Ο ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός στην Ευρωλάνδη καλά κρατεί. Και το ελληνικό κράτος εξακολουθεί να χρησιμοποιείται σαν σάκος του μποξ για να προπονούνται η Γερμανία, η Γαλλία και οι σύμμαχοί τους.
Ζαλίζεται όποιος προσπαθεί να παρακολουθήσει τις απανωτές δηλώσεις, συνεντεύξεις, ομιλίες των Μέρκελ, Σαρκοζί, Τρισέ, Σόιμπλε, Λαγκάρντ, Μπαρόζο, Ρεν, Γιούνκερ, Ρουμπόι και συντροφίας. Αλλα λένε το πρωί, άλλα το μεσημέρι, άλλα το βράδυ. Συμμαχίες ψήνονται, εκβιασμοί ασκούνται, συμβιβασμοί κλείνονται και ανατρέπονται σε καθημερινή βάση.
Στο ίδιο γαϊτανάκι παίζει και η ελληνική κυβέρνηση: θέλουμε βοήθεια, όχι δε θέλουμε βοήθεια. Θα πάμε στο ΔΝΤ, όχι δε θα πάμε στο ΔΝΤ. Θα δανειστούμε από την «ελεύθερη αγορά», όχι δεν θα δανειστούμε. Και πάει λέγοντας.
Στο τέλος, αν καταλήξουν σε κάποια συμφωνία (σχετικά μπορείτε να διαβάσετε στη σελίδα 16), θα την παρουσιάσουν ως «διάσωση της Ελλάδας», ως «νίκη της Ευρώπης», ως «υποχώρηση της Γερμανίας» και τα παρόμοια. Πάντοτε, οι αποφάσεις που παίρνονται στα παρασκήνια, επενδύονται ιδεολογικά, για να εξαπατούν τους λαούς.
Σ’ αυτό το γαϊτανάκι, όπως σε κάθε γαϊτανάκι, ο στύλος είναι σταθερός. Είναι ο εργαζόμενος λαός της Ελλάδας. Το μεγάλο πειραματόζωο. Τα αντιλαϊκά-αντεργατικά μέτρα που έχουν παρθεί μέχρι στιγμής δεν είναι τίποτα μπροστά σ’ αυτά που σχεδιάζονται. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στο Ασφαλιστικό με τις διάφορες πλευρές του. Μιλάμε για συνεχείς ανατροπές (και μέσα στο 2010 και την επόμενη διετία, είπε ο «πολύς» Ολι Ρεν), που δημιουργούν ήδη μια διαδικασία «κινεζοποίησης» της ελληνικής εργατικής τάξης.
Ο δανεισμός με υπέρογκα επιτόκια είναι το έδαφος πάνω στο οποίο αναπτύσσεται μια διπλή κίνηση. Από τη μια αποκομίζουν τεράστια κέρδη τα τραπεζικά μονοπώλια του χρηματιστικού κεφάλαιου (στα οποία έχει «ακουμπήσει» τα κέρδη της και η παρασιτική ελληνική κεφαλαιοκρατία) και από την άλλη υπερχρεώνεται το ελληνικό κράτος, γεγονός που θα απαιτήσει σκληρή δημοσιονομική πολιτική όχι μόνο και για την επόμενη διετία, αλλά για πολλά χρόνια ακόμη. Ετσι, το έδαφος για τη διαδικασία «κινεζοποίησης» θα παραμείνει εύφορο.
Εκείνο που πρέπει να γίνει συνείδηση σε κάθε εργαζόμενο-η είναι πως η κεφαλαιοκρατία προσπαθεί να πετύχει μια στρατηγικής σημασίας νίκη. Παρασιτισμός από τη μια (με τη ληστεία του κράτους), υπερεκμετάλλευση ασιατικού τύπου των εργαζόμενων, από την άλλη. Οι λεγόμενες «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» έχουν σαν σκοπό να αλλάξουν άρδην το εργασιακό τοπίο.
Το δίλημμα «κομμουνισμός ή βαρβαρότητα;» αναδύεται με πιο δραματικό τρόπο σήμερα μπροστά στο παγκόσμιο προλεταριάτο. Το δίλημμα «υποταγή ή αντίσταση;» είναι αυτό που συναντά μπροστά του καθημερινά κάθε εργάτης, κάθε εργαζόμενος στην Ελλάδα.
