Η αύξηση του τραπεζικού δανεισμού δεν αποτελεί είδηση. Η άνοδος, όμως, του ρυθμού αύξησης από μήνα σε μήνα είναι είδηση και χτυπάει καμπανάκια ανησυχητικά. Σύμφωνα, λοιπόν, με τα επίσημα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας, το Μάη του 2006 το ανεξόφλητο υπόλοιπο των δανείων των νοικοκυριών δεν σκαρφάλωσε αλλά εκτοξεύτηκε στα 75.118,7 εκατ. ευρώ, σημειώνοντας αύξηση το τελευταίο δωδεκάμηνο 30,2 (εννεαπλάσια του πληθωρισμού).
Ακόμα και αν δεχτούμε ότι η αύξηση των στεγαστικών δανείων ήταν αναμενόμενη (σημειώθηκε ρεκόρ στην ανοικοδόμηση κατοικιών, λόγω της επιβολής ΦΠΑ στις νεοανεγειρόμενες οικοδομές από 1.1.2006), η αύξηση των καταναλωτικών και των κάθε είδους δανείων καταναλωτικής πίστης πώς μπορεί να εξηγηθεί; Συγκεκριμένα, το ύψος των στεγαστικών δανείων αυξήθηκε κατά 32,5% (κοντά στο μέσο όρο) των δε καταναλωτικών και λοιπών δανείων κατά 26,5%. Συγκρίνοντας τα ανεξόφλητα υπόλοιπα αυτών των δυο βασικών κατηγοριών δανείων, βλέπουμε ότι στα στεγαστικά είναι 49.612,1 εκατ. ευρώ, στα δε καταναλωτικά και λοιπά δάνεια 23.756,8 εκατ. ευρώ. Δηλαδή, τα νοικοκυριά έχουν δανειστεί για καταναλωτικές δαπάνες τα μισά απ’ αυτά που έχουν δανειστεί για την απόκτηση κατοικίας! Και βέβαια, ένα σπίτι δε μπορεί να συγκριθεί με οποιοδήποτε σύνολο καταναλωτικών αγαθών.
Πώς εξηγείται, λοιπόν, αυτή η έκρηξη της καταναλωτικής πίστης; Δε νομίζουμε ότι υπάρχει διαφωνία στην εξήγηση. Η ακρίβεια καλπάζει, οι ανάγκες είναι σταθερές ή και μεγαλώνουν, οι μισθοί και τα μεροκάματα χάνουν συνεχώς την αγοραστική τους δύναμη. Σ’ αυτή την πραγματικότητα σπεκουλάρουν οι τράπεζες και τα νοικοκυριά σπεύδουν να υποθηκεύσουν το ίδιο τους το μέλλον σ’ αυτές. Ας σημειωθεί ότι σ’ αυτή τη στατιστική δεν περιλαμβάνονται τα ανεξόφλητα υπόλοιπα πιστωτικών καρτών, που είναι άλλη μια γάγκραινα στο σώμα των εργαζόμενων νοικοκυριών.
Εκείνο που πρέπει να σημειωθεί είναι ότι αυτή η κατάσταση, ο συνεχώς αυξανόμενος δανεισμός των νοικοκυριών, επιδρά ευθέως στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης. Οσο μπορούν και δανείζονται οι εργαζόμενοι ξεχνούν τον αγώνα για αυξήσεις στους μισθούς και τα μεροκάματα. Το πραγματικό πρόβλημα κουκουλώνεται, η ταξική πάλη ξεχνιέται και το σύστημα βαδίζει αλώβητο. Μέχρι να έρθει η στιγμή του μεγάλου «κραχ», όταν το σύστημα δε θα χωράει άλλη πιστωτική επέκταση.
