«Το μερίδιο των κερδών βρίσκεται σήμερα ασυνήθιστα ψηλά (και το μερίδιο των μισθών και ημερομισθίων ασυνήθιστα χαμηλά). Η έκταση αυτής της εξέλιξης, αλλά και ο αριθμός των χωρών που αφορά, είναι χωρίς προηγούμενο στα τελευταία 45 χρόνια».
Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών της Βασιλείας
«Ο αποσυντονισμός μεταξύ αδύναμης προόδου των αμοιβών της εργασίας και ιστορικά υψηλών κερδών, μας κάνει να φοβόμαστε […] ένταση της απόρριψης του καπιταλισμού και της αγοράς τόσο στις ΗΠΑ όσο και αλλού».
Αλαν Γκρίνσπαν, πρώην διοικητής της αμερικάνικης FED και «γκουρού των αγορών»
Η σταχυολόγηση έγινε από τον Α.Δ. Παπαγιαννίδη σ’ ένα ενδιαφέρον σημείωμά του στο «Βήμα» της προηγούμενης Κυριακής. Σημειώνει ο αρθρογράφος: «Οταν στις πιο “σκληρές” φωλιές του διεθνούς οικονομικού κατεστημένου – και όχι σε σοσιαλιστικά κόμματα, λαϊκιστές πολιτικούς ή μαχητικά συνδικάτα – φουντώνουν αυτού του είδους ανησυχίες, κάτι στραβό πρέπει να έχει δώσει η εξέλιξη των τελευταίων δύο δεκαετιών. Κάτι στραβό και δυνητικά εκρηκτικό, συνάμα: μια μη διατηρήσιμη ανισορροπία που προξενεί κοινωνική πίεση – όσο κι αν πολιτικά δεν κατορθώνει να εκφρασθεί ακόμη… Δεν θα κρατήσει εύκολα για πολύ η κατάσταση πιεσμένης ανοχής που δημιουργείται όλον αυτόν τον καιρό. Ούτε θα λήξει με ομαλή προσγείωση».
Αμήν και πότε, θα έλεγε κάποιος. Μόνο που οι κοινωνικές επαναστάσεις δε γίνονται με ευχολόγια. Ο καπιταλισμός έχει τη δυνατότητα να διαχειρίζεται και να ελέγχει και τις πιο βαθιές του κρίσεις, όταν αυτές δεν συνοδεύονται με ανάπτυξη της ταξικής πάλης του προλεταριάτου και των άλλων εργαζόμενων μαζών.
Ο καπιταλισμός δεν θα πέσει σαν ώριμο φρούτο που σάπισε (η μεγάλη Ρόζα Λούξεμπουργκ έκανε κάποτε αυτό το θεωρητικό λάθος, έκτοτε όμως η Ιστορία διέλυσε κάθε σύγχυση). Ο καπιταλισμός θα συντριβεί από την ταξική πάλη του προλεταριάτου, όταν αυτή φτάσει στην ανώτερη φάση της εξέλιξής της, την ένοπλη προλεταριακή επανάσταση.
Το φάντασμα της επανάστασης εξακολουθεί να στοιχειώνει τις μέρες και τις νύχτες των πιο μορφωμένων, των πιο υποψιασμένων εκπροσώπων της αστικής τάξης. Γι’ αυτό και δεν αφήνουν τα πράγματα στην τύχη τους. Ενα πολυπλόκαμο σύστημα εργάζεται για να αποτρέψει κάθε τέτοια εξέλιξη. Συνδυάζοντας μηχανισμούς χειραγώγησης και ελέγχου και μηχανισμούς καταστολής και τρομοκράτησης. Αξιοποιώντας στο έπακρο τα κόμματα της κοινωνικής δημαγωγίας σε όλες τους τις εκδοχές.
Δείτε πόσο «πουσάρεται» ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ το τελευταίο διάστημα, που φουντώνει η πολιτική κρίση στη χώρα μας. Δείτε με πόσο ευμενή διάθεση γίνεται δεκτή και προβάλλεται από τα media ακόμη και η πιο αριστερή ρητορική του Περισσού. Οι έξυπνες συστημικές δυνάμεις έχουν πειστεί (τρεις δεκαετίες μεταπολίτευσης έχουν προσφέρει πλούσια πείρα) πως αυτά τα κόμματα όχι μόνο δεν πρόκειται να διακυβεύσουν τη σταθερότητα του συστήματος «ωθώντας» την ταξική πάλη σε επαναστατική κατεύθυνση, αλλά αντίθετα θα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να εξασφαλίσουν πολιτική σταθερότητα, μέσα ή έξω από μελλοντικά κυβερνητικά σχήματα (ορισμένες φορές ο ρόλος της αντιπολίτευσης είναι σημαντικότερος απ’ αυτόν της κυβέρνησης). Σε τέτοιες συνθήκες φαίνεται καθαρότερα ο διαχωρισμός επαναστατών-ρεφορμιστών.
Π.Γ.
