Αν επιβεβαιώνει κάτι η απόφαση του Eurogroup για «κούρεμα» των καταθέσεων στις κυπριακές τράπεζες είναι πως στον καπιταλισμό μόνο μια εγγύηση υπάρχει: δεν υπάρχει καμιά εγγύηση. Δεν έχει σημασία το ότι η απόφαση ήταν της κυπριακής κυβέρνησης. Ολόκληρο το Eurogroup συμφώνησε. Δεν έχει σημασία ποια ρύθμιση θα γίνει τελικά (γιατί είναι και χοντρό το παζάρι, με τη συμμετοχή των Ρώσων). Σημασία έχει πως στάλθηκε το μήνυμα.
Ποιος θυμάται την προπαγάνδα με την οποία εντάχθηκαν στην ΕΕ (ΕΟΚ αρχικά) η Ελλάδα και αργότερα η Κύπρος; Για να καμφθούν τα αντιιμπεριαλιστικά ανακλαστικά, που συμπυκνώνονταν στο σύνθημα «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», επιστρατεύθηκε το «ευρωπαϊκό κοινωνικό κεκτημένο» και η «πραγματική σύγκλιση». Και πολλοί εργαζόμενοι τσίμπησαν, νομίζοντας πως θα πληρώνονται όπως οι γάλλοι και οι γερμανοί εργάτες και πως θα εργάζονται με ίδιες εργασιακές σχέσεις.
Οπως ακριβώς διαψεύστηκαν αυτές οι προσδοκίες, όπως διαψεύστηκαν οι προσδοκίες των φτωχών αγροτών ότι θα έχουν στη διάθεσή τους μια τεράστια αγορά για τα προϊόντα τους, έτσι διαψεύδονται σήμερα οι προδοκίες εκατομμυρίων μικροκαταθετών στην ΕΕ, ότι οι καταθέσεις τους μέχρι 100.000 ευρώ είναι εγγυημένες από το ευρωσύστημα. Η εγγύηση αποσκοπούσε στη συγκράτηση των καταθέσεων στις τράπεζες, για να μην υπάρξει πρόβλημα ρευστότητας. Τώρα, το κυπριακό παράδειγμα αποτελεί προειδοποίηση για όλους, όπως ακριβώς το ελληνικό, το πορτογαλικό, το ισπανικό, το ιταλικό παράδειγμα σκληρής λιτότητας και αντεργατικών ανατροπών λειτουργεί ως φόβητρο για ολόκληρο το ευρωπαϊκό προλεταριάτο.
Ολόκληρη η ιστορία του καπιταλισμού αποδεικνύει ότι δεν υπάρχει καμιά εγγύηση για τα δικαιώματα των εργαζόμενων. Παραχωρήσεις που αναγκάζονται να κάνουν οι καπιταλιστές και τα κράτη τους σε περιόδους σχετικής ανάπτυξης, κάτω από την πίεση της ταξικής πάλης των εργατών, αφαιρούνται σε περιόδους κρίσης, όταν η εργατική τάξη βρίσκεται σε θέση άμυνας, κυρίως εξαιτίας της πίεσης της ανεργίας.
Αυτό το σύστημα δεν παίρνει γιατριά. Είναι εγκληματικό, είναι βάρβαρο, είναι καταστροφικό για τη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, αυτή που με την εργασία της δημιουργεί όλο τον πλούτο. Γι’ αυτό και πρέπει να ανατραπεί.
Σ’ αυτό το ιστορικό καθήκον πρέπει να εστιάζεται κάθε συζήτηση και στα καθήκοντα που απορρέουν απ’ αυτό. Και όχι στις διαχειριστικές προτάσεις των σαλτιμπάγκων της ψευτοαριστεράς, που λειτουργούν ως κοινωνικά ηρεμιστικά. Στη θέση αυτών των σαλτιμπάγκων να βάλουμε μια εργατική πολιτική οργάνωση και στη θέση των κοινωνικών ηρεμιστικών να βάλουμε ένα πρόγραμμα επαναστατικής ανατροπής.
