Σε τρεις μέρες θα μπούμε στον πέμπτο μνημονιακό χρόνο. Ο οποίος θα είναι χειρότερος από τους τέσσερις προηγούμενους. Γιατί οι συνέπειες της κρίσης συσσωρεύονται χρόνο με το χρόνο και τα εργατικά νοικοκυριά έχουν καταναλώσει όλα τους τα αποθέματα.
Δε θα μπούμε σε συζήτηση για το αν θα έχουμε ανάπτυξη 0,4% ή 0,6% ή αν το ΑΕΠ θα μείνει στα ίδια ή αν θα έχουμε νέα χρονιά καπιταλιστικής ύφεσης (που για μας είναι το πιθανότερο, δεδομένου ότι ο ελληνικός καπιταλισμός κλείνει το 2013 με -4%, στην καλύτερη περίπτωση).
Εκείνο που έχει σημασία είναι πως ακόμα και μια ανάπτυξη ελάχιστα πάνω από το μηδέν δεν πρόκειται ν’ αλλάξει τίποτα στην κοινωνική πραγματικότητα. Δε θα μειώσει καν την ανεργία, όπως προεξοφλούν όλα τα επιτελεία του κεφαλαίου, οι θεσμικοί οργανισμοί του.
Πάνω απ’ όλα, δε θ’ αναχαιτίσει την κινεζοποίηση, αλλά αντίθετα θα τη βαθύνει. Κυρίως στο δημόσιο τομέα, δεδομένου ότι στον ιδιωτικό τομέα έχει διαμορφωθεί εκείνο το θεσμικό πλαίσιο που –σε συνδυασμό με την αυθαιρεσία των καπιταλιστών– επιτρέπει την εξασφάλιση εργατικής δύναμης με ασιατικές τιμές και εργασιακές σχέσεις. Τέτοιο βαθμό εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης δεν γνώρισε ο ελληνικός καπιταλισμός ούτε στα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια.
Ο βασικός στόχος της μνημονιακής επιτήρησης, η κινεζοποίηση της ελληνικής εργαζόμενης κοινωνίας επιτεύχθηκε. Στόχος του κεφαλαίου και του πολιτικού του προσωπικού είναι πλέον η συντήρηση αυτού του καθεστώτος. Συντήρηση που μπορεί να γίνει και με μικρομερεμέτια τα επόμενα χρόνια, τα οποία θα διευθετούν την κοινωνική οργή, χωρίς ν’ αλλάζουν την ουσία της κινεζοποίησης.
Τέτοια μερεμέτια υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Τέτοια μερεμέτια μπορεί να κάνει ακόμη και η μνημονιακή πολιτική συμμαχία που κυβερνά. Τα περιθώρια κάποια στιγμή θα υπάρξουν και ο καυγάς θα γίνεται για κάποια ψίχουλα.
Μπορούν τα μερεμέτια, μπορούν τα ψίχουλα να εξαφανίσουν την κινεζοποίηση; Μπορούν να βγάλουν την εργατική τάξη από την εξαθλίωση;
Η απάντηση είναι ΟΧΙ. Οχι, γιατί ο καπιταλισμός δεν έχει περιθώρια να επιστρέψει καν σε κεϊνσιανά μοντέλα παλαιότερων δεκαετιών. Αυτή η δυνατότητα εξέλιπε ΟΡΙΣΤΙΚΑ από το σύγχρονο καπιταλισμό.
Γι’ αυτό και το δίλημμα που επανέρχεται δεν είναι «μερκελιστές ή κεϊνσιανοί», όπως υποστηρίζουν οι σύγχρονοι –ροζ απόχρωσης– σοσιαλδημοκράτες, αλλά το παλιό εκείνο σύνθημα που σφράγισε την πορεία του προλεταριάτου στο πρώτο μισό του 20ού αιώνα:
ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ ή ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ.
Καλή χρονιά, αγωνιστική!
