«Στον Πάπα Ιωάννη Παύλο ΙΙ. Αναπαύσου εν ειρήνη, ακούραστε μαχητή της φιλίας μεταξύ των λαών, εχθρέ του πολέμου και φίλε των φτωχών». Τα παραπάνω λόγια απ’ το κείμενο που έγραψε ο Φιντέλ Κάστρο στο βιβλίο των συλλυπητηρίων για τον θάνατο του Πάπα, όπως αναδημοσιεύτηκαν από την κουβανέζικη κυβερνητική εφημερίδα Granma 5/4/05, δεν εξέπληξαν κανέναν. Ούτε κι εμάς φυσικά που δεν είμαστε απ’ τους υπέρμαχους του «τελευταίου αντιιμπεριαλιστή ηγέτη», όπως πλασάρεται στο διεθνές πολιτικό παζάρι. Ομως δε μπορούμε να αποφύγουμε τον πειρασμό να θυμίσουμε μερικές αλήθειες που τείνουν να ξεχαστούν από τον βομβαρδισμό της παραπληροφόρησης γύρω απ’ το ποιόν του τελευταίου Πάπα του Βατικανού.
Να θυμήσουμε ποιο ρόλο έπαιξε ο ίδιος στα πλαίσια της πολιτικής της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας ενάντια στην «θεολογία της απελευθέρωσης» στη Λατινική Αμερική. Οχι μόνο διορίζοντας τους πιο φανατικούς ακροδεξιούς επισκόπους στις εκκλησιαστικές αρχές τη περιοχής, όπως ο περιβόητος αρχιεπίσκοπος της Λίμα στο Περού, Χουάν Λουίς Σιπριάνι, που ταυτίστηκε με την δικτατορία του Φουχιμόρι, αλλά και αγιοποιώντας τον ιδρυτή της πανίσχυρης παρεκκλησιαστικής οργάνωσης Opus Dei, Χοσέ Μαρία Εσκρίβα τον Οκτώβρη του 2002. Μιας οργάνωσης που συνδέθηκε με ό,τι πιο αντιδραστικό υπήρχε στη Λατινική Αμερική.
Πώς συμβιβάζεται λοιπόν η στήριξη της Opus Dei και των αντιδραστικών παπάδων σε μια περιοχή του πλανήτη όπως η Λατινική Αμερική (για την οποία υποτίθεται ότι κόπτεται ο Κάστρο), όπου ακόμα και οι ρεφορμιστές αναγκάστηκαν να πάρουν τα όπλα, με τις παπαρολογίες περί «μαχητή της φιλίας των λαών» και «φίλου των φτωχών»; Αν για τις εκατοντάδες χιλιάδες λαού που δάκρυσαν μπροστά στη σορό του Πάπα μπορεί να υπάρχουν κάποια ελαφρυντικά, καθώς σε εποχές άκρατου ατομισμού το θρησκευτικό «όπιο» θερίζει, για τους υποτιθέμενους αντιιμπεριαλιστές τύπου Κάστρο δεν μπορεί να υπάρξει κανένα. Η Ιστορία θα τους κατατάξει στην κατηγορία των πιο αισχρών πολιτικών απατεώνων που προκειμένου να ικανοποιήσουν τα ιδιοτελή συμφέροντα της τάξης τους εξαπατούν συνειδητά τους λαούς.