Με τους μεγάλους έρωτες, στους οποίους «η ύπαρξη και μόνο του άλλου ή της άλλης στο πλευρό σου αποτελεί πηγή ευτυχίας», παρομοιάζει τους μεγάλους αγώνες και ειδικά την απεργία πείνας των 300 μεταναστών ο Νίκος Γιαννόπουλος, σε άρθρο του στην «Αυγή» της περασμένης Κυριακής.
Δεν θα είχαμε δυσκολία να συμμεριστούμε τον ποιητικό οίστρο του αρθρογράφου, αλλά και τις επισημάνσεις του για τη σημαντικότητα του αγώνα των 300 («το υποκείμενο αυτού του αγώνα ήταν κυριολεκτικά της Γης οι κολασμένοι», «η απεργία πείνας, ειδικά τις πρώτες μέρες της, δέχτηκε την πλέον σκληρή επίθεση που έχει υποστεί αγώνας από την περίοδο της Μεταπολίτευσης», «κατόρθωσε ενώ εξελισσόταν να συσπειρώσει ευρύ κοινωνικό και πολιτικό φάσμα αλληλεγγύης», «κατόρθωσε να συνθέσει με απόλυτη επιτυχία την ταξική διάσταση του αγώνα με την αντιρατσιστική και ανθρωπιστική επιχειρηματολογία» κτλ.), αν όλ’ αυτά δεν χρησιμοποιούνταν ως γυαλιστερό περιτύλιγμα σε μια εξόφθαλμη λαθροχειρία.
Εξόφθαλμη για εκείνους που ξέρουν –πρωτίστως τους ίδιους τους απεργούς πείνας, οι οποίοι, όμως, σίγουρα δεν διάβασαν το άρθρο– αλλά όχι και για το αναγνωστικό κοινό της εφημερίδας στην οποία φιλοξενήθηκε το άρθρο.
Εξόφθαλμη για εκείνους που ξέρουν –πρωτίστως τους ίδιους τους απεργούς πείνας, οι οποίοι, όμως, σίγουρα δεν διάβασαν το άρθρο– αλλά όχι και για το αναγνωστικό κοινό της εφημερίδας στην οποία φιλοξενήθηκε το άρθρο.
Επειδή κάθε απεργία, πολλώ δε μάλλον μια απεργία πείνας, είναι ένας διεκδικητικός αγώνας, πρωτίστως κρίνεται στο πεδίο κατάκτησης των αιτημάτων που έθεσε. Μπορεί να λέμε –και δικαίως– ότι ο μόνος χαμένος αγώνας είναι αυτός που δεν δόθηκε, αποτιμώντας όμως κάθε αγώνα ξεκινάμε πρώτα από τα αιτήματα που διεκδίκησε κι αυτά που κατάφερε να κατακτήσει. Αυτό το γνωρίζει καλά ο ΝΓ, γι’ αυτό και παραθέτει ως πρώτον από τους «ιδιαίτερους λόγους», για τους οποίους η απεργία πείνας των 300 «συνιστά νίκη», τον απολογισμό της στο πεδίο των αιτημάτων, γράφοντας τα εξής: «Κέρδισε σημαντικό μέρος των αιτημάτων της (εξάμηνη ανανεώσιμη άδεια παραμονής με δικαίωμα ταξιδιού στις χώρες καταγωγής τους για τους απεργούς πείνας…)» (η επισήμανση δική μας).
Αν οι απεργοί πείνας είχαν κερδίσει εξάμηνη ανανεώσιμη άδεια παραμονής, θα είχαν κερδίσει το βασικό τους αίτημα.
Εκείνο που δέχτηκαν –και δεν κέρδισαν– είναι εξάμηνο καθεστώς «ανοχής», που δεν έχει καμιά σχέση με άδεια παραμονής. Πήραν εξάμηνη αναβολή της απέλασης, η οποία πλέον υπάρχει για όλους. Οσο για τη δυνατότητα ανανέωσής της, αυτή υπάρχει στο νόμο και δεν αποτελεί κάποια ιδιαίτερη κατάκτηση των 300, ενώ αυτονόητο δικαίωμα είναι και η άδεια ταξιδιού, η οποία ακόμα δεν τους έχει δοθεί. Για να αποδεχτούν οι απεργοί πείνας αυτή τη λύση, τους εμφανίστηκε ένα ελκυστικό «πακέτο», στο οποίο το καθεστώς «ανοχής» παρουσιάστηκε ως επ’ αόριστον εξασφαλισμένο, πράγμα το οποίο ουδέποτε ίσχυσε, ούτε καν σε επίπεδο δημόσια εκπεφρασμένης βούλησης της κυβέρνησης.
Εκείνο που δέχτηκαν –και δεν κέρδισαν– είναι εξάμηνο καθεστώς «ανοχής», που δεν έχει καμιά σχέση με άδεια παραμονής. Πήραν εξάμηνη αναβολή της απέλασης, η οποία πλέον υπάρχει για όλους. Οσο για τη δυνατότητα ανανέωσής της, αυτή υπάρχει στο νόμο και δεν αποτελεί κάποια ιδιαίτερη κατάκτηση των 300, ενώ αυτονόητο δικαίωμα είναι και η άδεια ταξιδιού, η οποία ακόμα δεν τους έχει δοθεί. Για να αποδεχτούν οι απεργοί πείνας αυτή τη λύση, τους εμφανίστηκε ένα ελκυστικό «πακέτο», στο οποίο το καθεστώς «ανοχής» παρουσιάστηκε ως επ’ αόριστον εξασφαλισμένο, πράγμα το οποίο ουδέποτε ίσχυσε, ούτε καν σε επίπεδο δημόσια εκπεφρασμένης βούλησης της κυβέρνησης.
Ο ΝΓ, ως εκπρόσωπος της Πρωτοβουλίας Αλληλεγγύης στη διαπραγματευτική ομάδα που συναντήθηκε με τους υπουργούς, έχει τεράστια προσωπική ευθύνη για το γεγονός ότι αυτά στα οποία συμφώνησε το κυβερνητικό κλιμάκιο δεν «δέθηκαν», όπως συμβαίνει σε κάθε περίπτωση συμφωνίας ανάμεσα σε δυο μέρη. Αντί, όμως, ν’ αναγνωρίσει την ευθύνη του, προχωρά σε τέτοιες φτηνές λαθροχειρίες, βαφτίζοντας «άδεια παραμονής» το καθεστώς «αναβολής της απέλασης».
Ο ίδιος γνωρίζει πολύ καλά τη χαώδη διαφορά ανάμεσα στα δυο αυτά status για μετανάστες, προτιμά όμως να ψαρέψει στα θολά νερά του αναγνωστικού κοινού της «Αυγής», δείχνοντας τη μέγιστη περιφρόνηση προς τους 300 απεργούς πείνας, τον αγώνα των οποίων –κατά τα άλλα– χαρακτηρίζει «αδιαμεσολάβητο». Υπάρχει άραγε χειρότερη διαμεσολάβηση ανάμεσα στην αλήθεια και το αναγνωστικό κοινό μιας εφημερίδας, απ’ αυτή που επεχείρησε ο ΝΓ;
Ο ίδιος γνωρίζει πολύ καλά τη χαώδη διαφορά ανάμεσα στα δυο αυτά status για μετανάστες, προτιμά όμως να ψαρέψει στα θολά νερά του αναγνωστικού κοινού της «Αυγής», δείχνοντας τη μέγιστη περιφρόνηση προς τους 300 απεργούς πείνας, τον αγώνα των οποίων –κατά τα άλλα– χαρακτηρίζει «αδιαμεσολάβητο». Υπάρχει άραγε χειρότερη διαμεσολάβηση ανάμεσα στην αλήθεια και το αναγνωστικό κοινό μιας εφημερίδας, απ’ αυτή που επεχείρησε ο ΝΓ;
Π.Γ.
