Γύρω στα μεσάνυχτα της περασμένης Τετάρτης ανέβηκε στο βήμα της Βουλής ο Τσίπρας και μες στην καλή χαρά πικάρισε τον Μητσοτάκη, πανηγυρίζοντας για την αναβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της Ελλάδας από τον οίκο Moody's (είχαν προηγηθεί ο Standards & Poor's και ο Fitch). Mετά τα μεσάνυχτα ανέβηκε στο βήμα για να πανηγυρίσει για το ίδιο θέμα και ο συγκυβερνήτης Καμμένος.
Αν πάρουμε τοις μετρητοίς τους πανηγυρισμούς (το σημειώνουμε γιατί η πορεία των «σπρεντ» δεν είναι για πανηγυρισμούς), τι ακριβώς αφορούν; Αφορούν τη δυνατότητα του ελληνικού κράτους να ξαναρχίσει να δανείζεται από τους τοκογλύφους του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου, προκειμένου να αποπληρώνει τα προηγούμενα δάνεια.
Οι συριζαίοι, που μέχρι το 2015 μιλούσαν για «διαγραφή τουλάχιστον του 70% του χρέους», προκειμένου να «επανεκκινήσει» η οικονομία, αν είχαν λίγη τσίπα, δε θα έπρεπε να πανηγυρίζουν. Ομως τσίπα ποτέ δεν είχαν και έχουν αποδεχτεί (με τις υπογραφές τους, περισσότερες από μία φορές) ότι θα αποπληρώνουν με συνέπεια το χρέος «στο διηνεκές».
Ναι, αλλά θα δανειζόμαστε από τις αγορές και δε θα έχουμε την «επιτροπεία» της τρόικας, λένε.
Ο Τσακαλώτος δε δείχνει την ίδια αισιοδοξία. «Ελπίζω αυτή η διαδικασία εξόδου να είναι όσο το δυνατό παρόμοια με αυτή που γνώρισαν η Ιρλανδία, η Πορτογαλία και η Κύπρος. Κάποια στιγμή, πρέπει να δείξουμε εμπιστοσύνη προς την ελληνική κυβέρνηση και τους ελληνικούς θεσμούς, στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα και να πιστέψουμε στην ικανότητα της Ελλάδας να σταθεί στα πόδια της», είπε σε πρόσφατη συνέντευξή του στη γαλλική «Les Echos».
Στην ίδια συνέντευξη, αναφερόμενος στη διαδικασία επιτήρησης, που θεωρείται (και απ' αυτόν) δεδομένη, είπε: «Το πρόγραμμα επιτήρησης θα μπορεί ίσως να επικεντρωθεί στην επαλήθευση της ορθής εφαρμογής των μεταρρυθμίσεων που δεν θα έχουν πλήρως ολοκληρωθεί κατά τη λήξη του προγράμματος (π.χ. κάποιες ιδιωτικοποιήσεις). Αλλά δεν θα υπάρξουν επιπλέον μέτρα».
Το συμπέρασμα προκύπτει εύκολα, ακόμα και στο μυαλό του πιο αφελούς συριζαίου: η μνημονιακή πολιτική θα συνεχιστεί, χωρίς καμιά υπαναχώρηση προς τα προμνημονιακά ισχύοντα. Και πρέπει οι ιμπεριαλιστές δανειστές να δείξουν εμπιστοσύνη προς την κυβέρνηση και τους ελληνικούς «θεσμούς», ότι θα σεβαστούν τις «μεταρρυθμίσεις», δηλαδή το εφιαλτικό σκηνικό της κινεζοποίησης και της σκληρής δημοσιονομικής λιτότητας.
Είτε οι δανειστές δείξουν την εμπιστοσύνη που τους ζητά ο Τσακαλώτος είτε όχι (που είναι το πιθανότερο, για να μην πούμε σίγουρο), αυτό που έχει σημασία είναι ότι αναλαμβάνεται δέσμευση «μη επιστροφής» από τη δημοσιονομική, εργασιακή, συνταξιοδοτική, κοινωνική πραγματικότητα που διαμόρφωσαν τα Μνημόνια.
Οπως υπενθυμίζουμε διαρκώς, όταν τα υπόλοιπα αφορούν την τεχνική της διαχείρισης της μεταμνημονιακής περιόδου. «Προληπτική πιστωτική γραμμή» ή «μαξιλάρι ρευστότητας»; Με κάτι τέτοια ψευτοδιλήμματα θα προσπαθήσουν να κρατήσουν μακριά από την επικαιρότητα την ουσία, που είναι η αδιάλειπτη συνέχιση της μνημονιακής πολιτικής κατά τη μετα-μνημονιακή περίοδο.
«Από τα πάνω» τίποτα δεν πρόκειται ν' αλλάξει. «Από τα κάτω» απαιτούνται ταξικοί αγώνες.
