Πρώτο: Μπορώ να καταρτίσω μια ατελείωτη λίστα αντικαπνιστών, που προκαλεί περισσότερο τρόμο απ’ ότι ο Hitler, ο Lucky Luck και τα μοντέλα που βρήκαν καινούργιες πασαρέλες, σε mail που μας στέλνετε προς αναπαραγωγή και επίρρωση μοδάτων –αυτό τον καιρό– θεωριών που δεν είναι δικές σας (ως γνωστόν τα «αντί» πάνε πακέτο με γενικότερο αυταρχισμό αλλά και προσωπικά συμπλέγματα, εξ ου και το σαρκαστικό ρητό «δεν υπάρχουν παθητικοί καπνιστές, υπάρχουν μόνο αντιπαθητικοί αντικαπνιστές»)…
Δεύτερο: Δεν ισχυρίστηκα ουδέποτε πως το κάπνισμα είναι… υγεία. Ωστόσο, αυτή η μαύρη προπαγάνδα που εξαπολύθηκε και χρησιμοποιεί κάθε μέσο για να πείσει ή και να τιμωρήσει, κάτι λέει. Τόσο για το μέλλον της καπνοπαραγωγής (αν μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι μπορεί να έχει μέλλον αυτή και άλλες μορφές γεωργίας), όσο και για τη γενικότερη απόπειρα γονατίσματος και υποταγής της κοινωνίας. Κάτι που ήδη συντελείται σε κάθε τομέα, με τον ίδιο τρόπο. Θλιβερό –κι αρκούντως σπαρταριστό μαζί– παράδειγμα της μαύρης προπαγάνδας, το γεγονός ότι μας παρουσιάζουν πως 60% των καπνιστών βρίσκουν το μέτρο της απαγόρευσης καλό!!! Τέλος, το γνωστό παράδειγμα της κάνναβης μας προϊδεάζει για το μέλλον: Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’40, η κάνναβη καλλιεργούνταν επιδοτούμενη και ο ίδιος ο πλανητάρχης Johnson έδινε το παράδειγμα καλλιεργώντας την ευλαβικά στην αυλή του. Σχοινιά, πανιά, ρούχα, χαρτιά και αμέτρητα αντικείμενα κατασκευαζόταν από αυτή επί σειρά αιώνων. Ακόμα και η περίφημη «Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας» των ΗΠΑ –ένα από τα πιο «ιστορικά» έγγραφα– είναι γραμμένη σε καννάβινο χαρτί. Ολοι ξέρουμε τι ακολούθησε την απαγόρευση της κάνναβης κι εύκολα μπορούμε να φανταστούμε το μέλλον του καπνού…
Τρίτο: Ο καπνιστής δεν πλακώνει στο ξύλο τη γυναίκα και τα παιδιά του, δεν σέρνεται στους δρόμους, δεν παρουσιάζει απώλεια συνείδησης, δεν σκοτώνει οδηγώντας ούτε σπάει bar. Μιλάω για το αλκοόλ που σακατεύει καθημερινά, αλλά… ούτε φωνή ούτε ακρόαση τόσα χρόνια, παρά τις ολέθριες συνέπειες! Τι λέτε γι’ αυτό;
Τέταρτο: Δεν θα πιστέψουμε ξαφνικά πως έπιασε κόψιμο για την υγεία μας τους αγύρτες πολιτικούς υπηρέτες των επιχειρήσεων και εχθρούς της κοινωνίας και του Ανθρώπου! Αυτούς που ταΐζουν μεταλλαγμένα, σάπια και δηλητήρια τον κοσμάκη, αυτούς που απαξιώνουν τη δημόσια υγεία και σκοτώνουν ομαδόν, αυτούς που θεω- ρούν πως το κάπνισμα κάνει μεγαλύτερο κακό από τα δολοφονικά φουγάρα των αφεντικών τους, από τα ανεξέλεγκτα αυτοκίνητα, από τις στεφανωμένες από φωτοχημικά νέφη εφιαλτικές μητροπόλεις, ακόμα και από το απεμπλουτισμένο ουράνιο που τα καθάρματα έριχναν στη Σερβία! (αυτό τόλμησε να πει η Χριστίνα Σπυράκη, υφυπουργός Υγείας και Πρόνοιας στην κυβέρνηση Σημίτη, που πέθανε το 2006).
Πέμπτο: Με τρομάζει η θέα των όψιμων αντικαπνιστών, που αφού χόρτασαν το τσιγάρο (ή τους το έκοψε «βίαια» ο γιατρός), συμπεριφέρονται σαν τις γριούλες που ξεσκίστηκαν, κουτσομπόλεψαν, βολεύτηκαν και «αμάρτησαν» στα νιάτα τους και τώρα αφ’ ενός τρέχουν για συγχώρεση κι αφ’ ετέρου κουνάνε το δάχτυλο και φορτώνουν κάρα ενοχές σ’ όλους τους υπόλοιπους!…
Και τέλος: Το πρόβλημα με το κάπνισμα είναι πολιτικό και αλληλένδετο με μια σειρά άλλες παραμέτρους. Μια χαρά πέθαιναν εκατό χρόνων οι παππούδες μας, στρίβοντας και καπνίζοντας ολημερίς. Να βρεθεί μια φόρμουλα όχι απαγόρευσης αλλά αλληλοκατανόησης και συμβίωσης, να ξεχωριστούν οι καπνιστές. Ομως, ας ελεγχθούν πρωτίστως οι καρκίνοι απ’ όσα γράφονται στην τέταρτη παράγραφο, γιατί αυτοί μας αφορούν όλους και όχι τους καπνιστές, που στο κάτω-κάτω ξέρουν λίγο-πολύ τι κάνουν. Κάποιος όμως που πάει να φάει ένα παγωτό, ένα μπισκότο ή λίγες… βαλβολίνες στη σαλάτα του (ξεχάσατε κιόλας; Μα συνεχίζουν απρόσκοπτα να πωλούνται!), πόσα γνωρίζει για τα διογκωτικά, τα… σορβικά νάτρια, τα Ε-140 και τα χημικά κέρατα; Σε τι βαθμό έχει εννοήσει πως οι εταιρίες σκοτώνουν ασύδοτα κι απολύτως ανεξέλεγκτα για το κέρδος, υπό την προστασία των πολιτικών λακέδων τους;
Καρκίνος είναι οι εχθροί του ανθρώπου. Κι όταν η κοινωνία απαλλαγεί απ’ αυτούς, τότε θα μπορούμε να πούμε ότι βγήκαμε από την προϊστορία και να σχεδιάσουμε πιο ψύχραιμα και χωρίς τυχάρπαστους συμβουλάτορες το μέλλον ΜΑΣ.
Θ. Μ.