Αν δεν επρόκειτο για τον Καμμένο, θα νομίζαμε ότι ήταν βαλτός από τον Βενιζέλο, στον οποίο πρόσφερε διέξοδο διαφυγής σε μια περίοδο που βαλλόταν εσωκομματικά. Ποιος από τους Σκανδαλίδη και σία θα τολμήσει τούτες τις μέρες να την πέσει στον Βενιζέλο, όταν ο μεν Καμμένος επιτίθεται κατά του ΠΑΣΟΚ συνολικά, χαρακτηρίζοντάς το «εγκληματική οργάνωση», ο δε ΣΥΡΙΖΑ επιτίθεται κατά του Βενιζέλου, έχοντας ήδη ανακοινώσει ότι θα καταθέσει πρόταση για σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής για το σκάνδαλο των υποβρυχίων;
Υπάρχει, βέβαια, και το αλισβερίσι Τσίπρα-Καμμένου, που επιτρέπει στον Βενιζέλο να μιλά για συντονισμένη προσπάθεια απαξίωσης του ίδιου και του ΠΑΣΟΚ και να διεγείρει τον κομματικό πατριωτισμό των Πασόκων. Στον ΣΥΡΙΖΑ θα ήθελαν να ξεχάσουν εκείνη την «αντιμνημονιακή» συνάντηση, ειδικά τώρα που ο Καμμένος έχει αναπτύξει όλη την ακροδεξιά ρητορική του, όμως ότι έγραψε δεν ξεγράφει. Εσπευσαν, λοιπόν, να εκφράσουν τη διαφωνία τους στα περί «εγκληματικής οργάνωσης», για να προλάβουν τις κατηγορίες. Ο Βενιζέλος, όμως, δεν τους τη χάρισε και άφησε να διαρρεύσουν σχόλιά του περί ενιαίου μετώπου Καμμένου-ΣΥΡΙΖΑ.
Βέβαια, ο Βενιζέλος δεν μπορεί να προσδοκά σε τίποτ’ άλλο πέρα από μια ολιγοήμερη πίστωση χρόνου. Δε θ’ ασχολείται το πολιτικό σύστημα εσαεί με τις μπούρδες του Καμμένου, από τις οποίες διαφοροποιούνται ακόμη και στελέχη των ΑΝΕΛ. Θέλοντας και μη, η συζήτηση θα επανέλθει στα φλέγοντα ζητήματα και ο Βενιζέλος θα βρεθεί αντιμέτωπος με τις συνέπειες της κυβερνητικής πολιτικής. Καθώς δε είναι αποφασισμένος να βαδίσει χέρι-χέρι με τον Σαμαρά, μέχρι το τέλος, δημιουργεί εκ των πραγμάτων προβλήματα στην «επιχείρηση Κεντροαριστερά», που έχει ξεκινήσει με την «πρωτοβουλία των 58». Πώς να αναπτυχθεί μια τέτοια πρωτοβουλία, όταν ΠΑΣΟΚ και Βενιζέλος βαδίζουν χέρι-χέρι με ΝΔ και Σαμαρά, σαν σκυλάκια των δανειστών και της τρόικας;
Σ’ αυτό ποντάρει και ο Κουβέλης, ο οποίος έχει αρχίσει να επισκέπτεται επαρχιακές πόλεις, αναλαμβάνοντας προσωπικά την επιχείρηση «ο τρίτος πόλος είμαι εγώ με τον Ανδρέα». Προσπαθεί να εκμεταλλευτεί την πραγματικότητα μιας κυβερνητικής πολιτικής, την οποία ο ίδιος και το κόμμα του συν-επεξεργάστηκαν και στήριξαν, για να πείσει ότι το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου είναι καμένο και πως μόνο η ΔΗΜΑΡ μπορεί να εκφράσει τη σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία.
Η εσωτερική κρίση στη ΔΗΜΑΡ, βέβαια, έχει βαθύνει. Δεν είναι μόνο η ομάδα Γεωργάτου που συμμετέχει ενεργά στην «πρωτοβουλία των 58». Είναι και άλλα στελέχη, όπως ο πιστός Λυκούδης, που κρατούν αποστάσεις από τον Κουβέλη, ελπίζοντας ότι θα τον μεταπείσουν. «Κάποιοι στην ηγετική ομάδα του κόμματος –και δεν αναφέρομαι στον πρόεδρο της ΔΗΜΑΡ– θέλουν ένα μικρό ελεγχόμενο μαγαζί», δήλωσε τις προάλλες ο Ψαριανός, συμπλήρώνοντας: «Πώς μπορείς να λες όχι στο ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου, αλλά ναι στον Λοβέρδο, τον Καστανίδη, τον Αμοιρίδη; Είναι άκομψο να θέτεις όρους στο συμμαχικό σχήμα για τους εκπροσώπους άλλων χώρων». Και κατέληξε με ευθεία προειδοποίηση: «Η ΔΗΜΑΡ θα συμμετάσχει στον διάλογο ή δεν θα υπάρχει».
Αναμένονται, λοιπόν, πολλά ακόμη επεισόδια μέχρι τις ευρωεκλογές, ανάμεσα σε ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ. Εκτός αν στο μεταξύ συμβεί κάποιο «ατύχημα» και υπάρξουν βουλευτικές εκλογές, οπότε τα στρατόπεδα θα τρέξουν να εξασφαλίσουν τη βουλευτική τους επιβίωση και μετά να δουν πώς θα πορευτούν.
