Οταν γράφεις τη στήλη ημέρα απεργίας, με αίσθημα αγωνιστικής ανάτασης και διεκδικητική διάθεση, τέτοιους τίτλους βρίσκεις. Αλλωστε, η αθλητική επικαιρότητα με αναγκάζει να ασχολούμαι κάθε βδομάδα με το ποδόσφαιρο και αυτό έχει αρχίσει να επιδρά αρνητικά στην υγεία μου (δεκαοκτάρα πίεση χτυπάω και παρακαλώ να μη με εκνευρίζετε). Θα ξεκινήσουμε σήμερα με την ΑΕΚ, αφού χρωστάμε το σχολιασμό του παιχνιδιού με την Αντερλεχτ, θα συνεχίσουμε με το γαύρο και θα κλείσουμε με το βάζελο και τη μεγαλειώδη εμφάνιση στο Παρίσι.
Δύσκολη η βδομάδα που πέρασε για τους απανταχού ΑΕΚτζήδες, αφού οι ισοπαλίες σε Ευρώπη και Ελλάδα ανέκοψαν την πορεία προς τη δόξα. Στο Βέλγιο αποχαιρέτησαν το Champions League και στο καπάκι ήρθε η ισοπαλία στην Ξάνθη (σαν αποτέλεσμα δε μπορεί να θεωρηθεί άσχημο, όμως ήρθε σε λάθος στιγμή), για να τους μαυρίσει την ψυχή. Για το δεύτερο παιχνίδι δε μπορούμε να κάνουμε κάποια ιδιαίτερη κριτική, αφού ήταν ένα τυπικό ελληνικό ντέρμπι με παιχνίδι κέντρου και λίγες φάσεις και η κούραση των παιχτών της ΑΕΚ ήταν εμφανής και δεν τους επέτρεψε να διεκδικήσουν κάτι παραπάνω. Για το παιχνίδι στο Βέλγιο αξίζει, αν και ετεροχρονισμένα, να κάνουμε δυο – τρία σχόλια, διαφορετικά απ’αυτά που διαβάσαμε στις εφημερίδες.
Καταρχάς, διαφωνώ ότι η ΑΕΚ ήταν καλή στο συγκεκριμένο παιχνίδι. Για 75 λεπτά οι παίχτες της ήταν σε άλλο γήπεδο, η Αντερλεχτ επέβαλε χωρίς κόπο το ρυθμό της και κατάφερε να πετύχει το γκολ που την έφερε καβάλα στ’ άλογο και αν θέλουμε να μιλάμε για τη μεγαλειώδη εμφάνιση της ΑΕΚ θα πρέπει να σχολιάσουμε μόνο το τελευταίο τέταρτο. Το δεύτερο σημείο είναι η χρονική στιγμή που έγιναν οι αλλαγές από τον Φερέρ. Στον Ισπανό έγινε κριτική ότι βιάστηκε να προχωρήσει σε αλλαγές. Η προσωπική μου άποψη είναι ότι τις έκανε την κατάλληλη χρονική περίοδο όμως σε καμία περίπτωση δεν έπρεπε να βγάλει από το παιχνίδι τον Σέζαρ. Ο βραζιλιάνος ήταν εκτός κλίματος, επηρεασμένος προφανώς από την ευκαιρία που έχασε στο πέμπτο λεπτό, όμως η εμπειρία και η επαφή που έχει με τα δίχτυα έλειψαν από την ΑΕΚ στο τέλος. Κάλλιστα θα μπορούσε να παραμείνει στο παιχνίδι, αφού ο Ντελίμπασιτς που επιστρατεύτηκε για σέντερ φορ περισσότερο μπέρδευε και λιγότερο βοηθούσε την ομάδα του. Το τρίτο σημείο είναι η «ατυχία» που είχε η ΑΕΚ. Εδώ πραγματικά σηκώνω ψηλά τα χέρια. Κλασικές ευκαιρίες έχασαν σε κόντρα επιθέσεις οι Βέλγοι, όταν πίεζαν οι κιτρινόμαυροι και η άμυνά τους είχε «ανοίξει». Από μια κλωστή κρεμόταν το παιχνίδι, με την ΑΕΚ να διεκδικεί τη νίκη-πρόκριση αλλά ταυτόχρονα να φλερτάρει με τη συντριβή. Γιατί μπήκαν τα γκολ στις δικές της ευκαιρίες και έφερε το παιχνίδι στα ίσα, θα μπορούσε όμως να είχαν γίνει γκολ οι ευκαιρίες των Βέλγων και να γινόταν η βραδιά εφιάλτης. Επειδή όμως με τα αν δεν γράφεται ιστορία, ας κρατήσουν οι οπαδοί της ΑΕΚ την πολύ καλή παρουσία της ομάδας τους στο Champions League και ας προετοιμαστούν για το ΟΥΕΦΑ και το ελληνικό πρωτάθλημα.
Αντίθετα τα συναισθήματα στο Φάληρο την περασμένη Κυριακή. Οι οπαδοί του Ολυμπιακού πήγαν στο γήπεδο για να περάσουν ένα ευχάριστο απόγευμα κόντρα στο Αιγάλεω και ν’ αυξήσουν την διαφορά από ΑΕΚ και Παναθηναϊκό, έζησαν τον εφιάλτη μιας ταπεινωτικής ήττας και τελικά πανηγύρισαν μια νίκη που συνοδεύεται από εξελίξεις στην ομάδα τους. Το κράξιμο, από μια σημαντική μερίδα οργανωμένων οπαδών, των παιχτών και του Κόκκαλη, μετά το 0-2, ο «εμφύλιος» πόλεμος ανάμεσα στους οργανωμένους και τους κυριλέ οπαδούς για τον τρόπο που αντιμετώπισαν οι πρώτοι την κακή αγωνιστική κατάσταση της ομάδας, η οργισμένη αντίδραση του Κόκκαλη για τις αποδοκιμασίες σε βάρος του, οι βαθυστόχαστες αναλύσεις των έγκριτων συναδέλφων μου και η ανακοίνωση της Θύρας 7, συνθέτουν ένα πολύ όμορφο σκηνικό, το οποίο καταδεικνύει εκτός από την κρίση στον Ολυμπιακό και την κατάντια του ελληνικού ποδοσφαίρου.
Από τα διαδραματιζόμενα στο Καραϊσκάκη θα πρέπει να σχολιάσουμε την πρώτη μαζική και δυναμική αντιπαράθεση μιας σημαντικής μερίδας οργανωμένων οπαδών του Ολυμπιακού με τον Κόκκαλη. Το σύνθημα «Κόκκαλη σεβάσου τον Ολυμπιακό, φέρε παίχτες ή φύγε από εδώ», που δόνησε το Καραϊσκάκη, και η επίσημη ανακοίνωση της Θύρας 7, δείχνουν ξεκάθαρα το πως σκέπτονται οι οπαδοί του Ολυμπιακού. Ο κόσμος του Ολυμπιακού δε συμβιβάζεται πλέον με τη λογική της κατάκτησης του πρωταθλήματος στην Ελλάδα και απαιτεί από τον Κόκκαλη να κάνει πράξη όσα έταξε. Ο Κόκκαλης παρουσιάζοντας τον Σόλιντ είχε ανακοινώσει ότι στόχος του είναι να δημιουργηθεί μια ομάδα που θα παίξει το 2007 στον τελικό του Champions League. Τότε, κανείς από τους οπαδούς του Ολυμπιακού δεν πίστεψε ότι η ομάδα θα κατάφερνε κάτι τέτοιο, όμως όλοι πίστευαν ότι ο πρόεδρος θα έκανε την απαραίτητη ανανέωση στην ομάδα για να κάνει μια ικανοποιητική πορεία στη Ευρώπη. Αντί γι’ αυτό, οι οπαδοί του Ολυμπιακού έφαγαν στη μάπα τον Σόλιντ (εσείς δεν είσαστε που τον θεωρούσατε προπονηταρά, ρε συνάδελφοι;) και μεταγραφές δευτεροκλασάτων παιχτών. Οι οπαδοί πίστεψαν σε υποσχέσεις οι οποίες δεν τηρήθηκαν και σε συνδυασμό με την πολύ άσχημη πορεία της ομάδας στην Ευρώπη απηύδησαν και έκραξαν τον πρόεδρο. Διαβάζοντας την ανακοίνωση της Θύρας 7, αυτό που αποκομίζεις είναι η σκληρή κριτική στον Κοκκαλη, τον οποίο φέρνουν προ των ευθυνών του. Η φράση «πρόεδρε, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει και να αμαυρώσει όσα έχεις κάνει για τον Ολυμπιακό, εκτός από τον ίδιο σου τον εαυτό», τα λέει όλα.
Οι επικεφαλής της Θύρας 7 αφουγκράζονται τα αισθήματα του κόσμου του Ολυμπιακού και προσπαθούν να προλάβουν τα χειρότερα. Προσπαθούν να παίξουν το ρόλο του αναχώματος και να αποτρέψουν τα χειρότερα. Για όσους γνωρίζουν τα συνδεσμιακά του Ολυμπιακού η πλειοψηφία των υπευθύνων της Θύρας 7 είναι υπάλληλοι στην ΠΑΕ ή σε εταιρίες συμφερόντων του Κόκκαλη και συνεπώς δύσκολα θα μπορούσαν να ισχυριστούν ότι θα σηκώσουν το λάβαρο της εξέγερσης ενάντια στον Κοκκαλη. Οσο για τη φράση: «Μόνο πράγματα που μας ενώνουν υπάρχουν και όλα περιστρέφονται γύρω από την ιδέα που λέγεται Ολυμπιακός. Ετσι, όπως τουλάχιστον εμείς αντιλαμβανόμαστε τη λέξη και την έννοια Ολυμπιακός. Ως ιδέα, δηλαδή, και όχι ως απλή ποδοσφαιρική ομάδα ή ως εταιρία», λένε και καμιά μαλακία για να περνάει η ώρα.
Και κλείνουμε με τον Παναθηναϊκό. Στο προηγούμενο φύλλο γράψαμε ότι χωρίς πλάγια μπακ ο Παναθηναϊκός δε μπορεί να ελπίζει ούτε στην τρίτη θέση στο ελληνικό πρωτάθλημα και δικαιωθήκαμε από την εμφάνιση των πρασίνων στο Παρίσι κόντρα στη Παρί Σεν Ζερμέν και την ήττα με 4-0. Οι πράσινοι πήγαν στη Γαλλία με σχεδόν εξασφαλισμένη την πρώτη θέση στον όμιλο και με διάθεση να κάνουν διακοπές. Το αποτέλεσμα ήταν τελείως διαφορετικό και καταστροφικό για την εικόνα που προσπαθούσε να οικοδομήσει για την ομάδα ο Τζίγγερ εκμεταλλευόμενος την παρουσία του Μουνιόθ στον πάγκο και τα στραβοπατήματα της ΑΕΚ, που επιτρέπουν στον Παναθηναϊκό να κάνει όνειρα για τη δεύτερη θέση και το Champions League.
Στο συγκεκριμένο παιχνίδι οι πράσινοι είχαν τεράστιο πρόβλημα στην ανάπτυξή τους, αφού στην ομάδα δεν υπάρχουν «άκρα» (είναι σαν να ζητάμε από έναν παραπληγικό να τρέχει και να κάνει πιρουέτες), και αυτό σε συνδυασμό με τις αλλαγές στο ρόστερ και τη χαλαρότητα με την οποία μπήκαν οι πράσινοι έδωσε το συγκεκριμένο αποτέλεσμα. Ευτυχώς γι’ αυτούς η Μακάμπι δεν κέρδισε και έτσι παρέμειναν στην πρώτη θέση του ομίλου και μπορούν να ελπίζουν σε μια καλή κλήρωση. Ομως, με την εικόνα που παρουσιάζουν το τελευταίο διάστημα δε νομίζω ότι υπάρχουν περιθώρια αισιοδοξίας. Το μοναδικό παρήγορο για όλους εμάς, αδέλφια Βάζελοι, είναι ότι ο Τζίγγερ είναι αναγκασμένος να κάνει το Γενάρη μεταγραφές. Η έλευση του Μουνιόθ και τα καλά αποτελέσματα της ομάδας έδωσαν τη δυνατότητα στα παπαγαλάκια της διοίκησης να μιλούν για ανάκαμψη, για σωστή υλοποίηση του έμψυχου δυναμικού, για τίτλο και καλή πορεία στην Ευρώπη και αλλά τέτοια. Μετά όμως την κατραπακιά στο Παρίσι, οι οπαδοί του Παναθηναϊκού απαιτούν ενίσχυση της ομάδας και μεταγραφές. Πλέον ο Τζίγγερ είναι αναγκασμένος να βάλει το χέρι στην τσέπη, γιατί σε διαφορετική περίπτωση θα αναζωπυρωθεί η κόντρα του με τους οπαδούς της ομάδας. Ουδέν κακό, αμιγές καλού, έλεγαν οι αρχαίοι πρόγονοί μας και ας ελπίσουμε ότι τα τέσσερα μπαλάκια στη Γαλλία θα συνοδευτούν με μεταγραφές ουσίας.
Κος Πάπιας