♦ Γενική απεργία Τετάρτη 20 Φλεβάρη – Παιδεία, συντάξεις, μισθοί, ασφαλιστικό πενθήμερο, οχτάωρο, υγεία – Την ώρα που όλα γύρω μας καταρρέουν, είναι πολυτέλεια να λες ότι δεν τρέχει τίποτα και να συνεχίζεις ν’ αράζεις στη βόλεψη του καναπέ σου – Σκέψου-Οργανώσου-Δράσε – Ολοι/ες στους Δρόμους για να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας – Απεργιακή Συγκέντρωση 11 πρωί Πάρκο ΟΤΕ – Αυτοοργανωμένη Συλλογικότητα Νισάφι – nisafispartis.wordpress.com (αφίσα)
Οταν μια συλλογικότητα από τη Σπάρτη (έχει και η πόλη τη σημασία της) προσπαθεί να αναπτύξει ανατρεπτική δράση, το γεγονός είναι εξ ορισμού θετικό. Τι πιο εύκολο, ειδικά για τη Σπάρτη, από το ν’ αναζητήσει κανείς προστασία υπό τις πατρικές φτερούγες του ΣΥΡΙΖΑ, για να γλιτώσει και τα ρίσκα; Οταν αυτή η συλλογικότητα ρίχνει το σύνθημα «Σκέψου-Οργανώσου-Δράσε», η εντύπωση που αποκομίζεις είναι πιο θετική. Εχουμε, όμως, έναν προβληματισμό και θα θέλαμε να τον μοιραστούμε. Με διάθεση συντροφικής συζήτησης, η οποία όχι μόνο δεν αποκλείει αλλά προϋποθέτει την κριτική. Πόσο αποτελεσματικό μπορεί να είναι το κάλεσμα, όταν συνδέεται με μια ακόμη τζούφια (πιο τζούφια δε γίνεται) 24ωρη, απ’ αυτές που σε τακτά χρονικά διαστήματα κηρύσσει η συνδικαλιστική γραφειοκρατία, για να βγαίνει από την υποχρέωση και να δημιουργεί κλίμα εκτόνωσης; Οταν (σωστά) καλείς κάποιον να σηκωθεί από τον καναπέ του και το κάνεις απ’ αφορμή μια «εθιμοτυπική» 24ωρη, τότε κινδυνεύεις να ταυτιστείς με όλους αυτούς που φροντίζουν να σκοτώσουν κάθε προοπτική στη λαϊκή συνείδηση. Να θεωρηθείς «μία από τα ίδια», να θεωρηθείς συνυπεύθυνος, ενώ δεν είσαι. Οι καιροί απαιτούν νέο κίνημα, νέες μορφές οργάνωσης, και οι πρωτοπόροι άνθρωποι πρέπει να τις αναζητήσουν, σε ρήξη με το πολιτικό και συνδικαλιστικό σύστημα της μπουρζουαζίας. Οσο δύσκολο και αν είναι αυτό, ιδιαίτερα για αγωνιστές που ζουν στο μίζερο περιβάλλον μιας επαρχιακής πόλης, όπου βασιλεύει ο μικροαστισμός και η ατομικότητα.
♦ Προβολή ταινίας – Τα παιδιά του Swing – Είσοδος ελεύθερη – Τρίτη 19/2 στις 19:00 – 1ο Δημοτικό Σχολείο Γέρακα – Θα ακολουθήσει συζήτηση: «Οταν ο φασισμός εξαπλώνεται κανείς δεν είναι ελεύθερος – Αντιφασίστες-Αντιφασίστριες Ανατολικής Αττικής (αφίσα)
Την ταινία την έχουμε δει πριν από χρόνια και δε θυμόμαστε καλά το περιεχόμενό της, για να πούμε αν είναι η πιο κατάλληλη για μια αντιφασιστική προβολή. Ομως πραγματικά αυτό δεν έχει καμιά σημασία. Σημασία έχει η ίδια η αντιφασιστική δράση, που επιλέγει να αναπτυχθεί (και) με ένα λαϊκό μέσο όπως είναι ο κινηματογράφος. Το έχουμε πει πολλές φορές και δε θα κουραστούμε να το επαναλαμβάνουμε, ότι η αντιμετώπιση του φασιστικού φαινομένου είναι ένα πολιτικό και όχι ένα στρατιωτικό καθήκον. Οταν η κρίση γεννάει το φασισμό κάθε μέρα, κάθε ώρα, σε όλο και μεγαλύτερη κλίμακα, πώς ένα κίνημα –που έτσι κι αλλιώς δεν είναι κοινωνικά πλειοψηφικό– θα μπορέσει ν’ αντιμετωπίσει το φαινόμενο σε μια στρατιωτικού τύπου αντιπαράθεση με τα νεοναζιστικά freicorps; Οχι πως δεν πρέπει να υπάρξει και αυτή η σύγκρουση, όταν είναι απαραίτητη, όμως χρειάζεται να υπάρξει συνείδηση του φαινομένου. Στις γειτονιές δεν πρέπει να ψάχνουμε τους φασίστες, αλλά τους εργαζόμενους και νέους.