Το βράδυ της Πέμπτης, οι όπου Γης Παλαιστίνιοι δεν κοιμήθηκαν. Μια ακόμα εκεχειρία, σ’ έναν πόλεμο δύο εβδομάδων, πανηγυρίστηκε απ’ αυτούς ως νίκη της Αντίστασης.
Δυστυχείς! Σηκώνοντας περιφρονητικά το φρύδι, οι… αντικαπιταλιστές του sarajevomag.net, είχαν ήδη προειδοποιήσει ότι «η “πολιτική της ρουκέτας” εκ μέρους της Hamas και των υπόλοιπων αντιστασιακών οργανώσεων στη λωρίδα της Γάζας ήταν δίκαιη από ηθική άποψη, ωστόσο δεν μπορούσε να πάει πέρα απ’ την “λογική των αντιποίνων” μέσα στη διαρκή και απάνθρωπη αιχμαλωσία των παλαιστίνιων. (…) ο “πολιτικός κύκλος” αυτού του είδους ένοπλης δράσης έχει τελειώσει, και ότι έχει ξεπεραστεί… (Χωρίς να συνυπολογίζουμε τις συνέπειες του να είναι η Χαμάς εξουσία στη Γάζα)».
Κι αφού έκλεισε ο κύκλος της «πολιτικής της ρουκέτας», δηλαδή του ένοπλου αγώνα, με τι πρέπει να αντικατασταθεί; Η απάντηση είναι έτοιμη: «Αντίθετα, ο αντι-απαρτχάιντ πολιτικός προσανατολισμός του κινήματος BDS, που ξεκίνησε από Παλαιστίνιους και αναπτύχθηκε διεθνώς εκτός κατεχόμενων, φώτισε τον μαύρο ορίζοντα με ένα καθαρό και έντονο φως, χωρίς σκιές, ανοίγοντας δύσκολες μεν αλλά σαφείς προοπτικές στον αγώνα για την απελευθέρωση της Παλαιστίνης»!
Ακόμα και οντολογικά να το δεις, πρόκειται για παραλογισμό. Πώς μπορεί να μπει στη ζυγαριά ο ένοπλος αγώνας, που έχει ως βάση του την ίδια την Παλαιστίνη, με ένα κίνημα μποϊκοτάζ του Ισραήλ, που μπορεί να αναπτυχθεί κυρίως έξω από το Ισραήλ, στις διεθνείς οικονομικές του σχέσεις;
Το ιστορικό προηγούμενο της Νότιας Αφρικής είναι επίσης διδακτικό. Η αλληλεγγύη στον αγώνα ενάντια στο απαρτχάιντ, που αναπτύχθηκε διεθνώς, είχε ανάγκη το σκληρό ένοπλο αγώνα του Εθνικού Αφρικανικού Κογκρέσου, τις απεργίες στα καπιταλιστικά κάτεργα της Νότιας Αφρικής. Χωρίς αυτόν το σκληρό ένοπλο και μη ένοπλο αγώνα, δε θα αναγκάζονταν οι ιμπεριαλιστές της Δύσης να στριμώξουν το ρατσιστικό καθεστώς.
Επιστρέφοντας στην Παλαιστίνη βλέπουμε ότι εδώ και δεκαετίες ο ένοπλος αγώνας είναι ο πυρήνας της αντίστασης. Οι μορφές του ένοπλου αγώνα άλλαξαν, όμως ο ένοπλος χαρακτήρας παρέμεινε. Από τις καταδρομικές επιχερήσεις των πρώτων Φενταγίν μέχρι τις αεροπειρατείες και από τις επιθέσεις αυτοκτονίας στο έδαφος του Ισραήλ μέχρι την ένοπλη αντίσταση στους προσφυγικούς καταυλισμούς της Δυτικής Οχθης (κορυφαία ιστορική στιγμή η θυσία της Τζενίν) και μέχρι την οργάνωση ένοπλων δυνάμεων με εξελιγμένες (σε σχέση με το παρελθόν) στρατιωτικές δυνατότητες στο έδαφος της ελεύθερης πολιορκημένης Γάζας, ο πυρήνας παραμένει ο ίδιος.
Ο ένοπλος αγώνας υπήρξε πριν από την ίδρυση της Χαμάς. Η Χαμάς τον συνέχισε όταν τον παράτησε η Φατάχ και άρχισε τα «Οσλο». Και στην κυβέρνηση της Γάζας η Χαμάς βρίσκεται με την ψήφο του παλαιστινιακού λαού. Σε πολλούς δεν αρέσει ο θεοκρατικός της χαρακτήρας, όμως όλες οι οργανώσεις της αναγνωρίζουν τον ηγετικό ρόλο στην Αντίσταση. Πολιτικά συγκρούονται, όμως η Αντίσταση διοικείται από ενιαίο κέντρο με τη συμμετοχή όλων των οργανώσεων που έχουν ένοπλο σκέλος.
Γιατί πανηγύριζαν οι Παλαιστίνιοι το βράδυ της Πέμπτης; Λέτε να μην ξέρουν ότι αυτήν τη στιγμή δεν μπορούν να συντρίψουν στρατιωτικά το Ισραήλ; Το ξέρουν πολύ καλά, όμως η ανάλυσή τους δεν έχει καμιά σχέση μ’ αυτήν κάποιων πανικόβλητων μικροαστών στη Δύση. Οι Παλαιστίνιοι ξέρουν ότι αυτήν τη στιγμή δεν μπορούν να συντρίψουν στρατιωτικά το Ισραήλ, ταυτόχρονα όμως ξέρουν πως το Ισραήλ δεν μπορεί να ισοπεδώσει τη Γάζα και να σκοτώσει τους μαχητές της, όπως στην Τζενίν. Για να πετύχει αυτόν το στόχο, θα πρέπει να κάνει χερσαία εισβολή. Το κόστος που θα πληρώσει σε νεκρούς, τραυματίες και αιχμαλώτους, καμιά σιωνιστική κυβέρνηση δεν μπορεί να το σηκώσει.
Και το κόστος σε ανθρώπινες ζωές και κατεστραμμένες υποδομές στη Γάζα; Πονάει και πονάει πολύ. Υπήρξε, όμως, ποτέ στην Ιστορία εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας χωρίς τίμημα σε ανθρώπινες ζωές; Από τότε που υπάρχει το Παλαιστινιακό το τίμημα αυτό πληρώνεται συνεχώς. Από τη Νάκμπα του 1948 μέχρι σήμερα.
Αυτό είναι το τίμημα της μη υποταγής και όχι το τίμημα της «πολιτικής της ρουκέτας», όπως αναιδέστατα γράφει το κείμενο στο οποίο ασκούμε πολεμική. Ενα τίμημα που πληρωνόταν συνεχώς προτού καν υπάρξουν παλαιστινιακές ρουκέτες.
Δεν είμαστε αντίθετοι στο BDS, κάθε άλλο. Το καθετί, όμως, πρέπει να σταθμίζεται με όρους αντικειμενικής εκτίμησης και όχι βάσει μικροαστικών ιδεοληψιών.
ΥΓ. Η πολιτική οργάνωση που δουλεύει πολύ με το BDS στη Δύση, το Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης, συμμετέχει επίσης στην «πολιτική της ρουκέτας», αναγορεύοντας τον ένοπλο αγώνα σε κορωνίδα της αντίστασης του παλαιστινιακού λαού. Προφανώς, ούτε αυτοί μπορούν να φτάσουν στο… ύψος των αναλύσεων του sarajevomag.net.
Πέτρος Γιώτης
