Δεν έγιναν λίγα σε έναν χρόνο. Δώσαμε ρεύμα, τροφή, μετακίνηση στους φτωχούς, κρατήσαμε τις 100 δόσεις, ανακεφαλαιοποιήσαμε τις τράπεζες, δίνουμε μάχη για τη μη μείωση των συντάξεων. Ξεσκεπάσαμε τους αντιδραστικούς της Ευρώπης (…) Τώρα πια δεν είμαστε μόνοι μας, όπως πριν έναν χρόνο, χώρες και λαοί συνειδητοποιούνται και αντιστέκονται.
Δεν πας σε κάνα μπλόκο να τους τα πεις αυτά, κυρ-Αλέκο; Δεν νομίζουμε ότι θα τα πάρουν για καφενειακού τύπου καλαμπούρι.
Μόνο που κάθε μέρα που περνάει αυτό ακριβώς είναι που τίθεται σε αμφισβήτηση. Οχι αν η κυβέρνηση είναι δεξιά ή αριστερή, νεοφιλελεύθερη ή προοδευτική, ευαίσθητη ή αναίσθητη, κοινωνική ή ακοινώνητη. Αλλά αν μπορεί να κυβερνήσει.
Κυβερνώ σημαίνει ψηφίζω στη Βουλή τα συμφωνημένα του Μνημόνιου και τσακίζω με τα ΜΑΤ τις λαϊκές αντιστάσεις.
Υπάρχουν μεγάλες διαφορές και με το ΠΑΣΟΚ και με τη ΝΔ, δεν αισθανόμαστε πιο κοντά σε κανέναν, ούτε μας χωρίζει άβυσσος με κανέναν.
Δώστε μας λίγο χρόνο ν’ αποφασίσουμε με ποιον θα πάμε και ποιον θ’ αφήσουμε.
Δυστυχώς μια σειρά από ζητήματα μας έχουν κάνει να χάσουμε το αξιακό μας πλεονέκτημα. Χάνουμε και το αντιμνημονιακό μας κοστούμι, τι θα γίνουμε στο τέλος;
Η αγωνία του βουλευτή που έχει περάσει απ’ όλα τα κόμματα και δεν ξέρει αν του έχει μείνει άλλη επιλογή. Σαν τον τερματοφύλακα πριν από το πέναλτι.
Δε θα αναφερθώ στο γεγονός ότι η πώληση του πλειοψηφικού πακέτου των μετοχών του ΟΛΠ δεν ήταν στις προγραμματικές μας στοχεύσεις, όμως οι εξελίξεις οδήγησαν στο να αποδεχθούμε αυτή την προοπτική και θα την υπηρετήσουμε με τον πιο συστηματικό τρόπο, για την μεγιστοποίηση του κοινωνικού οφέλους και του δημοσίου συμφέροντος.
Μωρέ, ας είμαι εγώ υπουργός κι όλα τα υπόλοιπα τα βρίσκουμε.
Δεν υπάρχει ούτε νομοσχέδιο φορολογικό ούτε ασφαλιστικό, αλλά υπάρχει μια συμφωνία που λέει «λύστε το ασφαλιστικό για να πάμε παραπέρα». Ανοιχτά είναι όλα στη διαπραγμάτευση. Και θα τα δούμε.
Τελών σε κατάσταση πλήρους σύγχυσης.