Ηταν πολύς ο εργατόκοσμος που απήργησε την περασμένη Τετάρτη. Περισσότερο στο δημόσιο και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, γιατί στον ιδιωτικό τομέα «όλα τα σκιάζει η φοβέρα και τα πλακώνει η σκλαβιά».
Πολύς ήταν ο κόσμος και στη συγκέντρωση των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, εν αντιθέσει με τη συγκέντρωση του ΠΑΜΕ, που μάζεψε τις… συνήθεις κομματικές δυνάμεις. Είναι πιο αξιόπιστες οι ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ από το ΠΑΜΕ; Οχι βέβαια. Ομως, ο κόσμος που κατέβηκε ήταν πολύς και πήγε εκεί που ήταν η θεσμική συνδικαλιστική έκφραση, ανεξάρτητα από τη γνώμη που έχει για τις συνδικαλιστικές ηγεσίες. Οταν ο κόσμος δεν κατεβαίνει, τότε το ΠΑΜΕ, με τις ίδιες πάντα δυνάμεις, φαίνεται να υπερτερεί καταλυτικά.
Η αριθμητική των συγκεντρώσεων όμως δεν έχει καμιά σημασία. Σημασία έχει πως αυτό το πρώτο σκίρτημα, δειλό και μουδιασμένο ακόμα, έδειξε πως ο εργατόκοσμος δεν τρώει το παραμύθι της συναίνεσης στην εθνική προσπάθεια. Ηταν το πιο ηχηρό χαστούκι στα στημένα γκάλοπ και τη λυσσασμένη προπαγάνδα των ΜΜΕ.
Ελλοχεύει, όμως, ένας άλλος κίνδυνος. Να αφεθεί η πρωτοβουλία στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, η οποία με μια-δυο 24ωρες απεργίες θα λειτουργήσει ως μηχανισμός εκτόνωσης της οργής, χωρίς καμιά προοπτική ουσιαστικού αγώνα για την απόκρουση της αντιλαϊκής και αντεργατικής επίθεσης.
Εκείνο που πρέπει να γίνει συνείδηση είναι πως αυτή η επίθεση, που εκδηλώνεται με διαδοχικά κύματα, χωρίς ορατό ορίζοντα λήξης, επιχειρεί να φέρει τα πάνω-κάτω όχι μόνο στη δημοσιονομική πολιτική, αλλά και στο σύνολο των σχέσεων που καθορίζουν τους όρους συντήρησης και αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης.
Εκείνο που επιχειρείται είναι η κινεζοποίηση του ευρωπαϊκού προλεταριάτου και ως πειραματόζωο επιλέχτηκε το ελληνικό προλεταριάτο. Γι’ αυτό και την περασμένη Τετάρτη όλα τα διεθνή ΜΜΕ είχαν στραμμένους τους φακούς τους στην Αθήνα. Πρώτη είδηση ήταν η απεργία, η συγκέντρωση και οι μικρής έκτασης συγκρούσεις με τα ΜΑΤ. Ο απόηχος του νεολαιίστικου Δεκέμβρη δεν έσβησε. Η ανησυχία είναι διάχυτη στα αστικά επιτελεία. Ξέρουν ότι η επίθεσή τους δε μπορεί να γίνει δεκτή με συναίνεση και περιμένουν να δουν πώς θα αντιδράσουν οι έλληνες εργαζόμενοι, που θεωρούνται ζωηροί και ατίθασοι.
Η εύκολη απάντηση είναι «ας μην τους απογοητεύσουμε». Ομως, σ’ αυτές τις περιπτώσεις δεν ταιριάζουν τα λόγια. Μόνο οι πράξεις. Στο ελληνικό προλεταριάτο έτυχε η ιστορική ευκαιρία να αποτελέσει τον πρώτο προμαχώνα του ευρωπαϊκού προλεταριάτου ενάντια στην επίθεση κινεζοποίησης που επιχειρεί το κεφάλαιο. Αν η φωτιά ανάψει στην Ελλάδα, πρέπει να θεωρούμε σίγουρο πως θα επεκταθεί και τα πράγματα θα γίνουν πολύ ζόρικα για τους καπιταλιστές, που θα πρέπει να διαλέξουν: ή θα κάνουν πίσω ή θα ρισκάρουν πολλά περισσότερα: το ίδιο τους το σύστημα.
