Ο μεγαλοβιομήχανος Δασκαλόπουλος, ιδιοκτήτης της ΔΕΛΤΑ, ανέλαβε την ιδεολογική δουλειά στην πρόσφατη γενική συνέλευση του ΣΕΒ. Μοντέρνα πράγματα, κόντρα στην εικόνα του αφεντικού με το μαστίγιο που παρουσίαζαν οι παραδοσιακοί βιομήχανοι στην Ελλάδα. Τα παιδιά τους έχουν σπουδάσει, έχουν έρθει σε επαφή ακόμα και με το μαρξισμό, διδάχτηκαν στα καλά πανεπιστήμια της Εσπερίας πως ένα από τα καθήκοντά τους είναι να περικυκλώσουν ιδεολογικά τους εργάτες τους και την κοινωνία. Να αποκτήσουν οι ίδιοι ιδεολογικό λόγο και να μην αρκούνται μόνο στους θεσμούς του συστήματος (σχολείο, εκκλησία, μίντια).
Ιδού δείγμα μοντέρνας ιδεολογικής γραφής από ένα βιομήχανο που δεν ξέρει μόνο από γιαούρτια:
«Σήμερα επιχειρηματική τάξη δεν είναι πια οι κεφαλαιούχοι ή οι ιδιοκτήτες, αλλά το σύνολο της οργάνωσης, των συστημάτων, της κουλτούρας και των ανθρώπων που αποτελούν τη σύγχρονη επιχείρηση. Η εξέλιξη αυτή είναι ιδιαίτερα σημαντική, όχι μόνο διότι διαφοροποιεί τον ρόλο της επιχειρηματικής τάξης, αλλά, το κυριότερο, διότι δημιουργεί ένα νέο πλαίσιο σχέσεων μεταξύ της επιχειρηματικής τάξης και του ευρύτερου κοινωνικού συνόλου».
Θα μπορούσε να παρατηρήσει κανείς, ότι αυτά είναι καινούργιο φαγητό με παλιά υλικά. Με τα παλιά υλικά της ταξικής συνεργασίας. Ετσι είναι, όμως το ξαναμαγείρεμα γίνεται σε καινούργιο περιβάλλον. Γι’ αυτό και το φαγητό δεν φαίνεται και τόσο παλιό. Η εργατική τάξη έχει ηττηθεί σε ιδεολογικό επίπεδο. Οι επαναστατικές ιδέες έχουν υποχωρήσει. Στην οργάνωση της παραγωγικής διαδικασίας έχουν επέλθει αλλαγές. Νέα επαγγέλματα έχουν εμφανιστεί στο χώρο των υπηρεσιών. Οι νέες εργασιακές σχέσεις δημιουργούν εργαζόμενους πολλών ταχυτήτων. Μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης δεν αυτοαναγνωρίζονται καν ως τέτοια. Μια θολούρα, μια σύγχυση απλώνεται παντού.
Υστερα, είναι οι αναπτυξιολογικές θεωρίες, πολύ καλά δουλεμένες από τη σοσιαλδημοκρατία, τις παραφυάδες της και τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, που έχουν δημιουργήσει ένα χαλί για την ανάπτυξη της ταξικής συνεργασίας. Οταν η ανάπτυξη του καπιταλισμού αναγορεύεται σε θέμα υπερταξικό, που (πρέπει να) ενδιαφέρει εξίσου αστούς και προλετάριους, πώς να μη δημιουργούν σύγχυση οι μοντέρνες θεωρίες περί επιχειρηματικότητας;
Οι αστοί επιχειρούν μια γενική ιδεολογική αντεπίθεση. Πληρώνουν κάποια ψίχουλα και βάζουν το μάθημα της επιχειρηματικότητας στα σχολεία (πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση). Στο παιδί θα γίνεται πλύση εγκέφαλου από τα τρυφερά του χρόνια, από τότε που αρχίζει και καταλαβαίνει τον κόσμο γύρω του και επιχειρεί τις πρώτες συνθέσεις στο μυαλό του.
«Η επιχείρηση και η επιχειρηματική τάξη -διακηρύσσει αλαζονικά ο Δασκαλόπουλος- αποτελούν το πρότυπο του κοινωνικού σχηματισμού που μπορεί να παράγει εκσυγχρονισμό, όχι απλά να τον επικαλείται, αλλά να τον πραγματοποιεί και μάλιστα με τη μεγαλύτερη ίσως αποτελεσματικότητα από οποιονδήποτε άλλον κοινωνικό σχηματισμό».
Είναι αφελές να πιστεύουμε ότι αυτή η ιδεολογική επιχείρηση δεν θα βρει στόχο. Οτι θα αστοχήσει χωρίς εμείς να χρειαστεί να κάνουμε τίποτα. Μάλλον, έχουμε καθυστερήσει πάρα πολύ.
Π.Γ.
