Η απάντηση στο ερώτημα του τίτλου θα μπορούσε να είναι: Αλ-Αχλί. Οχι του Καΐρου, αλλά της Τρίπολης. Οι οπαδοί της λιβυκής ομάδας σήκωσαν ένα τεράστιο πανό με τον Αμπού Ομπάιντα, ενώ φώναζαν συνθήματα αλληλεγγύης στην Παλαιστινιακή Αντίσταση και στο λαό της Γάζας. Γύρω-γύρω είχαν αναρτήσει και άλλα πανό αλληλεγγύης: «Γάζα, ο λαός των λιονταριών, η χώρα της σταθερότητας, το νεκροταφείο των σιωνιστών».
Η λιβυκή Αλ-Αχλί μοιράζεται με την Αλ-Ιτιχάντ τα πρωταθλήματα και τα κύπελλα στην πολύπαθη χώρα. Το όνομά της και η ιστορία της είναι ταυτισμένη με τον αντιαποικιοκρατικό αγώνα του λαού της Λιβύης. Στα μέσα του 20ού αιώνα, όταν ο λιβυκός λαός αγωνιζόταν για την ανεξαρτησία, μια ομάδα προοδευτικών νέων, χτυπώντας το «διαίρει και βασίλευε» των βρετανών αποικιοκρατών που εκμεταλλεύονταν την αντιπαλότητα ανάμεσα στις φυλές, ίδρυσε έναν αθλητικό σύλλογο που θα συμβόλιζε την εθνική ενότητα και τον πόθο για ανεξαρτησία.
Η ομάδα ονομάστηκε Αλ-Ιστικλάλ (Ανεξαρτησία). Η βρετανική διοίκηση απαγόρευσε τη χρήση αυτού του ονόματος, για ευνόητους λόγους. Ετσι, οι ιδρυτές της μετονόμασαν την ομάδα σε Αλ-Αχλί, που τυπικά σημαίνει Οικογένεια, όμως χρησιμοποιείται και με την έννοια Λαϊκός-ή. Η Αλ-Αχλί, η Λαϊκή, ιδρύθηκε τον Σεπτέμβρη του 1950. Το χρώμα της είναι πράσινο, που συμβολίζει την ανεξαρτησία και την ελπίδα. Το σήμα της περιλαμβάνει ένα χάρτη της Λιβύης και έναν πυρσό που συμβολίζει την ανεξαρτησία, η οποία κατακτήθηκε λίγους μήνες μετά την ίδρυση του κλαμπ (το αστέρι προστέθηκε αργότερα, όταν η Αλ-Αχλί πήρε το δέκατο πρωτάθλημα).
