Τελικά, ούτε τα προσχήματα δεν κατάφεραν να κρατήσουν οι 200 αντιπροσωπείες απ’ όλο τον κόσμο που μαζεύτηκαν στην Κοπεγχάγη για να συζητήσουν για την κλιματική αλλαγή. Γι’ αυτό και η Σουηδία χαρακτήρισε τη διάσκεψη ως μία «μεγάλη αποτυχία» και την παρομοίασε με «καταστροφή». Η διάσκεψη, που παρουσιάστηκε μετά βαΐων και κλάδων σαν μια «διάσκεψη ελπίδας», ολοκληρώθηκε στις 19 Δεκέμβρη χωρίς να καταλήξει ούτε σε μία «δέσμευση» όπως αυτές του Κιότο για κάποια μείωση των εκπομπών CO2. «Οταν τα προσχέδια συμφωνίας της τελευταίας στιγμής ξεκίνησαν να κυκλοφορούν στις 18 Δεκεμβρίου, τη μέρα που θα έπρεπε να είναι η τελευταία της συνάντησης, η φόρμουλα του “80% μέχρι το 2050” (σ.σ. μείωση των εκπομπών CO2 μέχρι το 2050 δηλαδή) εξακολουθούσε να ισχύει. Ομως, ώρες αργότερα, εξαφανίστηκε. Από εκείνο το στάδιο, οι προσπάθειες να βρεθεί συναίνεση μεταξύ των περίπου 200 αντιπροσωπειών έδωσαν τη θέση τους σε συνεδριάσεις παζαρεμάτων μεταξύ μικρότερων ομάδων χωρών πίσω από κλειστές πόρτες. Οταν οι καρποί του παζαρέματος στα πίσω δωμάτια παρουσιάστηκαν στον κόσμο από τον Μπαράκ Ομπάμα, οι αριθμοί έλαμψαν δια της απουσίας τους» (Ecomomist, 30/12/09).
Το μόνο «επίτευγμα» της συνάντησης, που προβάλλουν οι υποστηρικτές της (όπως η υπουργός Κλίματος και Ενέργειας της Δανίας), είναι ότι ήταν παρούσες όλες οι χώρες, συμπεριλαμβανομένων των μεγαλύτερων ρυπαντών. Και τι μ’ αυτό; Για να συμφωνήσουν ότι… διαφωνούν και να παραπέμψουν στις ελληνικές καλένδες οποιαδήποτε δέσμευση για μείωση των εκπομπών; Ακόμα και το «στόχο» της ομάδας του G8 για περιορισμό των παγκόσμιων εκπομπών κατά 50% μέχρι το 2050 τον κάνανε… γαργάρα! Είναι χαρακτηριστικό ότι στην τελική απόφαση δεν υπάρχει ούτε μία ημερομηνία για έναρξη μείωσης των εκπομπών CO2, ούτε έστω μία προθεσμία για σύναψη «δεσμευτικής» συνθήκης! Ετσι το μόνο που εξακολουθεί να μένει σε ισχύ είναι το πρωτόκολλο του Κιότο, που έθετε στόχο τη μείωση μέχρι το 2012 κατά 5.2% των εκπομπών CO2 σε σχέση με τα επίπεδα του 1990.
Ομως, το πρωτόκολλο του Κιότο δεν έχει ψηφιστεί από τις ΗΠΑ (τον δεύτερο μεγαλύτερο ρυπαντή παγκόσμια και τον πρώτο μεταξύ των ανεπτυγμένων χωρών) και δεν θέτει καμία δέσμευση σε αναπτυσσόμενες χώρες όπως θεωρείται η Κίνα (που είναι η πρώτη χώρα ρυπαντής στον κόσμο). Αλλωστε, το πόσο «δεσμευτικό» ήταν το πρωτόκολλο αυτό φαίνεται από την αύξηση των εκπομπών CO2, που ενώ υποτίθεται ότι θα πρέπει να μειωθούν κατά 5% μέχρι το 2012 (σε σχέση με τα επίπεδα του 1990), έχουν αυξηθεί κατά πάνω από 40%! Μπορεί κανείς να είναι τόσο αφελής για να ελπίζει ότι μέσα σε δύο χρόνια θα γίνει η μεγάλη μείωση;
Το μόνο πρακτικό μέτρο που συμφωνήθηκε στην Κοπεγχάγη είναι μία τριετής παροχή χρημάτων στις αναπτυσσόμενες χώρες με το… ιλιγγιώδες ποσό των 10 δισ. δολαρίων το χρόνο σαν «βοήθεια» για να μειώσουν τις εκπομπές τους. Ποσό που δεν αποτελεί ούτε το ένα χιλιοστό των χρημάτων που δόθηκαν στους καπιταλιστές μέσω των «πακέτων στήριξης», το οποίο δεν φτάνει ούτε για τα φέρετρά τους (όπως τόσο εύγλωττα είχε σημειώσει ο επικεφαλής της ομάδας των αναπτυσσόμενων χωρών «G77», Λουμούμπα Ντι-Απινγκ από το Σουδάν). Για να χρυσώσουν το χάπι, πέταξαν και μια υπόσχεση για 100 δισ. δολάρια το χρόνο, αλλά αυτή θα γίνει πράξη (αν γίνει) μετά το 2020!
Ο καπιταλισμός έχει γραμμένο το περιβάλλον εκεί που δεν πιάνει μελάνι. Το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι το κέρδος (και μάλιστα το μέγιστο) κι αυτοί που κατά καιρούς «κόπτονται» γι’ αυτό δεν το κάνουν από… περιβαλλοντική ευαισθησία, αλλά για να ζορίσουν τους ανταγωνιστές τους και να τους εξαναγκάσουν να αγοράσουν τα συγχωροχάρτια του εμπορίου ρύπων (της αγοραπωλησίας δηλαδή του δικαιώματος να ρυπαίνεις), που οι πιο «καθαροί» θα πωλούν στους πιο «βρόμικους» για να συνεχίζεται το έγκλημα της περιβαλλοντικής καταστροφής.
