«Μπορούμε να παίζουμε με τις λέξεις όσο θέλουμε, με τους ηλίθιους που κυβερνάμε και με τον πόνο τους». Για τους δικούς του λόγους, για τους δικούς του σταυρούς στη «ζόρικη» Β’ Αθήνας, ο Βύρων Πολύδωρας σάρκασε την προπαγάνδα με το «όχι νέα οριζόντια μέτρα». Αυτό, βέβαια, είχε καταστεί ήδη πασιφανές, γιατί δεν είναι η πρώτη φορά που παίζεται το ίδιο παιχνίδι με τις λέξεις. Γι’ αυτό και δόθηκε εντολή από το επικοινωνιακό επιτελείο του Μαξίμου ν’ ανέβουν οι… αντιστασιακοί τόνοι.
Αρχισαν οι διαρροές για τις αποφασιστικές δηλώσεις του πρωθυπουργού και την πρόθεσή του να διεξάγει «πολιτική διαπραγμάτευση», ενώ διατάχτηκε και ο στενός συνεργάτης του Σαμαρά και γενικός γραμματέας της κυβέρνησης Τάκης Μπαλτάκος να βγει από τη σκιά του και να διακηρύξει με ακροδεξιά αποφασιστικότητα ότι το Μνημόνιο αποτελεί «μελανή σελίδα στην Ιστορία της χώρας» και γι’ αυτό «όλη η προσπάθεια γίνεται για να σταθούμε στα πόδια μας και έτσι να μπορέσουμε να απαλλαγούμε απ’ αυτούς όσο πιο γρήγορα γίνεται». Γιατί ο Μπαλτάκος;
Πρώτον, για επικοινωνιακούς λόγους. Το έμμεσο μήνυμα είναι σαφές: για να βγαίνει να μιλάει και ο σιωπηλός και σκιώδης Μπαλτάκος, παναπεί πως ο Σαμαράς είναι αποφασισμένος να σπάσει αυγά, αν οι Ευρωπαίοι δε δεχτούν τις θέσεις τους. Δεύτερον για λόγους εσωτερικής συνοχής της γαλάζιας κοινοβουλευτικής ομάδας. Ο Μπαλτάκος κατοικοεδρεύει στη Βουλή και εκτελεί και χρέη τσοπάνη στο νεοδημοκρατικό μαντρί.
Εδώ ακόμη κι ο Στουρνάρας μίλησε σαν… αμερικανός πεζοναύτης, έτοιμος να πέσει σε κόλαση πολέμου μέχρι τον Ιούνη του 2014. Αυτός, βέβαια, δεν άντεξε και πολύ. Αφού… πολέμησε από τις στήλες των ΜΜΕ το Σαββατοκύριακο, εμφανίστηκε τη Δευτέρα, σε συνέδριο του συνδικάτου των καπιταλιστών του τουρισμού, ως… γνήσιος Στουρνάρας: «Η ολοκλήρωση της δημοσιονομικής προσαρμογής δεν θα προέλθει πλέον από οριζόντια δημοσιονομικά μέτρα. Αυτά εξάντλησαν τις δυνατότητές τους. Θα προέλθει από τη φορολογική συμμόρφωση, στοχευμένες περικοπές δαπανών σε τομείς της γενικής κυβέρνησης και την αναδιάρθρωση και εξυγίανση δημοσίων επιχειρήσεων και οργανισμών. Υπάρχουν περιθώρια στοχευμένων περικοπών σε δαπάνες καταργώντας, π.χ. κοστοβόρες εξαιρέσεις στο ασφαλιστικό σύστημα από τους γενικούς κανόνες, εξαιρέσεις που δεν είναι κοινωνικά δίκαιες και χωρίζουν τους πολίτες σε πατρίκιους και πληβείους».
Ετσι μπράβο. Διευκρινίστηκε κάπως αυτό που είχε πει ο Σαμαράς, μετά τη συνάντησή του με τον Μπαρόζο στις 17 Σεπτέμβρη στις Βρυξέλλες:
«Αυτό που πρέπει να κάνουμε δεν είναι πρόσθετα μέτρα λιτότητας, αλλά δομικές μεταρρυθμίσεις με θετική δημοσιονομική επίπτωση». Για παράδειγμα, δεν χρειάζεται να κοπούν όλες οι συντάξεις. Μπορούν να κοπούν οι συντάξεις πάνω από ένα ορισμένο ύψος. Τότε δε θα έχουμε ένα «οριζόντιο μέτρο λιτότητας», αλλά μια «διαρθρωτική μεταρρύθμιση» που θα αποκαθιστά την «κοινωνική δικαιοσύνη».
Ο,τι γίνεται είναι ένα παιχνίδι προπαγάνδας. Οχι πως ο Σαμαράς δε θα προσπαθήσει να πάρει κάτι από την Μέρκελ. Αυτό, όμως, δεν ονομάζεται διαπραγμάτευση, αλλά επαιτεία. Θα πει και στην Μέρκελ αυτό που φέρεται να είπε στην Λαγκάρντ: «Αν πάρετε μέτρα θα πάρετε μαζί και τον Τσίπρα». Οχι έτσι, βέβαια, αλλά με κόσμιο ύφος. Θα προσπαθήσει να πείσει τη σιδηρά καγκελάριο ότι η συγκυβέρνηση χρειάζεται στήριξη και όχι κατεξευτελισμό της από τρεις τεχνοκράτες που έχουν καβαλήσει το καλάμι και δε σέβονται τίποτα. Τι θα του δώσει (αν του δώσει) η Μέρκελ μένει να το δούμε.
Εκείνο, όμως, που πρέπει να έχουμε ως δεδομένο είναι πως ο Σαμαράς δεν πρόκειται ν’ αμφισβητήσει την «κινεζοποίηση», αλλά να ζητήσει μια άλλη διαχείριση. Δηλαδή, να μην τον υποχρεώσουν να πάρει μέτρα που θα ρίξουν αμέσως την κυβέρνησή του. Να του επιτρέψουν να εξαντλήσει την τετραετία καλλιεργώντας ψεύτικες ελπίδες, αφού πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι με το ζήτημα του νέου δανείου (που είναι αναπόφευκτο, προκειμένου να αποπληρωθούν τα ομόλογα που «τρέχουν») η Ευρωζώνη θ’ ασχοληθεί μετά τις ευρωεκλογές, γιατί αυτό θέλει η Μέρκελ (αδιαφορώντας για τη διάψευση του Ντεϊσελμπλούμ, ο οποίος δημόσια είχε δηλώσει ότι το θέμα θα λυθεί στο Eurogroup του Απρίλη).
Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι η Μέρκελ θα προσφέρει πολιτική στήριξη στον Σαμαρά και δε θα τον παραπέμψει στην τρόικα, όπως έκανε μέχρι τώρα (όπως έκανε και ο Μπαρόζο όταν ο Σαμαράς τον επισκέφτηκε για να του ζητήσει πολιτική στήριξη). Ομως, ακόμη κι αν υποθέταμε ότι η Μέρκελ μαζεύει τα σκυλιά της τρόικας και ότι η διαχείριση το 2014 γίνεται σύμφωνα με το σχέδιο του Στουρνάρα, υπάρχει σ’ αυτό κάτι που θα έπρεπε να ικανοποιήσει τον ελληνικό λαό; Μην τρελαθούμε κιόλας. Ο εργασιακός και κοινωνικός εφιάλτης δεν είναι μια απειλή για το μέλλον.
Είναι η καθημερινή πραγματικότητα. Οχι και να μας ζητούν να δηλώσουμε ευχαριστημένοι, αν αυτή η πραγματικότητα παραμείνει ως έχει.
Αλλά, τα πράγματα δεν πρόκειται να παραμείνουν ως έχουν. Θα χειροτερέψουν. Το πώς θα βαφτίσουν τα νέα μέτρα, «ανειλημμένες μνημονιακές υποχρεώσεις» ή «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» δεν έχει σημασία. Η ουσία μετράει. Το μόνο που θα διαπραγματευθεί η συγκυβέρνηση είναι η έκταση των νέων μέτρων.
