Ο Τραμπ έχει πολλούς θαυμαστές στη χώρα μας. Δεν αναφερόμαστε μόνο σε διάφορους ακροδεξιούς ψεκασμένους, με κουρκούτι αντί για μυαλό, ή στον Βελόπουλο, αλλά και σε κάτι «σοβαρούς» εθνικιστές, οι οποίοι έλκονται από το «make America great again», διότι ονειρεύονται (τρομάρα τους) κάποια αναβίωση της εγχώριας «Μεγάλης Ιδέας». Αυτοί, λοιπόν, με κομψό είν’ αλήθεια τρόπο, προσπαθούν να μας πείσουν ότι τους έπαιξε όλους μόνος του και έχασε στο νήμα (αφήνουν και μια αδιόρατη υπόνοια για ενδεχόμενη νοθεία).
Πραγματικά, αν δεις το θέμα φωτογραφικά, ο Τραμπ έπαιξε μόνος του απέναντι σε όλους. Οχι μόνο απέναντι στον Μπάιντεν που ήταν ο αντίπαλός του και τους Δημοκρατικούς που ήταν ο υποψήφιός τους (μέχρι και ο Ομπάμα βγήκε σεριάνι σε προεκλογικές συγκεντρώσεις, χρησιμοποιώντας ασυνήθιστα για πρώην πρόεδρο σκληρό λόγο κατά του Τραμπ), αλλά απέναντι και στο λεγόμενο «βαθύ κράτος» της Ουάσινγκτον, την πλειοψηφία των μεγάλων εφημερίδων και ραδιοτηλεοπτικών δικτύων, τις διασημότητες του Χόλιγουντ, το σύνολο σχεδόν της αμερικάνικης διανόησης, ακόμα και τμήμα των Ρεπουμπλικανών (χαρακτηριστικότερη περίπτωση η οικογένεια του αποθανόντος γερουσιαστή Μακέιν).
Αν θέλουμε, όμως, να είμαστε σωστοί ακόμα και φωτογραφικά, θα πρέπει να μιλήσουμε για τον ψοφοδεή αντίπαλο που είχε ο Τραμπ (ο ίδιος το είχε καταλάβει, γι’ αυτό τον χαρακτήριζε «κοιμισμένο Τζο»). Εναν άνθρωπο 78 ετών, που οι επιτελείς της καμπάνιας του τον έβαζαν να τρέχει μερικά μέτρα κάθε φορά που πλησίαζε στο βήμα, για να δείξει ότι σφύζει από ζωή. Και ο Τραμπ είναι 74, όμως δεν είχε ανάγκη να τρέξει. Ξέρει άλλα κόλπα που τα έμαθε στα τηλεριάλιτι που έπαιρνε μέρος. Και για να το κλείσουμε αυτό, δεν ήταν λιγότερο γελοία η εικόνα του Μπάιντεν να παριστάνει το τζόβενο, από την εικόνα του Τραμπ να βάζει και να βγάζει καπέλα και γραβάτες.
Αν όμως θέλουμε να φύγουμε από τη φωτογραφική αποτύπωση, θα πρέπει να μιλήσουμε για τα δεκάδες εκατομμύρια δολάρια που συγκέντρωσε (επισήμως)
η καμπάνια του Τραμπ. Λεφτά από μεγάλες επιχειρήσεις και ζάμπλουτους Αμερικάνους. Επομένως, ένα σημαντικό τμήμα της αμερικάνικης κεφαλαιοκρατίας ποντάρισε στον Τραμπ και τον στήριξε για να διεκδικήσει με αξιώσεις μια δεύτερη προεδρική θητεία. Και ξέρουμε τι σημαίνει «πολλά λεφτά σε μια καμπάνια». Σημαίνει δυνατότητες διαμόρφωσης εκλογικού ρεύματος. Εξασφάλιση μιντιακής στήριξης (δεν υπάρχουν μονάχα οι μεγάλες εφημερίδες τύπου Washington Post και New York Times), εξασφάλιση τοπικών κομματαρχών, ακόμα και δυνατότητα εξαγοράς ψήφων.
Τα υπόλοιπα είναι ζήτημα… κοινοβουλευτικού κρετινισμού. Ο… τρεχαλατζής Τζο μάζεψε τους δικούς του, ο… αλανιάρης Ντόναλντ τους δικούς του. Ανέβηκε η συμμετοχή, ανέβασαν και οι δυο τον αριθμό των ψηφοφόρων τους. Οχι μόνον ο Μπάιντεν, όπως «προέβλεπαν» οι δημοσκόποι, οι οποίοι και εκεί (όπως παντού) έφτιαχναν κλίμα (υπέρ του Μπάιντεν) και δεν αποτύπωναν τις πραγματικές διαθέσεις των ψηφοφόρων.
Κάπως έτσι, το υποτιθέμενο προβάδισμα του Μπάιντεν με 10%-12% (άντε 7% την τελευταία προεκλογική εβδομάδα), που θα σήμαινε νίκη με διαφορά τουλάχιστον 10 εκατ. ψήφων (άντε 8 εκατ., αν η διαφορά ήταν 7%), έγινε τελικά αγχωτική νίκη, με περίπου 4 εκατ. ψήφους παραπάνω (3,5 εκατ. ψήφους παραπάνω από τον Τραμπ είχε πάρει και η Κλίντον, αλλά έχασε τους εκλέκτορες κρίσιμων Πολιτειών). Αν ο Μπάιντεν είχε νικήσει με διαφορά 10%, δε θα χρειαζόταν να τον μπουκώνουν με υπογλώσσια οι γιατροί του για ν’ αντέξει το θρίλερ των εκλεκτόρων. Θα είχε κερδίσει καθαρά πολύ πάνω από 270 εκλέκτορες.
Για να τελειώνουμε και με τα κάλπικα «αντι-». Ο Τραμπ είναι αντισυμβατικός, αλλά όχι αντισυστημικός. Αντισυμβατικός σημαίνει ότι δεν συμπεριφέρεται με το τυποποιημένο στιλ των παραδοσιακών ιμπεριαλιστών πολιτικών των ΗΠΑ. Είναι καραγκιόζης, είναι ρατσιστής, είναι φαλλοκράτης και όλα αυτά τα δείχνει, με αποτέλεσμα να «κουμπώνει» με μεγάλο τμήμα Αμερικανών, οι οποίοι βλέπουν σ’ αυτόν τον εαυτό τους. Οντας όλα τα προηγούμενα, ο Τραμπ (προφανώς με τη βοήθεια των υπεύθυνων της καμπάνιας του) έβαλε στο στόχαστρο της ρητορικής του (μόνο της ρητορικής, όμως) τους «γραφειοκράτες της Ουάσινγκτον», βρίσκοντας ένα ακόμα σημείο επαφής με τους ψηφοφόρους του. Γι’ αυτό και χάνει στο νήμα.
Κατά τα άλλα, η ουσία είναι αυτή που γράψαμε την παραμονή των εκλογών, για το ενδεχόμενο επικράτησης του Μπάιντεν: Τι μένει; Απλά, η αλλαγή στιλ για μία ακόμα φορά. Από τον απρόβλεπτο θεατρίνο Τραμπ θα περάσουμε στον «σοβαρό» και «δημοκράτη» Μπάιντεν. Κι οι δυό τους «σκίζονται» για τα συμφέροντα της ιμπεριαλιστικής Αμερικής.
Π.Γ.
