Πέρασαν δέκα μέρες από τότε που η Κομισιόν παρουσίασε τις «νομοθετικές προτάσεις για την υλοποίηση της πιο διεξοδικής μεταρρύθμισης των κανόνων οικονομικής διακυβέρνησης της ΕΕ μετά την οικονομική και χρηματοπιστωτική κρίση» κι όσο είδατε εσείς ν’ ασχολούνται οι μονομάχοι των εκλογών μ’ αυτές, άλλο τόσο είδαμε κι εμείς. Μούγκα στη στρούγκα. Το ίδιο και στα αστικά ΜΜΕ. «Σκοτάδι πίσα, δικέ μου», που έλεγε σ’ ένα παλιό σκετσάκι ο μακαρίτης ο Χάρρυ Κλυνν.
Οπως γράφαμε στη στήλη το περασμένο Σάββατο, τα αστικά ΜΜΕ δε θέλουν να χαλάσουν το πανηγύρι των εκλογών. Ανεξάρτητα από το ποιο κόμμα στηρίζει το κάθε Μέσο, στηρίζουν όλα μαζί το σύστημα. Και το σύστημα απαιτεί να καλλιεργείται στο λαό η ψευδαίσθηση ότι κρατάει δήθεν την τύχη του στα χέρια του και θα την… σιγουρέψει άμα ρίξει το μαγικό χαρτάκι στην κάλπη της 21ης του Μάη.
Κι όμως, οι προτάσεις της Κομισιόν, που όταν περάσουν από το Συμβούλιο θα γίνουν πιο σκληρές (αναμένεται η γερμανική «συμβολή»), είναι η λυδία λίθος για όλες τις προεκλογικές υποσχέσεις των αστικών κομμάτων. Ειδικά γι’ αυτές του ΣΥΡΙΖΑ που το τερμάτισε.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ
Αυτοί τάζουν θάλασσες και γεφύρια και στις Βρυξέλλες ολοένα και στενεύουν τον μνημονιακό ζουρλομανδύα
«Συμβόλαιο Αλλαγής»: Στην ούγια γράφει εξαπάτηση
Το δεύτερο κύμα βίαιης φτωχοποίησης της εργαζόμενης ελληνικής κοινωνίας (πρώτο ήταν αυτό που ξεκίνησε με τα Μνημόνια το 2010) βρίσκεται στην αρχή του και όχι στο τέλος του.
Η φτωχοποίηση δεν σχετίζεται με τους λεγόμενους πολιτικούς κύκλους, με τις εναλλαγές των αστικών κομμάτων στο τιμόνι της διαχείρισης της αστικής εξουσίας. Σχετίζεται με τους κύκλους της κρίσης του καπιταλισμού. Και ο παγκόσμιος καπιταλισμός μπαίνει ξανά σε κρίση.
Οι καταρρεύσεις των αμερικάνικων περιφερειακών τραπεζών (που παρότι περιφερειακές έχουν το μέγεθος που έχουν οι λεγόμενες συστημικές ελληνικές τράπεζες) είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου. Ο πληθωρισμός συνοδεύεται ήδη με στασιμότητα. Η καπιταλιστική ύφεση είναι και πάλι προ των πυλών.
Η διαχείριση της κρίσης δεν είναι ζήτημα επιλογής της μιας ή της άλλης κυβέρνησης, του ενός ή του άλλου κόμματος. Στην κρίση θα καταστραφούν υποχρεωτικά πόροι. Θα καταστραφεί κεφάλαιο. Θα ενταθεί η συγκεντροποίηση του κεφαλαίου μέσω συγχωνεύσεων και εξαγορών επιχειρήσεων. Αλλά κυρίως θα καταστραφεί η βασική παραγωγική δύναμη, ο εργαζόμενος άνθρωπος.
Στην κρίση καταρρέουν και χρεοκοπούν καπιταλιστικές επιχειρήσεις. Συνολικά, όμως, η αστική τάξη βγαίνει ενισχυμένη ως τάξη, διότι φορτώνει τα βάρη στην εργατική τάξη και στις άλλες εργαζόμενες τάξεις και στρώματα. Οι κυβερνήσεις βρίσκονται σ’ αυτή την υπεύθυνη θέση για να προστατέψουν τα συμφέροντα του καπιταλισμού, όχι τα συμφέροντα της εργαζόμενης κοινωνίας.
Γι’ αυτό και βλέπουμε, ακόμη και οι ηχηρές προεκλογικές εξαγγελίες να συνοδεύονται από τις… σεμνές επιφυλάξεις. Η μαγική λέξη είναι η ανάπτυξη. Μετά ακολουθεί η δημοσιονομική σταθερότητα. Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει την κωδική φράση: «πρώτα πρέπει να παραγάγουμε πλούτο και μετά να τον μοιράσουμε»; Κάποιοι, οι σοσιαλδημοκράτες τύπου ΣΥΡΙΖΑ, προσθέτουν δίπλα στο μοίρασμα και το επίρρημα «δίκαια».
Είναι, βέβαια, πρόκληση να μιλάμε για δικαιοσύνη στο μοίρασμα του πλούτου στις συνθήκες του καπιταλισμού. Ενός συστήματος που στηρίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Οπου οι παραγωγοί όλου του κοινωνικού πλούτου αμείβονται με έναν μισθό που φτάνει ίσα-ίσα για να ζήσουν. Ακόμη και με τις καλύτερες συνθήκες εργασίας, αμοιβής, ασφάλισης, ο καπιταλισμός ως σύστημα στηρίζεται στην κοινωνική αδικία.
Ομως, σε συνθήκες κρίσης η αδικία κορυφώνεται. Η εκμετάλλευση βαθαίνει. Η ανεργία αυξάνεται. Μισθοί και συντάξεις συρρικνώνονται (σε πραγματικούς και όχι ονομαστικούς όρους). Και οι ντουντούκες του συστήματος, πολιτικές και μιντιακές, τραγουδούν το χιλιοτραγουδισμένο άσμα:
«Δεν πρέπει να διακινδυνέψουμε τη δημοσιονομική σταθερότητα, για να μην βρεθεί η χώρα και πάλι στα πρόθυρα της χρεοκοπίας». Αρα, καθηλωμένες οι συντάξεις πείνας, καθηλωμένες οι δαπάνες για την Υγεία, την Παιδεία, την Πρόνοια, γενικά οι λεγόμενες κοινωνικές δαπάνες.
«Πρώτα πρέπει να πετύχουμε ανάπτυξη και μετά να συζητήσουμε για τη διανομή του πλούτου». Αρα, μπούκωμα των καπιταλιστών με ολοένα και περισσότερο κρατικό χρήμα, γιατί αυτοί είναι οι πυλώνες της ανάπτυξης. Καθήλωση των μισθών, ώστε… να μπορέσουν οι επιχειρήσεις να κάνουν επενδύσεις.
Αντλώντας ένα παράδειγμα από την αρχαιοελληνική μυθολογία, θα λέγαμε πως οι εκλογές είναι η κορυφή του βουνού που φτάνει ο Σίσυφος. Εκεί που νομίζει πως τελείωσε το μαρτύριό του, βλέπει το βράχο να ξανακατρακυλά στη ρίζα του βουνού και πρέπει ν’ αρχίσει να τον σπρώχνει και πάλι προς τα πάνω.
Η «γιορτή της δημοκρατίας» είναι η γιορτή του κεφαλαίου. Ανανεώνει τη συναίνεση των εκμεταλλευόμενων και καταπιεζόμενων τάξεων και στρωμάτων προς το σύστημα της εκμετάλλευσης.
Η προεκλογική δημαγωγία των αστικών κομμάτων είναι το εργαλείο απόσπασης αυτής της συναίνεσης. Κι αυτό δεν αφορά μόνο τα κόμματα εξουσίας. Αφορά και τα κόμματα που δηλώνουν ότι θα μείνουν στην αντιπολίτευση κι αυτά που δεν πρόκειται να μπουν στη Βουλή. Υπό τις παρούσες συνθήκες, της κοινωνικής άπνοιας και της καταθλιπτικής υπεροχής του αστισμού στο πολιτικό πεδίο, όλα τα κόμματα συμμετέχουν σ’ ένα παιχνίδι με σημαδεμένη τράπουλα, επαναλαμβάνοντας την ίδια ρουτίνα.
- Ποιο είναι το πρίσμα υπό το οποίο πρέπει να καθορίσουμε τη στάση μας μπροστά στις κάλπες;
Πώς θα υπηρετηθεί η ανάγκη της ταξικής-επαναστατικής ανασυγκρότησης του εργατικού κινήματος, όχι μόνο (ούτε κυρίως) στο συνδικαλιστικό επίπεδο, αλλά στο πολιτικό επίπεδο. Μπορεί να υπάρξει ταξική επαναστατική ανασυγκρότηση χωρίς ένα πρόγραμμα επαναστατικής ανατροπής του καπιταλισμού και οικοδόμησης του κομμουνισμού; Μπορεί να υπάρξει ταξική ανασυγκρότηση στο συνδικαλιστικό επίπεδο, στο επίπεδο που η εργατική τάξη δίνει τους αγώνες για τα άμεσα αιτήματά της, αντιμετωπίζοντας τους ασύδοτους σφετερισμούς του κεφαλαίου και το αστικό κράτος που υπερασπίζεται τα συμφέροντά του, χωρίς η πρωτοπορία της τάξης να έχει οργανωθεί πολιτικά, έτσι που να μπορεί να διαθέτει τις δυνάμεις της τάξης με σχέδιο, εξασφαλίζοντας την προοπτική του κινήματος;
Προαπαιτούμενο είναι η πλήρης, ηκάθετη ρήξη με το αστικό σύστημα στο σύνολό του. Πρέπει να τραβήξουμε μια χοντρή, κόκκινη διαχωριστική γραμμή, ορατή σε όσο γίνεται περισσότερους εργαζόμενους και κυρίως στην πρωτοπορία της εργατικής τάξης. Η συμμετοχή στις αστικές κοινοβουλευτικές εκλογές όχι μόνο δεν προσφέρει τίποτα στον αγώνα για την ταξική-επαναστατική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, αλλά αντίθετα θολώνει τον ορίζοντα, καλλιεργεί συγχύσεις, ενισχύει την αντιδραστική θεωρία της χαμένης ψήφου, υπονομεύει τον αντικοινοβουλευτικό-αντικαπιταλιστικό αγώνα, ενισχύει τις κοινοβουλευτικές αυταπάτες, ιδιαίτερα όταν έχουμε ένα κίνημα ηττημένο, απογοητευμένο, ηττοπαθές, χωρίς στοιχειώδεις ταξικές δομές έκφρασης, έρμαιο του αστισμού και των εναλλακτικών λύσεων που αυτός παρουσιάζει, όπως ο ταχυδακτυλουργός βγάζει κουνέλια από το καπέλο του.
Ιδιαίτερα στη σημερινή συγκυρία είναι απαραίτητο να χτυπηθούν οι κοινοβουλευτικές αυταπάτες, γιατί αναπτύσσονται σε συνθήκες κινηματικού κενού και με τη σειρά τους μεγαλώνουν αυτό το κενό. Ο εργαζόμενος που πιστεύει ότι αλλάζοντας κυβέρνηση θ’ αλλάξει και η αστική πολιτική και έχει βιώσει πρόσφατα απανωτές ήττες, ενώ ταυτόχρονα αισθάνεται την τεράστια ανεργία ως απειλή για τη δική του θέση εργασίας, πρέπει να πάρει το πιο σαφές, το πιο οξύ, το πιο χαρακτηριστικό μήνυμα ενάντια στις αυταπάτες του. Κι αυτό είναι το μήνυμα της αποχής από τις εκλογές, που εξ ορισμού λέει πως δεν μπορούμε να περιμένουμε καμιά λύση από ένα καινούργιο κοινοβούλιο και μια καινούργια κυβέρνηση. Η δραματική εμπειρία που θ’ ακολουθήσει, με τη διάψευση των αυταπατών, θα εγγράψει σε τμήμα της κοινωνικής συνείδησης κάποιες προωθητικές ιδέες.
- Και τι θα γίνει με τους αγώνες για τα πιο επείγοντα εργατικά, κοινωνικά και πολιτικά αιτήματα;
Κανένα τέτοιο αίτημα δεν πρόκειται να ικανοποιηθεί επειδή το έχει τάξει προεκλογικά ένα κόμμα που νίκησε και σχημάτισε κυβέρνηση. Ακόμη και κάποια ψευτομπαλώματα που μπορεί να υπάρξουν θα τα ακυρώνουν στην πράξη οι καπιταλιστές μέχρι να έρθει ο η ώρα να σαρωθούν και επίσημα, από αυτή ή από μια επόμενη κυβέρνηση. Για να υπάρξουν κατακτήσεις (που δε θα αφορούν δα κάτι το επαναστατικό, αλλά επανακατάκτηση κάποιων δικαιωμάτων που αφαιρέθηκαν) θα πρέπει να υπάρξουν σκληροί ταξικοί αγώνες, πέρα απ’ αυτά που έχουμε συνηθίσει μέχρι τώρα. Η εργατική τάξη πρέπει να ματώσει ακόμη και για το ψωμί και το μεροκάματο, πόσο μάλλον για την εξαθλιωμένη κοινωνική ασφάλιση.
Είναι καθήκον κάθε επαναστάτη να συνδράμει στην ανάπτυξη τέτοιων αγώνων, να βρίσκεται στην πρώτη γραμμή τους όταν ξεσπούν. Ομως οι διεκδικητικοί αγώνες αναγκαστικά θα κινούνται αυτή την περίοδο στη σφαίρα του αυθόρμητου. Δεν υπάρχει εκείνη η οργανωμένη επαναστατική δύναμη που θα τους οργανώσει εξ υπαρχής, διαθέτοντας τους απαραίτητους δεσμούς με το σύνολο της τάξης.
Αν οι επαναστάτες κομμουνιστές περιοριστούν στη στήριξη του αυθόρμητου, αν διαλύονται μέσα σ’ αυτό εξαντλώντας την παρέμβασή τους σε αγωνιστικές προτάσεις, δε θα μπορέσουν ποτέ να αλλάξουν τους όρους με τους οποίους αναπτύσσονται οι διεκδικητικοί αγώνες. Καθήκον μας είναι μέσα σ’ αυτούς τους αγώνες να αντιπροσωπεύουμε το μέλλον του κινήματος, απλώνοντας τις ιδέες της επαναστατικής ανατροπής του καπιταλισμού και της οικοδόμησης του κομμουνισμού.
- Οχι πια κάτω από ξένες σημαίες
Καμιά εμπιστοσύνη στα μεγάλα λόγια, στις αγωνιστικές φανφάρες, στις εκκλήσεις χωρίς πρακτικό αντίκρισμα, στο κάθε είδους πολιτικάντικο νταραβέρι.
Χρειαζόμαστε μια γραμμή πλήρους ρήξης με την κεφαλαιοκρατία και το πολιτικό της σύστημα. Εξω και πέρα από τον άγονο κύκλο του κοινοβουλευτισμού και των εκλογών του. Αυτό δεν είναι απολιτική ή μη πολιτική στάση, όπως λένε οι καλοθελητές των κομματικών επιτελείων του αστικού κοινοβουλευτισμού.
Αυτό είναι μια βαθύτατα πολιτική στάση, μια στάση ρήξης και αποδέσμευσης από την εκλογική κοροϊδία και τους αέναους κύκλους της. Είναι η δέσμευση ότι δεν πρόκειται να βαδίσουμε πια κάτω από ξένες σημαίες, αλλά μόνο κάτω από τις δικές μας. Οτι παύουμε να είμαστε ψηφοφόροι που αναθέτουμε τη διαχείριση των υποθέσεών μας σ’ αυτούς που ψηφίσαμε και ότι παίρνουμε τις τύχες μας στα δικά μας χέρια.
Τις δικές μας σημαίες, τις σημαίες της εργατικής τάξης, κανείς δεν μας τις χάρισε ποτέ. Αυτές οι σημαίες φτιάχτηκαν από τα πουκάμισα των προγόνων μας και χρωματίστηκαν από το αίμα τους. Μόνοι μας πρέπει να τις φτιάξουμε και πάλι, για να τις δούμε να κυματίζουν ξανά στους αγώνες για τα δικαιώματά μας μέσα στον καπιταλισμό, στους αγώνες για να εξαφανιστεί από προσώπου Γης η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο και ν’ ανατείλει το φως μιας κοινωνίας χωρίς κεφαλαιοκράτες και εργάτες, χωρίς αφέντες και δούλους, με τον πλούτο να αποτελεί συλλογική ιδιοκτησία της κοινωνίας των ανθρώπων της δουλειάς.
ΑΠΟΧΗ από τις ΚΑΛΠΕΣ της απάτης.
Αποχή-δέσμευση για συμμετοχή στους ταξικούς αγώνες. Για να ξεκινήσει -επιτέλους- η ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος. Για να μπορούμε να στεκόμαστε απέναντι από το αστικό στρατόπεδο και ν’ αποκρούουμε τις επιθέσεις του, διεκδικώντας τα δικαιώματά μας, αντί να σερνόμαστε πίσω από τις πολιτικές του ηγεσίες, δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα.