Πρώτα ήρθαν οι σφαίρες, μετά οι πολιτικοί, στο τέλος οι διανοούμενοι. Ο λόγος πλέον έχει δοθεί σ’ αυτούς. Για να βρουν «δίκια» στους εξεγερμένους νέους και να κατακεραυνώσουν τους κουκουλοφόρους. Για να ανακαλύψουν ευθύνες στα κόμματα που δημιού-ργησαν αυτό το στρατό της ανατροπής, που δεν ελέγχεται από κανένα κόμμα (τι κρίμα!).
Οι διανοούμενοι, βέβαια, δεν είναι σαν τους πολιτι- κούς. Τα λένε πιο ωραία. Και έχουν και την πολυτέλεια να μην τους ζητά κανείς ευθύνες, αφού αυτοί δεν α-σκούν άμεσα εξουσία (το ότι στηρίζουν ως ιδεολογικός μηχανισμός την εξουσία δε μπορούν να το διακρίνουν οι πολλοί).
Αυτοί λοιπόν θρηνούν για το αυτονόητο. Θρηνούν επειδή οι πολιτικοί δε μπορούν να ενσωματώσουν στην πολιτική τους νέους. Επειδή δημιούργησαν ένα μεγάλο κοινωνικό κενό, στο οποίο βασιλεύουν η απόγνωση, η οργή, η λύσσα. Χαρακτηριστικά που είδαμε ιδιαίτερα τις πρώτες μέρες της νεολαιίστικης εξέγερσης. Ζητούν από τους πολιτικούς να πάψουν να είναι αστοί πολιτικοί.
Παρακαλώ, μη σας φανεί παράξενο, αλλά μισώ περισσότερο αυτούς τους διανοούμενους από τους α-στούς πολιτικούς. Οι πολιτικοί είναι πιο άμεσοι, τους έχεις απέναντι, βλέπεις τις προθέσεις τους. Ενώ οι διανοούμενοι καμώνονται πως είναι από τη δική σου μεριά, πως συμμερίζονται τις αγωνίες σου, την απόγνωσή σου, την οργή σου (όχι και να σπας ή να καις, όμως, ρε παιδάκι μου, πιο ήρεμα, πιο ειρηνικά!).
Τι κάνουν οι αστοί πολιτικοί; Διαχειρίζονται το καπιταλιστικό σύστημα. Εξασφαλίζουν στους αστούς τις συνθήκες για την άσκηση του εκμεταλλευτικού τους έργου. Εξασφαλίζουν και στους διανοούμενους το παντεσπάνι τους. Κι αυτοί; «Αντί του μάννα, χολή», όπως λέει και το χριστιανικό ευαγγέλιο. Ζητούν από τους πολιτικούς να έχουν κάνει κάτι που είναι υπεράνω των δυνάμεών τους. Ζητούν έναν καπιταλισμό που να είναι μεν καπιταλισμός, αλλά ταυτόχρονα να μη γεννά φτώχεια, περιθωριοποίηση, ανασφάλεια, εξαθλίωση. Θέλουν και την πίτα ολάκερη και το σκύλο χορτάτο. Ελα, όμως, που θαυματοποιοί δεν υπάρχουν και ως προς τούτο έχουν δίκιο οι πολιτικοί.
Στην πραγματικότητα, όλοι αυτοί οι διανοούμενοι που θρηνούν υποκριτικά για τη χαμένη τιμή της αστικής κοινωνίας είναι χεσμένοι. Τρέμουν, γιατί διαπίστωσαν πως αυτή η νεολαιίστικη εξέγερση είχε άλλα χαρακτηριστικά. Αναλογίζονται με τρόμο ότι στα χρόνια της βαθιάς κρίσης που θ’ ακολουθήσουν το φαινόμενο μπορεί να επαναληφθεί σε μεγαλύτερη έκταση και με μεγαλύτερη σφοδρότητα. Τρέμουν για τους ίδιους ακριβώς λόγους που τρέμουν οι αστικές πολιτικές εξουσίες σ’ όλη την Ευρώπη (και δεν το κρύβουν, μάλιστα).
Στην πραγματικότητα, αυτοί οι δήθεν στοχαστές επί της ανθρώπινης μοίρας, ζητούν λύση στερέωσης του συστήματος. Αν δεν πιάσουν οι μέθοδες χειραγώγησης και ενσωμάτωσης, ας σκληρύνει η καταστολή. Δεν το λένε ανοιχτά, βέβαια, αλλά από τη στιγμή που δεν προτείνουν τίποτα διαφορετικό (γιατί αυτονόητα δε μπορεί να προταθεί τίποτα διαφορετικό, γιατί αυτονόητα δε μπορεί να υπάρξει καπιταλισμός χωρίς τις καταστροφικές συνέπειές του πάνω στον εργαζόμενο πληθυσμό και τη νεολαία του), η καταστολή είναι η διέξοδος. Απλώς, αυτοί θα έχουν τα χέρια τους καθαρά. Γι’ αυτό και φροντίζουν να τα νίψουν από τώρα, όπως ο Πόντιος Πιλάτος της χριστιανικής μυθολογίας.
Ρωτάτε τι θα περιμέναμε από τους διανοούμενους. Από τους συγκεκριμένους τίποτα διαφορετικό. Εχουν πάρει τις αποφάσεις τους. Αν ήταν άλλου τύπου διανοούμενοι, θα περιμέναμε να χαιρετήσουν την εξέγερση της νεολαίας. Να καλέσουν το λαό να την πλαισιώσει και να της δώσει μαχητικότερη προοπτική. Να αρθρώσουν ένα γνήσιο αντικαπιταλιστικό πρόταγμα.
Π.Γ.
