καράβι» δήλωσε ο πρόεδρος του Συνδέσμου Γερμανικής Βιομηχανίας Ντίτερ Κεμπφ. Οπως δείχνουν τα πράγματα, οι εκπρόσωποι των μεγαλύτερων αστικών κομμάτων δε θα τους διαψεύσουν. Ιδιαίτερα οι σοσιαλδημοκράτες, που ήδη πήραν από έκτακτο συνέδριο εντολή για διαπραγματεύσεις «ανοιχτού αποτελέσματος» (χωρίς υποχρεωτικό σχηματισμό κυβέρνησης, δηλαδή) και έχουν πια τη δυνατότητα (με το απαραίτητο «μασάζ» στην κομματική βάση) να περάσουν από τον Ko Ko στον Go Ko. Αλλωστε, ο Σουλτς πήρε από το συνέδριο αυτό που ήθελε: επανεξελέγη πρόεδρος (όλοι έθαψαν το τσεκούρι του πολέμου) και το κοστούμι του αντικαγκελάριου και πρωτοκλασάτου υπουργού δε θα του πήγαινε καθόλου άσχημα.