Ρουφιάνους ψάχνει στα παρισινά προάστια η κυβέρνηση Σαρκοζί. Υπόσχεται αμοιβή σε όποιους καταθέσουν μαρτυρίες και καρφώσουν ανθρώπους που χρησιμοποίησαν όπλα στις πρόσφατες συγκρούσεις της νεολαίας του γκέτο με την Αστυνομία στο Βιλιέ Λε Μπελ. Δεν ξέρουμε αν θα καταφέρει να βρει τους ρουφιάνους που ψάχνει ή αν θα στήσει σκευωρίες. Το ζήτημα, πάντως, την καίει και όχι άδικα.
Η χρήση όπλων (κυρίως κυνηγετικών) ήταν το καινούργιο στοιχείο στις πρόσφατες τριήμερες συγκρούσεις. Αν δεν ήταν αυτά, τότε σίγουρα η κυβέρνηση Σαρκοζί δεν θα έδινε συνέχεια, από τη στιγμή που οι συγκρούσεις σταμάτησαν. Ομως, η χρήση όπλων ήταν ένα καινούργιο δεδομένο, ποιοτικό δεδομένο.
Σίγουρα αυτό δεν συνέβη τυχαία. Δε νομίζουμε πως η νεολαία των εξαθλιωμένων γκέτο περνάει τον καιρό της κυνηγώντας, οπότε στη διάθεσή της είχε όπλα και τα χρησιμοποίησε. Αν ήταν έτσι, τότε όπλα θα είχαν χρησιμοποιηθεί στο κύμα των συγκρούσεων προ διετίας, που κράτησε πολλές μέρες και αναπτύχθηκε σε όλα τα προάστια και σε πολλές πόλεις. Οπλα βγήκαν τώρα και σίγουρα δεν βγήκαν τυχαία.
Σε όποιον παρατηρήσει ότι όπλα υπάρχουν στα χέρια ανθρώπων που ασχολούνται με παράνομες δραστηριότητες, οπότε δεν ήταν δύσκολο να βρεθούν στα χέρια των νεαρών που συγκρούονταν με τους μπάτσους, θα απαντήσουμε όπως παραπάνω: και γιατί δε βγήκαν και την προηγούμενη φορά; Είναι φανερό πως βγήκαν τώρα, γιατί η νεολαία των γκέτο έκανε ένα βήμα μπροστά. Δεν δέχτηκε να τρώει αδιαμαρτύρητα τα χημικά, τις χρωμόσφαιρες και τα καουτσουκένια βλήματα της Αστυνομίας. Απάντησε με καραμπίνες στέλνοντας περισσότερους από 40 μπάτσους στο νοσοκομείο (τόσοι ήταν από σφαίρες, γιατί οι τραυματίες ήταν συνολικά πάνω από 130).
Οσο για την παραβατικότητα, είναι καθημερινότητα στα γκέτο. Είναι η μόνη «εργασία» που μπορούν να κάνουν αυτοί οι απόκληροι της ιμπεριαλιστικής μητρόπολης, οι αποκομμένοι από κάθε δημιουργικότητα, ακόμα και από τη δυνατότητα να πωλούν την εργατική τους δύναμη. Γι’ αυτό και πρέπει να σκεφτούμε τον όρο παραβατικότητα από κοινωνική άποψη. Ποιος είναι παραβατικός, ο νέος που κλέβει γιατί δεν έχει να φάει, ή εκείνος που του στερεί το δικαίωμα στη ζωή; Στα σύγχρονα γκέτο των ιμπεριαλιστικών μητροπόλεων παραβατικοί γίνονται συνήθως οι πιο θαρραλέοι από τους νεολαίους, αυτοί που δεν αντέχουν άλλο τα αδιέξοδα και «βγαίνουν στο δρόμο». Γι’ αυτό και δεν αποτελούν ξένο σώμα ανάμεσα στους υπόλοιπους, αλλά είναι κάποιοι απ’ αυτούς.
Η χρήση πυροβόλων όπλων στη διάρκεια των τριήμερων συγκρούσεων στο Βιλιέ Λε Μπελ υποδηλώνει όξυνση της ταξικής πάλης από την πλευρά της νεολαίας των γκέτο. Δείχνει ότι ανάμεσά τους δυναμώνει ένα πνεύμα ανταρσίας, ένα πνεύμα εξέγερσης. Οχι, βέβαια, με την έννοια που φαντάζονται την εξέγερση οι κομμουνιστές. Ομως, η ζωή δε μπαίνει σε καλούπια. Οι εξεγέρσεις δεν αναπτύσσονται σύμφωνα με σχέδια επί χάρτου. Είναι ζωντανές, παλλόμενες διαδικασίες, με τις οποίες οι πραγματικοί επαναστάτες καλούνται να «συγχωνευτούν» (κατά τον ευστοχότατο χαρακτηρισμό του Λένιν), για να μπορέσουν να τις «μπολιάσουν» με τη συνείδηση της σοσιαλιστικής επανάστασης.
Π.Γ.
