♦ Τις αφίσες μπορείς να τις δεις ακόμη κολλημένες σε σημεία που δεν τις καθάρισαν τα συνεργεία των δήμων. Μια ειρωνική πινελιά στο γκρίζο τοπίο. Μια πικρή υπόμνηση της κοινοβουλευτικής απατεωνιάς, θύμα της οποίας πέφτει και ξαναπέφτει η εργαζόμενη κοινωνία. Τέσσερις μήνες μετά, δεν μπορείς να βρεις ούτε ένα στοιχείο αλήθειας σ’ αυτή την αφίσα. Είναι ένα ψέμα από την αρχή μέχρι το τέλος, δοσμένο με όμορφα χρώματα κι ακόμα πιο όμορφα λόγια. Η υψωμένη γροθιά έχει μετατραπεί σε ύμνους για την τεράστια προσωπικότητα της Μέρκελ και σε χαριεντισμούς με τον Γιούνκερ μπροστά στις κάμερες. Η ελπίδα που θα ερχόταν αποδείχτηκε φρούδα πριν καν ξεμυτίσει. Ακόμη και οι πιο φανατικά ελπίζοντες έχουν μετατραπεί σήμερα σε… σκεπτικιστές που προσπαθούν να προβλέψουν πόσο βαθύ θα είναι το νέο πακέτο αντιλαϊκών μέτρων (για το ότι θα υπάρξει νέο πακέτο ουδείς αμφιβάλλει πλέον). Η Ελλάδα που θα προχωρούσε δεν κάνει απλά σημειωτόν, αλλά βαδίζει προς τα πίσω. Οσο για την Ευρώπη που θα άλλαζε, αυτή αποδείχτηκε η μεγαλύτερη από τις απάτες. «Θα μιλήσουμε με μια φωνή» δηλώνει ο… υποψήφιος για τη «συμμαχία του Νότου» Φρανσουά Ολάντ, καμαρώνοντας σα γύφτικο σκεπάρνι δίπλα στην Μέρκελ. Ο γερμανογαλλικός άξονας είναι εδώ (ποτέ δεν διαλύθηκε, ούτε καν κλονίστηκε) και είναι πάντοτε ιμπεριαλιστικός. Ο Μάριο Ντράγκι, ο μέγας… αντιμερκελιστής (σύμφωνα με την προεκλογική προπαγάνδα του ΣΥΡΙΖΑ) είναι αυτός που σφίγγει τη θηλιά της ρευστότητας, ασκώντας με επιμέλεια τα καθήκοντα που η ιμπεριαλιστική συμμαχία του έχει εμπιστευτεί ως κεντρικού τραπεζίτη της. Η Ευρώπη δεν άλλαξε, ούτε πρόκειται ν’ αλλάξει όσο θα παραμένει καπιταλιστική-ιμπεριαλιστική. Νομίζουμε πως η σημερινή περίοδος είναι από τις πιο χαρακτηριστικές που υπήρξαν ποτέ τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες για τη συναγωγή χρήσιμων πολιτικών συμπερασμάτων. Για το ρόλο του κοινοβουλευτισμού, για το ρόλο της κοινωνικής δημαγωγίας και των δυνάμεων της καθεστωτικής Αριστεράς, για την αναγκαιότητα να πάψει η αναζήτηση μεσσιών και να μετατραπεί η εργατική τάξη σε πολιτικό υποκείμενο, παίρνοντας την υπόθεση στα δικά της χέρια.
♦ Και το οδόστρωμα έχει φωνή. Ιδίως αν το φωτογραφίσεις από ψηλά. Διότι από χαμηλά μπορείς να κρύψεις τη γύμνια. Τραβάς μερικά πρόσωπα, κάποια πλακάτ που γράφουν «Αξιολόγηση παντού και σ’ όλους» ή «Εξω οι κομματικές παρατάξεις από την Ελληνική Δημόσια Εκπαίδευση» ή «Οχι στους αιώνιους φοιτητές» (όλα γραμμένα με τον ίδιο γραφικό χαρακτήρα!) και ισχυρίζεσαι ότι έξω από τη Βουλή έγινε μια μεγαλειώδης διαδήλωση με σύνθημα «ΟΧΙ ΜΠΑΛΤΑ ΣΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ». Μόλις, όμως, ο φωτογράφος ανέβει στο μπαλκόνι, το οδόστρωμα αποκτά φωνή και φωνάζει: «αραία, αραία, να φαινόμαστε καμιά σαρανταρέα»! Ηταν λίγο παραπάνω αυτοί που μαζεύτηκαν (τους εκατό δεν τους ξεπερνούσαν, πάντως), αλλά αν βάλεις τους βουλευτές, τις γραμματείς τους και τους μπάτσους συνοδούς τους, τότε ο απολογισμός γίνεται ακόμα πιο θλιβερός. Βλέπετε, τα καλόπαιδα της ΔΑΠ και της ΠΑΣΠ δεν έπαιξαν στο έργο. Οχι πως διαφωνούν, αλλά βλέπουν τι γίνεται στα πανεπιστήμια και δε θέλησαν να εκτεθούν.
