«Αποδεικνύεται ότι η κοινή γνώμη τις οδυνηρές συνέπειες από την προσπάθεια ανόρθωσης της οικονομίας τις εγκρίνει». Κυνικός και προκλητικός, όπως πάντοτε, ο Πάγκαλος δεν διστάζει να μας φτύσει. Επικαλείται τις δημοσκοπήσεις, επικαλείται όμως και την πραγματικότητα: εφόσον τα μέτρα της κυβέρνησης δεν συναντούν αντίσταση, εφόσον οι αγρότες απομονώθηκαν και δεν κέρδισαν τίποτα, παναπεί πως ο ελληνικός λαός σηκώνει αγόγγυστα τα βάρη που του φορτώνουν και στηρίζει την κυβέρνηση.
Τα πράγματα, βέβαια, δεν είναι έτσι. Το ότι δεν έχουμε (ακόμα) κινητοποιήσεις δεν σημαίνει και αποδοχή των κυβερνητικών μέτρων. Το αντίθετο συμβαίνει, γιατί… βιασμός με λίγο αίσθημα δεν υπάρχει. Ομως, η κυνικότητα με την οποία μιλούν τα κυβερνητικά στελέχη αποκαλύπτει τι είναι εκείνο που ενθαρρύνει και την κυβέρνηση και το επιτελείο των Βρυξελλών. Η απουσία ταξικών αντιστάσεων είναι το στοιχείο εκείνο που ενθαρρύνει την κατά κύματα επίθεση της κεφαλαιοκρατίας ενάντια στους εργαζόμενους.
Το σύστημα έχει έναν αδύνατο κρίκο. Ξέρει πολύ καλά ότι δε μπορεί να ρισκάρει τη σταθερότητά του, προκειμένου να μείνουν αλώβητα τα κέρδη μιας χούφτας καπιταλιστών. Αν ζοριστεί το σύστημα, τότε αυτοί που διαχειρίζονται τις τύχες του θα ζητήσουν ν’ ανοίξουν κάποια σεντούκια για να μπορέσει να εκτονωθεί η εργατική και λαϊκή αντίσταση. Αν όμως δεν υπάρξει αντίσταση, τότε δεν έχουν κανένα λόγο να σταματήσουν. Θα ζητούν ολοένα και περισσότερα. «Οι αγορές είναι ένας παράφρονας που θα σε σκοτώσει έτσι κι αλλιώς όταν πάρει αυτό που θέλει», έλεγε προ ημερών ο Τζόζεφ Στίγκλιτς.
Είναι κουτό να πιστέψουμε ότι το κρατικό χρέος της Ελλάδας, που η οικονομία της αντιπροσωπεύει μόνο το 2,5% του ΑΕΠ της ευρωζώνης και μόλις το 0,2% του παγκόσμιου ΑΕΠ, θέτει σε κίδυνο τη σταθερότητα του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος και γι’ αυτό έχουν πέσει λυτοί και δεμένοι να επιβάλλουν σκληρά μέτρα. Υπάρχει βέβαια το ληστρικό-κερδοσκοπικό παιχνίδι του διεθνούς χρηματιστικού κεφάλαιου, υπάρχει ο ιμπεριαλιστικός ανταγωνισμός ανάμεσα στον αμερικανοβρετανικό και τον γαλλογερμανικό άξονα, υπάρχει όμως και κάτι άλλο. Η Ελλάδα έχει επιλεγεί ως το πειραματόζωο για την εφαρμογή των πιο σκληρών νεοφιλελεύθερων μέτρων, όπως παλιότερα είχε επιλεγεί η Χιλή της χούντας του Πινοσέτ για την εφαρμογή του μοντέλου του ΔΝΤ. Γι’ αυτό και η επίθεση είναι γενική (και όχι μόνο στενά δημοσιονομική) και εξελίσσεται με διαδοχικά κύματα.
Ουσιαστικά τεστάρουν τις αντοχές της εργαζόμενης κοινωνίας και της νεολαίας της. Οσο δεν αναπτύσσεται αντίσταση τόσο τα κύματα θα συνεχίζονται. Επομένως, την τύχη μας την κρατάμε στα δικά μας χέρια. Εμείς πρέπει να αναδειχτούμε σε αδύνατο κρίκο του συστήματος.