Τελικά, η Αίγυπτος απέκτησε νέο πρόεδρο. Ο υποψήφιος της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, Μοχάμεντ Μόρσι, πήρε την πρωτιά στο δεύτερο γύρο με 13.2 εκατομμύρια ψήφους και ποσοστό 51.73%, κερδίζοντας «στον πόντο» τον αντίπαλό του, Αχμέντ Σαφίκ, ο οποίος πήρε 12.3 εκατομμύρια ψήφους και ποσοστό 48.27%. Το ποσοστό του τελευταίου ήταν ιδιαίτερα υψηλό, αν αναλογιστεί κανείς ότι ο Σαφίκ ήταν ο τελευταίος πρωθυπουργός του δικτάτορα Μουμπάρακ που γκρέμισε η λαϊκή εξέγερση.
Ποιος, όμως, μπορεί να έχει εμπιστοσύνη σ’ αυτούς που έβγαλαν τα αποτελέσματα, όταν η στρατιωτική χούντα που διαδέχτηκε τον Μουμπάρακ κρατά με νύχια και με δόντια την εξουσία της, ακόμα και μετά την ολοκλήρωση των βουλευτικών και προεδρικών εκλογών στη χώρα; Οπως γράψαμε και στο προηγούμενο φύλλο, η χούντα φρόντισε να δώσει στο στρατό σαρωτικές πολιτικές εξουσίες, περνώντας συνταγματική αλλαγή 20 λεπτά μετά το κλείσιμο της κάλπης των προεδρικών εκλογών! Η αλλαγή αυτή δίνει δικαίωμα βέτο στο Ανώτατο Στρατιωτικό Συμβούλιο σε ζητήματα συνταγματικής αναθεώρησης, μέχρι και δικαίωμα διάλυσης της Συντακτικής Συνέλευσης και διορισμού άλλης, της επιλογής του!
Ο νέος πρόεδρος δε θα έχει καμία εξουσία πάνω στο στρατό, στον προϋπολογισμό του, στις κρίσεις των στελεχών του, στην επιλογή της ηγεσίας του και του υπουργού Aμυνας. Ταυτόχρονα, ο στρατός διέλυσε τη βουλή που προέκυψε από τις βουλευτικές εκλογές της περασμένης άνοιξης και επανέφερε με διάταγμα το δικαίωμα στη στρατιωτική αστυνομία να συλλαμβάνει πολίτες, προκαλώντας την οργή μέσα στο λαό, γι’ αυτό και το Ανώτατο Δικαστήριο ακύρωσε το διάταγμα. Ομως, η ουσία παραμένει.
Μπορεί ένα μέρος του λαού να πανηγύρισε για τη νίκη του Μόρσι, το γεγονός όμως ότι ο στρατός διατηρεί υπερεξουσίες, ενώ η οικονομική κρίση βαθαίνει στη χώρα, δημιουργεί απογοήτευση σε πλατιά τμήματα που πληθυσμού που βλέπουν ότι η εξέγερση που έριξε τον Μουμπάρακ δεν δικαιώθηκε. Η μεγάλη αποχή (της τάξης του 48%) αποτύπωσε την απογοήτευση του εκλογικού σώματος από την πολιτική κατάσταση που διαμορφώνεται στη χώρα. Γιατί ο αιγυπτιακός λαός είχε να επιλέξει ανάμεσα στα απολιθώματα της εποχής Μουμπάρακ και στη Μουσουλμανική Αδελφότητα που κράτησε εχθρική στάση απέναντι στην εξέγερση που έριξε τον Μουμπάρακ. Η έλλειψη επαναστατικού κόμματος που να μπορεί να οδηγήσει την εξέγερση μέχρι το τέλος είναι εμφανής.
