Η αφρόκρεμα των κρατικών τραπεζιτών μαζεύτηκε την περασμένη Τρίτη στη Ζυρίχη. Ηταν εκεί ο διοικητής της Εθνικής Τράπεζας της Ελβετίας, ο πρόεδρος της ΕΚΤ, ο διοικητής της Μπούντεσμπανκ, ο διοικητής της Fed, ο διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας της Κίνας και ανάμεσά τους και ο γνωστός «κερδοσκόπος» Τζορτζ Σόρος. Οικοδεσπότες ήταν το ΔΝΤ και η Εθνική Τράπεζα της Ελβετίας. Η σύσκεψη κράτησε ολόκληρη την ημέρα και ήταν κεκλεισμένων των θυρών. Το μόνο που ανακοινώθηκε ήταν ότι η συνάντηση «έχει στόχο να προωθήσει τη συζήτηση για τη λειτουργία του διεθνούς νομισματικού συστήματος και να εμπλέξει τα πρόσωπα που διαμορφώνουν πολιτική σε ένα διάλογο για τις μεταρρυθμίσεις που ενδέχεται να χρειάζονται μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα».
Αν γυρίσουμε ένα χρόνο πίσω, θα συναντήσουμε τους ηγέτες των ιμπεριαλιστικών χωρών να πανηγυρίζουν για το ξεπέρασμα της χρηματοπιστωτικής κρίσης, να συζητούν για τους περιορισμούς στη δράση των golden boys, να μέμφονται την ασυδοσία στην αγορά των χρηματοπιστωτικών προϊόντων και να μιλούν για την ανάγκη θέσπισης κανόνων. Βέβαια, όσοι παρακολουθούμε τα πράγματα πιο συστηματικά γνωρίζουμε ότι καμιά σχετική απόφαση δεν πάρθηκε. Η σύνοδος του G-8, για παράδειγμα, δεν κατέληξε σε καμιά συμφωνία.
Τι έγινε στη διάρκεια αυτού του ενός χρόνου; Τα τραπεζικά μονοπώλια ξεφορτώθηκαν τα λεγόμενα τοξικά ομόλογα. Πώς τα ξεφορτώθηκαν; Με το ζεστό χρήμα που τους εκχώρησαν τα κράτη. Κι αφού τα ξεφορτώθηκαν και καθάρισαν τα χαρτοφυλάκιά τους, ξεκίνησαν για νέες περιπέτειες στη ζούγκλα της παγκόσμιας χρηματοπιστωτικής αγοράς. Με επικεφαλής τα ίδια golden boys που είχαν δαιμονοποιηθεί από τους ιμπεριαλιστές ηγέτες κατά το ξέσπασμα της προηγούμενης κρίσης. Αυτό ξέρουν να κάνουν καλά, αυτό συνέχισαν να κάνουν. Αλλωστε, δεν έχουν άλλο τρόπο να αντλήσουν υπερκέρδη από τα κεφάλαια που λιμνάζουν. Η παραγωγή δεν αφήνει περιθώρια, αφού για να ξεπληρωθούν οι κρατικές δαπάνες από τα «τοξικά» ομόλογα επιβλήθηκε η πιο σκληρή λιτότητα και η καταναλωτική ικανότητα των πλατιών εργαζόμενων μαζών έπεσε. Ποιος θα επενδύσει στην παραγωγή, όταν η ζήτηση βυθίζεται κατακόρυφα;
Το αποτέλεσμα είναι να δημιουργηθούν ήδη νέες «φούσκες». Τα τραπεζικά χαρτοφυλάκια γεμίζουν ήδη από νέα «σύνθετα προϊόντα», μεγάλο μέρος των οποίων θα αποδειχτεί «τοξικό». Επειδή το ξέρουν όλοι καλά, ο μεταξύ τους ανταγωνισμός οξύνεται. Οποιος προλαβαίνει αρπάζει, είναι το σλόγκαν που επικρατεί ανάμεσα στους ντοπαρισμένους με αμφεταμίνες γιάπηδες. Οι αγορές κινούνται απολύτως άναρχα και η κατάσταση είναι εντελώς εκτός ελέγχου. Γι’ αυτό συσκέπτονται οι τραπεζίτες. Γι’ αυτό η ευρωζώνη προσπαθεί να βρει μια κοινή γραμμή άμυνας. Γι’ αυτό προσπαθούν να ξανασυγκαλέσουν το G-8.
Ομως, στην αντίθεση ανάμεσα στο ατομικό και στο συλλογικό (ακόμα και όταν πρόκειται για το συλλογικό συμφέρον της αστικής τάξης), που σφραγίζει όλη την ιστορική διαδρομή του καπιταλισμού, πάντοτε κερδίζει το ατομικό. Ο ξεχωριστός καπιταλιστής πρώτα κοιτάζει την πάρτη του και μετά το συλλογικό, ταξικό συμφέρον. Γι’ αυτό και καμιά ρύθμιση δεν πρόκειται να αποτρέψει ούτε τη δημιουργία ούτε το σκάσιμο νέων «φουσκών».
Π.Γ.
