Διάλογος της Παπαρήγα στο κεντρικό δελτίο ειδήσεων του Alter, την περασμένη Δευτέρα. Ο δημοσιογράφος ρωτά αν ο Περισσός θα έπαιρνε μέρος σε μια οικουμενική κυβέρνηση και υπενθυμίζει την κυβέρνηση Τζαννετάκη του 1989. «Εκείνο ήταν μια συγκεκριμένη, προσωρινή κυβέρνηση», απαντά η Παπαρήγα και εξηγεί στη συνέχεια γιατί δεν θα έπαιρναν μέρος σε μια οικουμενική κυβέρνηση σήμερα.
Ηταν, όμως, έτσι; Το 1989-90 πήραν μέρος σε μια συμμαχική και σε μια οικουμενική κυβέρνηση. Στην πρώτη με τη ΝΔ του Μητσοτάκη (κυβέρνηση Τζαννετάκη) και στη δεύτερη και με το ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου (κυβέρνηση Ζολώτα). Εμειναν στην εξουσία κάτι λιγότερο από ένα χρόνο. Και θα έμεναν περισσότερο, αν ο Μητσοτάκης δεν διέλυε την κυβέρνηση Ζολώτα, επειδή ήθελε να πάει σε εκλογές και να κερδίσει αυτοδύναμη πλειοψηφία. Οι δυο αυτές κυβερνήσεις άσκησαν εξουσία, όχι διεκπεραίωση τρεχόντων θεμάτων. Και άσκησαν αντιλαϊκή εξουσία, με επιθέσεις ενάντια σε εργαζόμενους (ΟΤΑ, συμβασιούχοι, προβληματικές επιχειρήσεις). Θα ξαναθυμίσουμε πως ήταν τότε που πρωτοακούστηκε ο όρος «άγριες και αντικοινωνικές απεργίες», από το στόμα του πρωθυπουργού Ζολώτα, που είχε για δεξί του χέρι τον εκ του ενι-αίου Συνασπισμού προερχόμενο υπουργό Θ. Κατριβάνο.
Μπορεί ο Περισσός να θέλει να ξεχαστούν τα κατορθώματά του εκείνη την περίοδο, όμως στην ιστορία τίποτα δεν ξεγράφεται. Απλά, σήμερα έχει την άνεση να δηλώνει ότι δεν θα συμμετάσχει σε οικουμενική κυβέρνηση, διότι η συμμετοχή του δεν είναι απαραίτητη. Σήμερα προσφέρει στο σύστημα από τη θέση μιας νομοταγούς και θεσμολάγνας αντιπολίτευσης, που υψώνει ένα ανάχωμα μπροστά στα επερχόμενα εξεγερτικά φαινόμενα. Το πρόβλημα του 1989-90 δημιουργήθηκε από τον εκλογικό νόμο που είχε φτιάξει ο Α. Παπανδρέου. Ηταν ο αναλογικότερος εκλογικός νόμος που υπήρξε ποτέ (από το 1974 και μετά) και είχε σαν στόχο να κόψει την αυτοδυναμία από τη ΝΔ του Μητσοτάκη. Ο Α. Παπανδρέου υπολόγιζε πως το ΠΑΣΟΚ, ως δεύτερο κόμμα, θα μπορούσε να φτιάξει κυβέρνηση συνεργασίας με τον ενιαίο Συνασπισμό. Δεν τα λογάριασε καλά και κυβέρνηση συνεργασίας έφτιαξε ο Μητσοτάκης με το Συνασπισμό. Ξαναέγιναν εκλογές, κανένα κόμμα δεν πήρε αυτοδυναμία και έφτιαξαν την οικουμενική.
Εκτοτε, ο εκλογικός νόμος άλλαξε και έγινε και πάλι πολύ ενισχυμένη αναλογική. Το πρώτο κόμμα στις επόμενες εκλογές θα πάρει μπόνους 50 έδρες. Και να μην καταφέρει να φτιάξει κυβέρνηση, θα αντλήσει εφεδρείες από τον Καρατζαφέρη. Κι αν αυτό δεν γίνει κατορθωτό, θα πάνε στον λεγόμενο «μεγάλο συνασπισμό» (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ), για τον οποίο πιέζουν διάφορα κέντρα της κεφαλαιοκρατίας, αλλά και στελέχη του πολιτικού συστήματος. Το κλίμα είναι φτιαγμένο, όπως φάνηκε και με την παραλίγο παραίτηση της κυβέρνησης Παπανδρέου υπέρ μιας κυβέρνησης συνεργασίας με τη ΝΔ, με πρωθυπουργό πρόσωπο κοινής αποδοχής. Το γεγονός ότι η Παπαρήγα αρνήθηκε να μπει σε οποιαδήποτε συζήτηση για τις κυβερνήσεις συνεργασίας του 1989-90 ή έστω να λαθολογήσει, δείχνει ότι ακόμα και στη σημερινή συγκυρία ο Περισσός δεν θέλει να κλείσει όλες τις πόρτες.
