♦ Ο μπολσεβικισμός είναι η μούχλα του παρελθόντος (σύνθημα στην Πανεπιστημίου, με υπογραφή ένα αστέρι)
Κάποια (πολιτικά) κόμπλεξ δεν κρύβονται με τίποτα. Και βέβαια, όπως συμβαίνει με όλα τα κόμπλεξ, οι φορείς τους δεν το αντιλαμβάνονται. Ζουν στη δική τους φαντασιακή πραγματικότητα. Καμαρώνουν για την αμάθειά τους. Ικανοποιούνται με την ασχετοσύνη τους. Θα ήταν ενδεχομένως συμπαθείς, αν δεν έκαναν ζημιά, μεταφέροντας τα κόμπλεξ σε άλλους. Ρίχνουν νερό στο μύλο της αντίδρασης, αβαντάρουν τους αναθεωρητές ιστορικούς και τους δημοσιογράφους της καφρίλας. Σαν τον Πρετεντέρη, ας πούμε, που παρουσιάζει τον μπολσεβικισμό ως σύμμαχο του ναζιφασισμού! Θα προτρέπαμε τον συνθηματογράφο και όσους σκέπτονται με τον ίδιο τρόπο ν’ ανοίξουν κάνα βιβλίο, μπας και ξεστραβωθούν λίγο, μπας και φύγει η… μούχλα από τον εγκέφαλό τους, αλλά έχουμε την υποψία πως η μούχλα έχει καταλάβει και τα αισθητήρια όργανά τους.
♦ Από την ατομική αγανάκτηση του καθενός στη συλλογική απαλλοτρίωση των πάντων (ανυπόγραφο σύνθημα στη Βασιλίσσης Σοφίας)
Η πρώτη αντίδραση, όταν διαβάζεις συνθήματα που αντιπαραθέτουν το συλλογικό στο ατομικό, είναι να χαρείς. Η επίγευση, όμως, είναι ένα «κρίμα». Κρίμα γιατί τη σωστή αφετηρία διαδέχεται ένα ιστορικό άλμα που μοιάζει με άλμα στο κενό. «Συλλογική απαλλοτρίωση των πάντων» ως απάντηση στην «ατομική αγανάκτηση του καθενός». Δηλαδή; Τι ακριβώς περιλαμβάνουν τα «πάντα»; Και με την παραγωγή αγαθών και υπηρεσιών τι θα γίνει; Πώς θα κατανεμηθεί η κοινωνική εργασία μετά την «απαλλοτρίωση των πάντων»; Λόγια, λόγια, λόγια…
♦ Δημοκρατία είναι όταν δυο λύκοι κι ένα πρόβατο αποφασίζουν μαζί για το ίδιο θέμα (ανυπόγραφο σύνθημα στην εθνική οδό πριν τα Σίβοτα Θεσπρωτίας)
Σωστός ο παίχτης. Ας μας επιτρέψει να τον διορθώσουμε αριθμητικά. Ενας λύκος και εννιά πρόβατα. Γιατί κάπου εκεί είναι οι αριθμητικοί συσχετισμοί. Και παρά τους συσχετισμούς, κερδίζει πάντοτε ο λύκος. Οσο τα πρόβατα παραμένουν πρόβατα.
♦ Καπιταλισμός: ο καρκίνος της ανθρωπότητας – Η άμεση δημοκρατία το μόνο φάρμακο (σύνθημα στην Κωλέττη στα Εξάρχεια)
Πράγματι, ο καπιταλισμός είναι ο καρκίνος της ανθρωπότητας. Ο καπιταλισμός, όμως, είναι ένα σύστημα οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής οργάνωσης. Πώς να του βάλεις απέναντι, θεωρώντας μάλιστα ότι είναι το μόνο φάρμακο, μια έννοια τόσο «φλου», όπως η λεγόμενη άμεση δημοκρατία, η οποία μάλιστα αναφέρεται μόνο στο πεδίο της πολιτικής οργάνωσης; Κι αν για τις ανάγκες της συζήτησης δεχτούμε ως πρόταγμα την «άμεση δημοκρατία», πώς φτάνουμε σ’ αυτή; Με επαναστατικό πέρασμα ή με εκδηλώσεις τύπου… πλατείας; Και πώς θα υλοποιηθεί το επαναστατικό πέρασμα, όταν ο καπιταλισμός δεν συγκεντρώνει μόνο το σύνολο των βασικών μέσων παραγωγής, αλλά παράλληλα ελέγχει την κοινωνική οργάνωση και –προπαντός αυτό– κατέχει το μονοπώλιο της βίας, στην πιο εξελιγμένη μάλιστα μορφή της; Είναι ωραίες κάποιες λέξεις, θυμίζουν όμως κλούβιο αυγό. Μόλις σπάσεις το τσόφλι…
