Ενώ η καπιταλιστική κρίση σαρώνει δικαιώματα και κατακτήσεις και οι καπιταλιστές έχουν ξεσαλώσει εντελώς, ενώ το παλιό καλό αστυνομικό κράτος επανέρχεται σαρώνοντας τις στοιχειώδεις ελευθερίες του πολίτη της «καλύτερης δημοκρατίας που είχαμε ποτέ», οι μονομάχοι έχουν βγει στη σκηνή και σκιαμαχούν, σαν τους παλιούς πραματευτάδες των λαϊκών εμποροπανηγύρεων, που ξελαρυγγίζονταν διαφημίζοντας την πραμάτεια τους και το βράδυ τα κουτσόπιναν στο καπηλειό κάνοντας φιλικά τον απολογισμό της μέρας.
Ο Παπανδρέου έχει περάσει στην επίθεση. Θυμίζοντας καρικατούρα της «κόκκινης Ρόζας» κραυγάζει όπου βρεθεί κι όπου σταθεί «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα»! Ο σοσιαλισμός του, βέβαια, είναι η βαρβαρότητα με σοσιαλδημοκρατική διαχείριση. Το λέει καθαρά: «Είμαστε με τους ευρωπαίους σοσιαλιστές, για να αλλάξει η σημερινή συντηρητική Ευρώπη». Για να εμποδίσει τις διαρροές προς τ’ αριστερά, άρπαξε ένα σύνθημα του ΣΥΡΙΖΑ και το ‘κανε δικό του: «μια πλειοψηφία των σοσιαλιστών στην Ευρώπη θα διεκδικήσει ένα συμπληρωματικό Σύμφωνο Απασχόλησης, Κοινωνικής Προστασίας και Βιώσιμης Ανάπτυξης, παράλληλο με το Σύμφωνο του Μάαστριχτ». Λες και ξεχάσαμε ότι το Μάαστριχτ το ψήφισε σοσιαλδημοκρατική πλειοψηφία, λες και ξεχάσαμε ότι στην Ελλάδα τότε κυβέρνηση ήταν το ΠΑΣΟΚ κι ο ίδιος υπουργός Εξωτερικών. Ακόμα και με τη νέα ΚΑΠ, την οποία επίσης ψήφισε το ΠΑΣΟΚ, προσπαθεί να κάνει παιχνίδια, κατηγορώντας την κυβέρνηση ότι… «απουσιάζει» από τις Βρυξέλλες με αποτέλεσμα «να υποφέρει ο αγρότης και να μην απολαμβάνει τα δικαιώματά του από την ενιαία ευρωπαϊκή πολιτική»! Για τέτοιο θράσος μιλάμε.
Ο Καραμανλής, από την άλλη, είναι φανερό ότι βρίσκεται σε άμυνα. Μπήκε μπροστά ο ίδιος και τα δίνει όλα, σε μια προσπάθεια να μετατρέψει το παιχνίδι σε προσωπική αντιπαράθεσή του με τον Παπανδρέου, ποντάροντας στην καλύτερη εικόνα που έχει. Το ξέρει, όμως, ότι έτσι κανένας δεν κέρδισε εκλογές (τρανό παράδειγμα το πως ο ίδιος κέρδισε τον Σημίτη, που την έκανε πριν τις εκλογές για να μην υποστεί τη βέβαιη προσωπική ήττα). Το ίδιο το κεντρικό μοτίβο της προεκλογικής του καμπάνιας είναι εξ ορισμού αδύναμο: εγώ είμαι υπεύ-θυνος, αυτός είναι ανεύθυνος. Οταν, όμως, στον κόσμο κυριαρχεί το «όλοι τα ίδια σκατά είναι», ευκολότερα πάει η ψήφος στον «ανεύθυνο», μπας και μες στην «ανευθυνότητά» του πετάξει κανένα ψίχουλο. Γι’ αυτό και ο Καραμανλής ποντάρει μόνο στην ενεργοποίηση κάποιων συντηρητικών ανακλαστικών του «μεσαίου χώρου», για να κρατήσει τη διαφορά που θα χάσει σχετικά χαμηλά (γι’ αυτό και τεχνηέντως έχει από καιρό ορίσει το -3% ως αυθαίρετο «διαχειρίσιμο» όριο).
Η αποστροφή του λαού οδηγεί σε μεγάλη αποχή (η οποία γίνεται μεγαλύτερη στις πιο παραγωγικές ηλικίες), όμως από μόνη της και η αποστροφή και η αποχή δεν φτάνουν. Αποχή και ταυτόχρονα στράτευση στον αγώνα ενάντια στη βαρβαρότητα πρέπει να είναι το σύνθημά μας τώρα και μετά τις ευρωεκλογές.
