Τι είναι ένας Επίτροπος της ΕΕ; Ενα πολιτικό πρόσωπο με τεχνοκρατικά καθήκοντα. Με στάτους υποδεέστερο από το στάτους ενός υπουργού χώρας-μέλους της ΕΕ. Δεν είναι σπάνιο το φαινόμενο οι Επίτροποι, μολονότι είναι πολιτικά πρόσωπα, να αντιμετωπίζονται σαν υψηλόβαθμοι τεχνοκράτες. Ο επίτροπος Μοσκοβισί, όμως, που επισκέπτεται συχνά-πυκνά την Ελλάδα (βρίσκει την ευκαιρία και για σύντομες διακοπές σε ένα περιβάλλον που έχει δηλώσει ότι του αρέσει – όπως και του Γιούνκερ), γίνεται κάθε φορά δεκτός με τιμές αρχηγού κράτους. Αφού συναντηθεί με τον Τσακαλώτο και έχει κάποια συνεργασία, στη συνέχεια γίνεται δεκτός από τον πρωθυπουργό στο Μαξίμου και μετά από τον πρόεδρο της Δημοκρατίας στο προεδρικό μέγαρο (αυτή τη φορά συναντήθηκε και με τον Μητσοτάκη).
Την περασμένη Τρίτη, που ο Μοσκοβισί ήρθε για μια ακόμα φορά στην Ελλάδα, ο πρόεδρος Πάκης έβγαλε και λόγο μπροστά στις κάμερες, δίνοντας ακόμα πιο επίσημο χαρακτήρα σε μια ανεπίσημη τελετή (ανεπίσημη γιατί κανένα πρωτόκολλο δεν την προβλέπει). Εγλειψε με το γνωστό του τρόπο τον Μοσκοβισί, υπενθύμισε πως «ό,τι συμφωνήσαμε θα το τηρήσουμε στο ακέραιο» και κατέληξε με την… καθιερωμένη έκφραση ελπίδας: «Περιμένουμε -όταν έλθει η ώρα αυτή- να γίνει αυτό που πρέπει, και από τους εταίρους στο θέμα του ελληνικού χρέους».
Από άποψη ουσίας, αυτά που είπε ο Παυλόπουλος είναι χωρίς σημασία. Οι ιμπεριαλιστές δανειστές θα κάνουν ό,τι πρέπει να κάνουν «όταν έρθει η ώρα». Ο,τι πρέπει να κάνουν για να κατοχυρώσουν τα συμφέροντά τους, για να εξασφαλίσουν τη συνέχιση της αποικιοκρατικού τύπου επιτροπείας επί του ελληνικού κράτους. Γιατί να κάνουν κάτι το διαφορετικό; Επειδή ο κάθε φαφλατάς τύπου Παυλόπουλου και ο κάθε απατεωνίσκος τύπου Τσίπρα τους υπενθυμίζει τα «ευρωπαϊκά ιδανικά της ισότητας και της αλληλεγγύης»; Η είδηση δε βρίσκεται στις παπάρες που εκστόμισε ο Παυλόπουλος (αυτή είναι η δουλειά του), αλλά στη φιέστα που στήθηκε για πολλοστή φορά ενώπιον ενός παράγοντα των Βρυξελλών, που ούτε εκπροσωπεί τίποτα διαφορετικό από όλους τους υπόλοιπους παράγοντες, ούτε μπορεί, ούτε θέλει να ακολουθήσει πολιτική διαφορετική από τους άλλους.
Ο Μοσκοβισί είναι ένας τυπικός ιμπεριαλιστής της γαλλικής σχολής, ο οποίος περισσότερο ικανοποιεί την προσωπική του ματαιοδοξία (δεν είναι και λίγο να σε τιμούν ως αρχηγό κράτους σε μια ευρωπαϊκή χώρα) παρά λειτουργεί ως απεσταλμένος του Γιούνκερ ή του Σόιμπλε (ο Γιούνκερ δεν τον έκανε καν αντιπρόεδρο της Κομισιόν, ενώ οι Γερμανοί τον βλέπουν πάντοτε ως Γάλλο). Για το πολιτικό σύστημα της «Ψωροκώσταινας», όμως, ο Μοσκοβισί είναι ένα είδος «μεγάλου φίλου», που επιτρέπει με τη συμπεριφορά του να οικοδομούνται πολιτικά παραμύθια.
