Τους πανηγυρισμούς του αμερικάνικου κατεστημένου μπορούμε να τους κατανοήσουμε. Ο εκλεκτός του χρηματιστικού κεφάλαιου είναι ο Μπαράκ Ομπάμα και το γεγονός ότι τόσα εκατομμύρια Αμερικανοί συνασπίστηκαν γύρω του δίνει στο σύστημα μια βαθιά ανάσα, σε μια περίοδο που την έχει ανάγκη. Για τον ίδιο λόγο μπορούμε να κατανοήσουμε τους πανηγυρισμούς των εγχώριων νεοφιλελεύθερων. Οταν η Μέκα τους, η Wall Street, ψηφίζει Ομπάμα, αυτοί οφείλουν να ακολουθήσουν. Οταν μιλούν τα golden boys, τα παπαγαλάκια οφείλουν να επαναλαμβάνουν.
Την ικανοποίηση του Καραμανλή επίσης την κατανοούμε. Του είχε παραγίνει στενός κορσές η διοίκηση Μπους την τελευταία διετία, οπότε η αλλαγή διοίκησης θα του προσφέρει τη δυνατότητα να ανασάνει λίγο (μέχρι να ξαναρχίσει η πίεση αυτός λογαριάζει να έχει κάνει εκλογές). Και βέβαια, δεν χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια για να κατανοήσουμε τους πανηγυρισμούς του Γιωργάκη. Ο ίδιος ονειρεύεται τον εαυτό του σε ρόλο Ομπάμα. Ασε που έχει καλές σχέσεις με την «παρέα της Βοστόνης» που φαίνεται πως θα αποτελέσει το think tank και για την άσκηση της εξωτερικής πολιτικής της νέας αμερικάνικης διοίκησης.
Δυσκολευόμαστε, όμως, να κατανοήσουμε τους πανηγυρισμούς της μοντέρνας ευρωπαϊκής «Αριστεράς». Μια σιχασιά μας κατέλαβε, όταν διαβάσαμε τη δήλωση του προέδρου του Ευρωπαϊκού Αριστερού Κόμματος και στελέχους του «Κ»Κ Γαλλίας Φρανσίς Βουρτζ, που είδε στην εκλογή Ομπάμα «ένα βαθύ φαινόμενο απόρριψης όλων όσων εξέφρασε η καταστροφική ηγεσία Μπους» και προέβλεψε ότι ο νέος ένοικος του Λευκού Οίκου μπορεί να αντεπεξέλθει «προοδευτικά και θετικά σε όλες αυτές τις προσδοκίες». Μείναμε κάγκελο –κατά το κοινώς λεγόμενο– ακούγοντας τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Α. Αλαβάνο να δηλώνει με στόμφο: «Είναι θετικό ότι κλείνει η σκοτεινή περίοδος Μπους. Είναι θετικό ότι ένας Αφροαμερικανός γίνεται πρόεδρος των ΗΠΑ. Είναι θετικό ότι υπάρχει ελπίδα και στις ΗΠΑ και σε όλο τον κόσμο». Προσπαθήσαμε να μπούμε στη θέση του μέλους ή ψηφοφόρου του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ καθώς διαβάζει τον «ξύλινο» πρωτοσέλιδο τίτλο της «Αυγής»: «Προσδοκίες από τη νίκη του Μπάρακ Ομπάμα να σταματήσουν οι πόλεμοι, να μην πληρώσουν οι φτωχοί για την οικονομική κρίση»!
Φυσικά και γνωρίζουν ότι λένε ψέματα. Φυσικά και γνωρίζουν ότι σύντομα θα διαψευστούν, όπως άλλωστε διαψεύστηκαν και μετά την εκλογή Κλίντον («Θετικές οι διεθνείς αντιδράσεις – Ανέτειλε η εποχή Κλίντον – Νότα δροσιάς στον Λευκό Οίκο» έγραφε τότε η «Αυγή»). Γιατί, λοιπόν, συμμετέχουν στη διεθνή χορωδία της εξαπάτησης;
Μια γενική απάντηση είναι πως αυτός είναι ο ρόλος του οπορτουνισμού, έτσι έχουν μάθει να λειτουργούν. Εξειδικεύοντας αυτή την απάντηση νομίζουμε ότι πρέπει να πάμε στην άποψή τους για την αστική δημοκρατία και τους κάθε είδους θεσμούς της. Γι’ αυτούς η αστική δημοκρατία είναι το τελευταίο όριο της ανθρώπινης Ιστορίας και οι θεσμοί της οι μόνοι κοινωνικά νομιμοποιημένοι θεσμοί. Γι’ αυτό και τους στηρίζουν, ανεξάρτητα από το πολιτικό κόστος που συχνά καλούνται να πληρώσουν.
Το γενικό εκλογικό δικαίωμα, το οποίο αποτελεί το θεμέλιο της αστικής δημοκρατίας, είναι για τους οπορτουνιστές όχι μόνο το ύψιστο δικαίωμα, αλλά και το ύψιστο καθήκον του εργαζόμενου-πολίτη. Ο εργαζόμενος-πολίτης της αστικής δημοκρατίας δεν δικαιούται να καθορίσει το μέλλον του παρά μόνο διά της ψήφου. Εχει την ευθύνη της επιλογής διοίκησης κι όταν διαψεύδεται δεν δικαιούται τίποτ’ άλλο παρά μια διαφορετική επιλογή την επόμενη φορά. Κάθε σκέψη για επαναστατική ανατροπή της αστικής δημοκρατίας είναι καταδικαστέα.
