Είναι «άκυρο» το ερώτημα αν θα εφαρμοστεί ή όχι το περιβόητο «παράλληλο πρόγραμμα» του ΣΥΡΙΖΑ και ειδικά το καμάρι του, το φιλανθρωπικό πρόγραμμα με την ισχνή επιδότηση μερικών μορφών ακραίας φτώχειας. Και είναι «άκυρο»το ερώτημα, γιατί δεν πρόκειται για κάποιο παράλληλο πρόγραμμα, σε αντίθεση με το Μνημόνιο ή υπονομευτικό του Μνημονίου, αλλά για ένα πρόγραμμα που περιλαμβάνεται στο Μνημόνιο.
Από τη συμφωνία της 20ής Φλεβάρη ακόμη, είχε καταστεί σαφές πως οι ιμπεριαλιστές δανειστές όχι μόνο δεν έχουν κανένα πρόβλημα με τις φιλανθρωπικές δράσεις, αλλά είναι διατεθειμένοι και να συμμετάσχουν στη χρηματοδότησή τους, στο πλαίσιο των περιβόητων κοινωνικών κονδυλίων που διαχειρίζεται η Κομισιόν. Και ο ΣΥΡΙΖΑ προσαρμόστηκε απόλυτα σ' αυτό, υποβιβάζοντας το περιβόητο «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» σ' ένα κλάσμα των όσων προέβλεπε.
Συμφώνησε ότι οι φιλανθρωπικές δράσεις, οι τόσο απαραίτητες σε κάθε αστικό κράτος που διαχειρίζεται μια κρίση, θα πρέπει να υπηρετούν τη γενικότερη δημοσιονομική πολιτική, όπως αυτή καθορίζεται στο Μνημόνιο.
Η τρόικα έβαλε φρένο στην ψήφιση του συγκεκριμένου νομοσχεδίου, όχι επειδή διαφωνεί στην ουσία του, αλλά επειδή το νομοσχέδιο έχει δημοσιονομική σημασία και δεν τέθηκε υπόψη της για έγκριση, όπως προβλέπει το Μνημόνιο. Με την παρέμβασή τους, οι ιμπεριαλιστές δανειστές κατέστησαν σαφές «ποιος κυβερνά αυτό τον τόπο».
Και με την αντίδρασή της η συγκυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου απέδειξε ότι αποδέχεται πλήρως πως αυτόν τον τόπο τον κυβερνούν οι ιμπεριαλιστές δανειστές. Και μάλιστα τον κυβερνούν μέσω υπαλλήλων. Η απαίτηση για απόσυρση του νομοσχεδίου, μέχρις ότου εξεταστεί και εγκριθεί από την τρόικα, δεν έγινε από τον Γιούνκερ ή τον Ντεϊσελμπλούμ, αλλά από έναν υπάλληλο, τον Τόμας Βίζερ του EuroWorkingGroup.
Ο τρόπος με τον οποίο κουκουλώθηκε αυτό το τεράστιο πολιτικό ζήτημα δεν μας εξέπληξε. Η μνημονιακή αντιπολίτευση έβγαλε κάποιες βαριεστημένες ανακοινώσεις καταγγελίας, τις οποίες τα αστικά ΜΜΕ φρόντισαν να υποβαθμίσουν εντελώς. Και η συγκυβέρνηση δε δοκίμασε να περάσει στην αντεπίθεση, ξέροντας ότι δεν την παίρνει. Τι να πει; Να θυμίσει, μήπως, την παλιά της ρητορική, όταν κατήγγειλε ότι τα νομοσχέδια έρχονται έτοιμα από την τρόικα, οι κυβερνήσεις τα μεταφράζουν και οι κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες τα ψηφίζουν; Η σύγκριση με εκείνες τις παλιές πύρινες καταγγελίες της δεν την ευνοεί καθόλου.
Εύλογα μπορεί να θέσει κάποιος το ερώτημα: υπάρχει περίπτωση, αυτή η κυβέρνηση, που βάζει την ουρά στα σκέλια αποσύροντας ένα πολυδιαφημισμένο νομοσχέδιο, για να το θέσει πρώτα υπό την κρίση της τρόικας, να νομοθετήσει μονομερώς για το Ασφαλιστικό, όπως δήλωνε προ ημερών ο Κατρούγκαλος και ισχυρίζονταν τα non paper του Μαξίμου; Αυτή η προπαγάνδα «κάηκε» πριν καλά-καλά αναπτυχθεί πλήρως.
Οι ιμπεριαλιστές δανειστές είναι αδίστακτοι. Εχουν δημιουργήσει μια μπανανία και δεν επιτρέπουν στην υποτελή κυβέρνησή της ούτε ελάχιστα περιθώρια αυτονομίας. Δεν της επιτρέπουν να νομοθετήσει ούτε για τη συνέχιση των συσσιτίων για τους πεινασμένους, αν προηγουμένως οι υπάλληλοί τους δεν ελέγξουν και δεν εγκρίνουν το νομοθέτημα. Αυτή είναι η φύση του ιμπεριαλισμού: επιθετικός, αποικιοκρατικός, δικτατορικός, αγριανθρωπικός.
Θα ήταν λάθος να επιχαίρουμε για το Βατερλό της συγκυβέρνησης Τσίπρα-Καμμένου. Οχι γιατί τρέφουμε καμιά συμπάθεια γι' αυτή, αλλά γιατί έτσι θα χάσουμε την ουσία. Και η ουσία είναι το καθεστώς μπανανίας που συντηρεί και βαθαίνει την κινεζοποίηση. Καμιά αστική κυβέρνηση δεν πρόκειται ν' αλλάξει αυτό το καθεστώς. Είναι καθήκον της επανάστασης και της εργατικής δημοκρατίας.
