Η παρουσία του φίρερ του εγχώριου νεοναζιστικού μορφώματος στο δικαστήριο που εκδικάζει κάποια από τα εγκλήματα της συμμορίας του ήταν όπως την περιμέναμε όσοι έχουμε παρακολουθήσει -λίγο ή περισσότερο συστηματικά- την προσωπική του διαδρομή. Μόνο το καλαμπόκι έλειπε…
Λεπτομέρειες για την απολογία του Μιχαλολιάκου μπορείτε να διαβάσετε στο αναλυτικό ρεπορτάζ στις σελίδες 12-13. To θρασίμι, όπως σωστά χαρακτηρίζεται από το ρεπορτάζ της εφημερίδας μας, προσπάθησε να δώσει ένα σόου κοινοβουλευτικής νομιμοφροσύνης. Προκειμένου να γλιτώσει το τομάρι του, δε δίστασε (και δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνει) να αδειάσει (εμμέσως να «δώσει») ακόμα και γκεσέμια του νεοναζισμού. Οι «συναγωνισταί του» είναι αναλώσιμο είδος για τον φιρερίσκο. Φτάνει να σωθεί αυτός.
Αδικα πάσχισε. Το μόνο που κατάφερε ήταν να γίνει καταγέλαστος. Να αποδειχτεί η αθλιότητά του. Ετσι, βαδίζει προς μια καταδίκη που θα είναι ταυτόχρονα και ο απόλυτος εξευτελισμός του.
Η νεοναζιστική συμμορία της ΧΑ τελειώνει. Χρειάζεται, βέβαια, επαγρύπνηση και άσκηση αντιφασιστικής πίεσης, γιατί από τα αστικά δικαστήρια έχουμε δει πολλές «εκπλήξεις», όταν αισθάνονται ότι βρίσκονται σε «κοινωνικό κενό».
Το τέλος της ΧΑ ως νεοναζιστικού μορφώματος που κάποια στιγμή κατάφερε να είναι το τρίτο κοινοβουλευτικό κόμμα δε σημαίνει, όμως, και το τέλος του φασισμού, ως πολιτικού και κοινωνικού φαινομένου. Η ίδια η πορεία της ΧΑ, από μια περιθωριακή συμμορία που οργάνωνε σποραδικές επιθέσεις ενάντια σε μετανάστες και αριστερούς, μέχρι τα κοινοβουλευτικά έδρανα, είναι διδακτική.
Από τη μια η βαθιά πολιτική κρίση και η απονομιμοποίηση των παραδοσιακών αστικών κομμάτων και από την άλλη το «πουσάρισμα» από τα αστικά μίντια, επέτρεψαν σ' αυτή τη συμμορία να γιγαντωθεί ως μηχανισμός και να κατακτήσει σημαντικά μεγαλύτερη κοινοβουλευτική δύναμη.
Το φαινόμενο, λοιπόν, θα επαναληφθεί. Με άλλη μορφή, με άλλο όνομα, ίδιο όμως στην ουσία του. Γιατί το φασισμό τον γεννά ο καπιταλισμός της κρίσης. Είναι μια από τις απαντήσεις του όταν οι παραδοσιακές αστικές δυνάμεις αντιμετωπίζουν κρίση κοινωνικής νομιμοποίησης και δημιουργείται εκ των πραγμάτων κενό αντιπροσώπευσης.
Ακόμα και όταν δεν υπάρχει επαναστατικά-πολιτικά οργανωμένο εργατικό κίνημα, ο φασισμός είναι μια από τις επιλογές του καπιταλιστικού συστήματος ως απάντηση στην κρίση του. Το βλέπουμε αυτό σε ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο και ιδιαίτερα στην Ευρώπη.
Κι επειδή σήμερα είναι η 102η επέτειος της μεγάλης Οκτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης, καλό είναι -πέραν όλων των άλλων- να θυμηθούμε ότι η Σοβιετική Ενωση ήταν η μοναδική χώρα στον κόσμο που δεν αναπτύχθηκε το φασιστικό φαινόμενο. Γιατί εκεί δεν υπήρχε εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, δεν υπήρχε καπιταλισμός, δεν υπήρχε αστικό σύστημα εξουσίας, δηλαδή δικτατορία της αστικής τάξης.
Να θυμόμαστε πάντοτε, λοιπόν, τα λόγια του Μπρεχτ: «Αυτοί που είναι αντίπαλοι του φασισμού χωρίς να 'ναι αντίπαλοι του καπιταλισμού, αυτοί που παραπονιούνται για τη βαρβαρότητα που αιτία τάχα έχει τη βαρβαρότητα την ίδια, μοιάζουν μ' ανθρώπους που θέλουν το μερτικό τους απ' τ' αρνί χωρίς όμως να σφαχτεί το αρνί. Θέλουν να φάνε το κρέας, να μη δουν όμως τα αίματα».
