Στην εξέλιξη της ταξικής πάλης δεν υπάρχουν μόνο νίκες, υπάρχουν και ήττες. Σε μικρούς και μεγάλους αγώνες. Ακόμα και διαδοχικές ήττες. Σκεφθείτε πόσες εκατονταετίες χρειάστηκαν για να καταργηθεί η δουλεία και πόσες για να νικήσει πολιτικά ο καπιταλισμός τη φεουδαρχία.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο ελληνικός λαός –ιδιαίτερα η εργατική τάξη– έχει υποστεί διαδοχικές ήττες τα τελευταία τρία χρόνια. Δεν χρειάζεται να τις απαριθμήσουμε, γιατί όλοι τις γνωρίζουμε (άσε που ο καθένας τις βιώνει). Το χειρότερο, όμως, δεν είναι οι διαδοχικές ήττες, αλλά η ηττοπάθεια που έχει επικρατήσει, την οποία επίσης όλοι «οσφραινόμαστε» γύρω μας.
Εξηγήσιμη είναι αυτή η κοινωνική συμπεριφορά. Ο κόσμος αγωνίστηκε, όπως νόμιζε ότι έπρεπε να αγωνιστεί. Κατέβηκε μαζικά στις 24ωρες απεργίες που κηρύσσονταν η μία μετά την άλλη. Πλημμύρισε τις πλατείες με το «κίνημα των αγανακτισμένων». Ψήφισε «αντιμνημονιακά». Και συσσώρευσε ήττες, τις οποίες αδυνατεί να ερμηνεύσει, γιατί είναι τεράστιο το πολιτικό κενό που υπάρχει. Επόμενο ήταν να κυριαρχήσουν αρχικά η απογοήτευση και στη συνέχεια η ηττοπάθεια.
Από το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης στην Ελλάδα είχαμε επισημάνει ότι είναι πολύ σημαντικό, πρώτο να ερμηνευτεί σωστά η κρίση (ως κρίση του καπιταλισμού και όχι κρίση χρέους, όπως πρέσβευε η κυρίαρχη αντίληψη), δεύτερο να εντοπιστεί ο μείζων στόχος της αστικής διαχείρισης της κρίσης (η «κινεζοποίηση» της εργατικής τάξης) και τρίτο να διαμορφωθεί μια τακτική ρήξης και πολιτικής οργάνωσης παράλληλα.
Οι απόψεις αυτές παρέμειναν μειοψηφικές, πλην της προειδοποίησής μας για το στόχο της «κινεζοποίησης» (ο όρος πλέον έχει πολιτογραφηθεί και χρησιμοποιείται ευρύτατα). Ευνόητο ήταν να επικρατήσει ηττοπάθεια, αφού όλες οι τακτικές αντίστασης απέτυχαν παταγωδώς.
Η κατάσταση, όμως, απαγορεύει την ηττοπάθεια. Δεν το λέμε κινούμενοι από κάποια βολονταριστική διάθεση, ούτε για να διατυπώσουμε το «δέον γενέσθαι», αλλά επειδή η ίδια η βαρβαρότητα της «κινεζοποίησης» αναγκαστικά θα δημιουργήσει νέα κύματα αντιστάσεων. Για να μην έχουμε τα ίδια, θα πρέπει ενόψει των νέων κυμάτων αντίστασης, όποτε κι αν αυτά εκδηλωθούν, να τεθούν τα πάντα από την αρχή.
Στις σημερινές δύσκολες συνθήκες, τις συνθήκες της ηττοπάθειας και του αποκαμωμένου κοινωνικού ακροατήριου, είναι οι πρωτοπόροι εργάτες αυτοί που πρέπει να σηκώσουν στις πλάτες τους το καθήκον της ανασυγκρότησης του κινήματος. Οχι με αβαθείς εκκλήσεις αγωνιστικού ακτιβισμού, αλλά με πολιτική δουλειά σε βάθος.
