Οποιος παρακολούθησε τα δελτία ειδήσεων της κρατικής τηλεόρασης το περασμένο Σαββατοκύριακο δεν μπορεί να μη θυμήθηκε την αλήστου μνήμης ΥΕΝΕΔ. Η προπαγάνδα είχε ως στόχο να περάσει στα μυαλά των Ελλήνων ότι στη Λισαβόνα, όπου έγινε η 2η Σύνοδος των Μεσογειακών/Νότιων Χωρών της ΕΕ (η 1η είχε γίνει στην Αθήνα), διαμορφώθηκε ένα πανίσχυρο μέτωπο υπέρ της ελληνικής κυβέρνησης σε σχέση με την ανοιχτή διαπραγμάτευση με τους δανειστές.
Κι όλ' αυτά επειδή στη διακήρυξη περιλήφθηκε η εξής παράγραφος: «Ενθαρρύνουμε την έγκαιρη και επιτυχή ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης του ελληνικού προγράμματος στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού κεκτημένου, με πλήρη σεβασμό των δημοκρατικών και συνταγματικών αξιών, προς το συμφέρον ολόκληρης της ζώνης του ευρώ».
Ακόμα και ο «κακός» Σόιμπλε δε θα είχε κανένα πρόβλημα να υπογράψει αυτή την παράγραφο. Είναι τόσο γενική και τόσο ανούσια ώστε να τους χωράει όλους. Την ψήφισε, άλλωστε, και ο δεξιός Ραχόι, ένας από τους πιο στενούς συμμάχους των Μέρκελ-Σόιμπλε στην Ευρώπη.
Για εκείνους που προσπαθούν να αντιπαραθέσουν αυτή την παράγραφο στις αποφάσεις του Eurogroup αρκεί ένα απλό ερώτημα: γιατί οι υπουργοί Οικονομικών των χωρών που πήραν μέρος στη Διάσκεψη ψήφισαν μαζί με τον Σόιμπλε (μαζί και ο Τσακαλώτος, για να μην ξεχνιόμαστε) την απόφαση του Eurogroup; Γιατί δεν ύψωσαν στο Eurogroup τείχος προστασίας της ελληνικής κυβέρνησης;
Ξέρουμε καλά πώς προστίθενται κάτι τέτοιες παράγραφοι σε πολυμερείς διακηρύξεις. Ζητάει μια αναφορά ο Τσίπρας, συμφωνούν οι υπόλοιποι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων και μετά αναλαμβάνουν οι σύμβουλοι να συγγράψουν το κείμενο, αφυδατώνοντάς το από οτιδήποτε θα μπορούσε να θεωρηθεί έστω και υπαινιγμός.
Η ίδια η διακήρυξη, στο σύνολό της, δεν έχει καμιά αξία, πέρα από τη δυνατότητα προπαγανδιστικής χρήσης της από την κάθε κυβέρνηση. Ο Ραχόι, ας πούμε, έχει το μεγαλύτερο προπαγανδιστικό κέρδος, γιατί εμφανίστηκε ανάμεσα σε όλους σχεδόν τους σοσιαλδημοκράτες ηγέτες της ΕΕ (Ολάντ, Τζεντιλόνι, Τσίπρας, Κόστα και Μούσκατ), πράγμα που ισχυροποιεί τη ραγισμένη εικόνα του στην Ισπανία και αποδυναμώνει (σχετικά) την αντιπολιτευτική κριτική ενάντια στην κυβέρνηση μειοψηφίας που έχει σχηματίσει.
Οι αποφάσεις στην ΕΕ παίρνονται πρωτίστως από το Eurogroup, ενώ τις τεχνικές παραμέτρους χειρίζονται η Κομισιόν, η ΕΚΤ, ο ESM και το EuroWorkingGroup, με τη συμμετοχή και του ΔΝΤ. Σ' αυτά τα επίπεδα, κανένας δεν πρόκειται να συζητήσει καν τη Διακήρυξη της Λισαβόνας. Ούτε η Γαλλία θα βάλει το ελληνικό ζήτημα στη ζυγαριά του γερμανογαλλικού άξονα, όπως άλλωστε έχει αποδειχτεί όλ' αυτά τα χρόνια, σε όλες τις κρίσιμες καμπές των Μνημονίων, με όλες τις μνημονιακές κυβερνήσεις. Αλλωστε, όπως αποδείχτηκε τις μέρες που ακολούθησαν, τα όργανα των ιμπεριαλιστών δανειστών συνέχισαν απρόσκοπτα να σφίγγουν τη θηλιά γύρω από το λαιμό της συγκυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ετοιμάζοντας νέα τελεσίγραφα.
Προς τι τότε η υστερική προπαγάνδα με τα non paper του Μαξίμου και τους παπαγάλους της ΕΡΤ; Προς άγραν εντυπώσεων της στιγμής και μόνο, μόνιμη τακτική των Τσιπραίων. Προσπαθούν να καλλιεργήσουν στον ελληνικό λαό την ψευδή εντύπωση ότι διεξάγεται «σκληρή πολιτική διαπραγμάτευση», την οποία κάνει ο Τσίπρας στο επίπεδό του. Μόνο που στην ανακοίνωση για την τηλεφωνική επικοινωνία Τσίπρα-Μέρκελ δεν τόλμησαν να γράψουν ότι συζήτησαν και τα θέματα της διαπραγμάτευσης. Δε ρίσκαραν να «φάνε» καμιά ξεγυρισμένη διάψευση από γερμανικής πλευράς. Και γιατί επιμένουν σ' αυτή την τακτική, εν γνώσει τους ότι πλέον δεν εξαπατά. Γιατί δεν τους έχει απομείνει άλλο.
Π.Γ.
