Η Νιγηρία είναι η μεγαλύτερη πετρελαιοπαραγωγός χώρα της Αφρικής. Αυτό όμως δεν βοήθησε και πολύ το λαό της, του οποίου ο μέσος όρος ζωής είναι 47 χρόνια, ενώ το 70% βρίσκεται κάτω από το όριο φτώχειας. Πάνω σε αυτό το φόντο, δεν θα πρέπει να αποτελεί έκπληξη η ανάπτυξη αντάρτικων κινημάτων που στρέφονται κατά της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο.
Μέχρι σήμερα, το μόνο κίνημα που είναι παγκόσμια γνωστό είναι αυτό που μάχεται τις πετρελαϊκές εταιρίες στο Δέλτα του Νίγηρα (στο νότο της χώρας), με την ονομασία «Δύναμη Εθελοντών του Λαού στο Δέλτα του Νίγηρα». Από το 2004, ένα άλλο αντάρτικο κίνημα έκανε την εμφάνισή του, αυτή τη φορά στο βορρά. Είναι το ισλαμιστικό κίνημα «Μπόκο Χάραμ», που σημαίνει «Απαγορεύεται η δυτική εκπαίδευση». Κίνημα που από τον αστικό κόσμο έχει πολιτογραφηθεί ως οι «Νιγηριανοί Ταλιμπάν». Είναι αυτό το κίνημα που έκανε την εντυπωσιακή του εμφάνιση την περασμένη Κυριακή, όταν τουλάχιστον 70 μέλη του επιτέθηκαν με χειροβομβίδες και όλμους σε αστυνομικά τμήματα στην πρωτεύ-ουσα της επαρχίας Bauchi (μία από τις 12 –σε σύνολο 36– επαρχίες της χώρας όπου ισχύει ο ισλαμικός νόμος), ως απάντηση στις συλλήψεις στελεχών του από την αστυνομία την προηγούμενη βδομάδα. Οι συγκρούσεις επεκτάθηκαν σε άλλες τρεις επαρχίες του βορρά και ο νιγηριανός στρατός ανέλαβε δράση σπέρνοντας το θάνατο σε εκατοντάδες ανθρώπους.
Τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές (Τετάρτη βράδυ), ορισμένα πρακτορεία αναφέρουν πάνω από 300 νεκρούς (πολλοί από τους οποίους αντάρτες), ενώ οι συγκρού-σεις βρίσκονται σε εξέλιξη. Ο νιγηριανός στρατός ίσως γράφει μια από τις πιο αιματοβαμένες σελίδες στην ιστορία του. Το χειρότερο είναι ότι αυτό το πογκρόμ «δικαιολογείται» από τα περισσότερα ΜΜΕ, λόγω των σκοταδιστικών απόψεων των ηγετών της οργάνωσης, που φέρεται να εμπνέεται από τους Αφγανούς Ταλιμπάν (μία βάση της φέρεται να έχει ονομαστεί μάλιστα «Αφγανιστάν»). Για όσους όμως συνεχίζουν να πιστεύουν ότι η θρησκεία δεν είναι παρά αντανάκλαση της πραγματικής ζωής στις ανθρώπινες συνειδήσεις, καμία δικαιολογία δεν μπορεί να υπάρξει για να υποστηρίξουν την οποιαδήποτε «δημοκρατική» κυβέρνηση. Μπορεί να μην υπάρχει αμφιβολία ότι το κίνημα της «Μπόκο Χάραμ» δεν έχει καμία ταξική αναφορά και επιζητεί την επικράτηση των πιο σκοταδιστικών θρησκευτικών δοξασιών. Ομως, πίσω από την απέχθεια προς τη δυτική κουλτούρα και εκπαίδευση, την αντίθεση στο δαρβινισμό και τις επιστήμες (που απαντάται και στις «πολιτισμένες» και «δημοκρατικές» ΗΠΑ), την απαίτηση για επιβολή της Σαρία σε όλη τη χώρα, δεν κρύβεται τίποτ’ άλλο παρά η απαξίωση του πληθυσμού της χώρας, που πεθαίνει από τη φτώχεια και τις αρρώστιες (η Νιγηρία κατατάσσεται στην τρίτη θέση των χωρών με τους περισσότερους θανάτους από AIDS), την ίδια στιγμή που μια χούφτα διεφθαρμένοι αστοί και πανίσχυροι πετρελαϊκοί κολοσσοί λυμαίνονται τον πλούτο της χώρας.
Είναι αυτή η απαξίωση που στέλνει πολλούς (ιδιαίτερα νέους, σύμφωνα με την τοπική αγγλόφωνη εφημερίδα “Daily Trast”) να στρατευτούν στη «Μπόκο Χάραμ». Αυτή την αλήθεια αναγκάζονται να παραδεχτούν ακόμα και αστικές φυλλάδες, όπως η Los Angeles Times, που σε πρόσφατο άρθρο της αναφέρει: «Η θρησκευτική βία, όπως οι παρόμοιες, μη συσχετιζόμενες επιθέσεις από τους αυτονομιστές αντάρτες στην πλούσια σε πετρέλαιο περιοχή του Δέλτα του Νίγηρα, θεωρείται ευρέως σαν μια απόρριψη της κεντρικής κυβέρνησης που θεωρείται από αυτούς που την κριτικάρουν ως άπληστη, διεφθαρμένη και ανεύθυνη. Η φτώχεια, η ανεργία, οι φτωχές υπηρεσίες και η αίσθηση ότι η αστική ελίτ είναι η μόνη που επωφελείται από το πετρέλαιο της χώρας πυροδότησαν την οργή των ανταρτών» (Los Angeles Times, 29/7/09).
Ισως ο νιγηριανός στρατός να πετύχει την «εκκαθάριση» (που φαίνεται να επιζητούσε, μιας και ο ίδιος έριξε το λάδι στη φωτιά, συλλαμβάνοντας ηγετικά στελέχη της οργάνωσης). Οπως ο λιβανέζικος παλαιότερα είχε πετύχει να αφανίσει τους αντάρτες της «Φατάχ Αλ Ισλάμ», με ανελέητο πογκρόμ στο βορρά. Οταν όμως οι αιτίες που γεννούν τέτοια φαινόμενα παραμένουν άθικτες, η νίκη του στρατού δε μπορεί παρά να είναι «Πύρρειος».
