♦ Είχαμε στη βουλή λαμόγια, τώρα έχουμε και νεοναζί δολοφόνους (σύνθημα σε τοίχο με μαύρο σπρέι)
Σωστό τον βρίσκουμε τον συνθηματογράφο, αν και το μέσο (ένα σύνθημα με λίγες λέξεις, αναγκαστικά) δεν επιτρέπει πλήρη ανάλυση. Διότι στη Βουλή δεν υπάρχουν μόνο λαμόγια. ‘Η, αν θέλετε, ο χαρακτηρισμός «λαμόγια» δεν είναι και ο καλύτερος για να περιγράψει την αστική πολιτική. Τι είναι η αστική πολιτική; Ο τρόπος με τον οποίο η κυρίαρχη τάξη, η αστική τάξη, οργανώνει τις κοινωνικές της συμμαχίες, ώστε να μπορεί να εξασφαλίζει την κυριαρχία της. Και η πιο δημοκρατική αστική δημοκρατία, έλεγε ο Μαρξ, δεν παύει να είναι δικτατορία της αστικής τάξης. Η Βουλή είναι η βιτρίνα του συστήματος εξουσίας. Μόνο η βιτρίνα, όμως, όχι το ίδιο το σύστημα. Καμιά αστική Βουλή, για παράδειγμα, ακόμα και η πιο δημοκρατική, στην Ελλάδα και σε οποιαδήποτε άλλη καπιταλιστική χώρα, δεν απαγόρευσε την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Καμιά αστική Βουλή δεν έβαλε φραγμό στη δράση των μηχανισμών καταστολής (αστυνομία, μυστικές υπηρεσίες, δικαστήρια). Καμιά αστική Βουλή δεν άλλαξε το χαρακτήρα του κράτους ως εργαλείου κυριαρχίας της αστικής τάξης. Ομως, σ’ αυτή την απατηλή βιτρίνα φλυαρούν για να ξεγελούν τον λαουτζίκο, όπως έλεγε ο Λένιν. Και δίνουν την εντύπωση ότι χωρίζονται σε παρατάξεις που έχουν τεράστια έχθρα μεταξύ τους. Για την έχθρα τους δεν έχουμε αμφιβολία (είναι η ίδια η φύση της πολιτικής που την προκαλεί), όμως αυτή δεν αποτελεί και έχθρα κατά του συστήματος. Στην υπεράσπιση των συμφερόντων του είναι όλοι ενωμένοι. Ακόμη και εκείνοι που εμφανίζονται σαν «αντισυστημικοί».
♦ 40 ώρες για 400 ευρώ. Δε φταίνε οι μετανάστες, μα κάθε αφεντικό (σύνθημα με στένσιλ)
Κι αυτός ο συνθηματογράφος σωστός είναι. Μόνο που σε μεγάλο βαθμό μιλάει «εις ώτα μη ακουόντων». Γιατί είναι πλέον πάρα πολλοί αυτοί που διατίθενται να δουλέψουν 40 ώρες για 400 ευρώ. Και βρίζουν τον μετανάστη που έκανε το ίδιο όταν αυτοί εργάζονταν με 800 ευρώ. Αντε τώρα να συνειδητοποιήσουν από μόνοι τους ότι το μεροκάματο δεν το έριξε ο μετανάστης, αλλά το κεφάλαιο και το σύστημά του. Αντε να συνειδητοποιήσουν πως ο μετανάστης είναι ταξικός αδελφός τους, εργάτης σαν κι αυτούς και πως κοινός εχθρός τους είναι η τάξη των καπιταλιστών και οι πολιτικοί υπηρέτες της. Για να είμαστε σαφείς, από μόνοι τους δεν πρόκειται να το συνειδητοποιήσουν, ενώ η απελπισία θα οδηγεί ολοένα και περισσότερους στα νύχια του νεοναζισμού. Χρειάζεται οργανωμένη, συνεχής, επίμονη και επίπονη ιδεολογική και πολιτική δουλειά για την ανάπτυξη της ταξικής συνείδησης. Κι αυτή τη δουλειά μόνο ένας πρωτοπόρος εργατικός πολιτικός φορέας μπορεί να την κάνει.
♦ Χάσαμε τα πάντα αλλά ευτυχώς έχουμε το ευρώ (σύνθημα με στένσιλ σε μάρμαρο πλατείας)
Οταν ο σαρκασμός τσακίζει κόκαλα! Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι έφαγαν την παπάρα και ψήφισαν είτε τα κόμματα της σημερινής συγκυβέρνησης είτε τον ΣΥΡΙΖΑ με σημαία τους το ευρώ. Επεσαν θύματα μιας προπαγάνδας, ανήμποροι να σκεφτούν διαφορετικά απ’ αυτό που με χιλιάδες τρόπους τους πάσαρε η κυρίαρχη ιδεολογία. Να ένα ακόμη επιχείρημα υπέρ της πολιτικής οργάνωσης της εργατικής τάξης.