♦ Τμήμα Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ – Το ΚΚΕ γεννά Μπελογιάννηδες – Σύγχρονη Εποχή (βιβλίο)
Ο «Ριζοσπάστης» το διασάλπιζε: «Οργανώσεις της ΚΝΕ στα ΑΕΙ και ΤΕΙ της Αττικής – 1.000 μπροσούρες στη μνήμη του Νίκου Μπελογιάννη». Τόσες μπροσούρες, λέει, έβαλαν σαν στόχο να διανείμουν. Διότι «σε συνθήκες σαν τις σημερινές που η πολιτική και ιδεολογική αντιπαράθεση οξύνονται, που πρέπει να προετοιμαζόμαστε για μεγάλες στιγμές και μάχες, είναι χρέος της ΚΝΕ ο εξοπλισμός της νεολαίας, η ολόπλευρη ισχυροποίηση του ΚΚΕ, η πλατιά συζήτηση για την πολιτική μας πρόταση». Εκαναν, όμως, ένα… μικρό λάθος στο χρόνο του ρήματος. Το ΚΚΕ γεννού-σε Μπελογιάννηδες, έπρεπε να γράψουν. Τότε που ήταν επαναστατικό και που έκανε ένοπλο αγώνα για την προλεταριακή επανάσταση. Γιατί τώρα δεν είναι παρά ένα αστορεφορμιστικό κόμμα, που καπηλεύεται έναν ένδοξο τίτλο. Τι σχέση έχουν οι Μπελογιάννηδες με το «στη λαϊκή επανάσταση δεν θα σπάσει ούτε ένα τζάμι» της Παπαρήγα;
♦ 1821 Τουρκοκρατία Κρυφά Σχολειά – 2011 ΔΝΤοκρατία κλειστά σχολειά (πανό σε παρέλαση – μάλλον στη Νίκαια)
Κατανοητό το πνεύμα αυτών που σήκωσαν το συγκεκριμένο πανό, αλλά μάλλον ατυχής η σύγκριση. Οχι μόνο γιατί «κρυφό σχολειό» δεν υπήρξε (είναι ένας ακόμη εθνικός μύθος), αλλά δεν μπορείς να συγκρίνεις δυο εποχές εντελώς διαφορετικές και από κοινωνικοοικονομική και από πολιτική άποψη. Εντάξει, να κάνουμε ζύμωση, να μην ξεπέφτουμε όμως και στο λαϊκισμό, γιατί τότε αδυνατίζει η ίδια η ζύμωση.
♦ Στην εποχή των εξεγέρσεων, με την Αριστερά της ανατροπής! – Αγώνας- ανυπακοή για την ανατροπή Μνημόνιου-κυβέρνησης – Μαζική, δημοκρατική ΑΝΤΑΡΣΥΑ, πρωτοπόρα στο αντικαπιταλιστικό αριστερό μέτωπο – Νέος κομμουνιστικός φορέας, για το σοσιαλισμό του 21ου αιώνα – Πολιτική εκδήλωση, Σάββατο 19 Μάρτη, Ιατρική Σχολή, 6.30μμ – Αριστερή Ανασύνθεση (αφίσα)
Αυτή κι αν είναι αφίσα. Σκέτο μανιφέστο. Με πολύ βροντερές λέξεις. Ανατριχιάζεις όταν τις διαβάζεις. Μόλις, όμως, σκεφτείς λίγο ψύχραιμα, καταλήγεις σε μια λαϊκή παροιμία: «πολύ λάδι στο τηγάνι κι από τηγανίτα τίποτα».
♦ Εθνική είναι η συνείδηση των ρατσιστών – ταξική είναι η συνείδηση των εργατών – autonomie antifa (σύνθημα σε τοίχο στον Υμηττό)
Καμιά φορά, η προσπάθεια να χτυπηθούν ο εθνικισμός και ο ρατσισμός οδηγούν σε αποτελέσματα που κάθε άλλο παρά υπηρετούν τον διακηρυγμένο σκοπό. Ως μαρξιστές είμαστε περήφανοι για την προσέγγιση που πρώτος ο Μαρξ έκανε:«οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα». Ως μαρξιστές, επίσης, γνωρίζουμε ότι η εθνική συνείδηση δεν είναι παντού και πάντοτε μια αντιδραστική συνείδηση (τι θα λέγαμε, για παράδειγμα, για την εθνική συνείδηση των Παλαιστίνιων και άλλων υπό κατοχή εθνών που αγωνίζονται για την εθνική τους ανεξαρτησία;). Είναι άλλο πράγμα ο εθνικισμός της αστικής τάξης, που ποτίζει και τους εργάτες και μπορεί να τους συσκοτίσει την ταξική συνείδηση, και άλλο η αναφορά στην εθνική ταυτότητα χωρίς το εθνικιστικό δηλητήριο.
