♦ Ποια δημοκρατία;
Κακοποίηση λέξεων και εννοιών, για μια ακόμη φορά. Κορυφαία δημοκρατική διαδικασία χαρακτηρίζουν οι Πασόκοι τον εξαμερικανισμό της αστικής πολιτικής, που προώθησαν με τη διαδικασία εκλογής αρχηγού, και καλούν και τα άλλα αστικά κόμματα να εφαρμόσουν την ίδια διαδικασία. Πόσο δημοκρατική, όμως, ήταν αυτή η διαδικασία, με την αστική έννοια του όρου;
Διέλυσαν την οργάνωση του κόμματος και την αντικατέστησαν μ’ έναν απροσδιόριστο πολτό «μελών και φίλων». Δεν κλήθηκαν οι κομματικές οργανώσεις να συζητήσουν επί προγραμματικών προτάσεων, να στείλουν αντιπροσώπους σε ανώτερα όργανα και να φτάσουν σ’ ένα συνέδριο εκλογής προέδρου. Ολη η διαδικασία διαμεσολαβούνταν από τα ΜΜΕ και είχε το χαρακτήρα μιας αλυσίδας ρωμαϊκών φιεστών, που οργάνωναν τα επιτελεία των υποψηφίων συνεργαζόμενα με εταιρίες διαφήμισης και πολιτικού μάρκετινγκ. Τέλος, ο εκλεγείς αρχηγός (και όχι πρόεδρος) αποτελεί έναν ανεξέλεγκτο ανώτερο πόλο εξουσίας, που δεν λογοδοτεί σε κανένα κομματικό όργανο, παρά μόνο στο χυλώδες εκλογικό σώμα που τον ψήφισε.
Ολα αυτά είναι μια φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Διότι τα αστικά κόμματα έχουν ως αποστολή να οργανώσουν τις κοινωνικές συμμαχίες της άρχουσας τάξης, χειραγωγώντας μεγάλα τμήματα των εκμεταλλευόμενων και καταπιεζόμενων τάξεων. Στόχος τους είναι πάντοτε να διεκπεραιώνουν αυτή την αποστολή μέσω μιας απόλυτα έμπιστης ηγετικής ομάδας.
Υπάρχουν περίοδοι έντονης λαϊκής κινητοποίησης, στις οποίες είναι αναγκασμένα να κάνουν υποχωρήσεις προς τη βάση τους, οργανώνοντας μια βιτρίνα δημοκρατικών διαδικασιών. Οταν, όμως, αυτή η από τα κάτω πίεση εκλείπει, τότε οργανώνονται με τρόπο καθαρά αυτοκρατορικό, μεγαλώνοντας στο μέγιστο την απόσταση της ηγετικής ομάδας με τη βάση. Μια τέτοια περίοδο διάγουμε εδώ και αρκετά χρόνια και το ΠΑΣΟΚ πραγματικά πρωτοπόρησε, ανοίγοντας δρόμους και για τα άλλα αστικά κόμματα. Οχι, όμως, και να μας μιλούν για κορυφαία δημοκρατική διαδικασία.Από κει και πέρα, τη ντροπή ας τη λουστούν εκείνοι που επικύρωσαν με την ψήφο τους τη διαδικασία πολιτικού ευνουχισμού τους.
Η δημοκρατία δεν είναι ζήτημα διαδικασιών, αλλά ζήτημα ουσίας. Αυτό που στον καπιταλισμό ονομάζουν δημοκρατία δεν είναι παρά χειραγώγηση των μαζών. Γιατί δε μπορεί να υπάρξει δημοκρατία σ’ ένα σύστημα εκμεταλλευτικό, ανελεύθερο και καταπιεστικό. Και η πιο δημοκρατική αστική δημοκρατία δεν είναι παρά δικτατορία της κεφαλαιοκρατίας, έγραφε ο Μαρξ. Ομως, αυτό για το οποίο επαίρονται οι Πασόκοι δεν ανήκει καν στις δημοκρατικότερες αστικές δημοκρατίες. Οταν ο πολίτης της αστικής δημοκρατίας υποβιβάζεται σε χειροκροτητή και ψηφοφόρο, όταν απαλλοτριώνεται από κάθε δικαίωμα συναπόφασης, τότε έχουμε αυταρχική αστική δημοκρατία.
♦ Η ηθική του κλέφτη
Επίτιμος διδάκτορας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων ανακηρύχτηκε ο Κάρολος Παπούλιας (άλλη μια εκδήλωση υποτέλειας και ευτελισμού της ακαδημαϊκής ελευθερίας από το πανεπιστημιακό κατεστημένο) και στον «δεκάρικο» που εκφώνησε επέλεξε ως θέμα την «ηθικοποίηση της πολιτικής». Επιστημονική κριτική, βέβαια, δε μπορεί να γίνει σ’ ένα τόσο φτηνιάρικο κήρυγμα, που ταιριάζει σε άλλους χώρους (εκκλησίες, τηλεοπτικές εκπομπές κ.τ.π.).
Επιλέγουμε μόνο ένα μικρό απόσπασμα το οποίο, εκτός από διασκεδαστικό είναι και εξοργιστικό: «Αποτελεί όχι μόνον παραδεκτή, αλλά και αναγκαία “ηθικοποίηση της πολιτικής” η θέσπιση, για παράδειγμα, νόμων για την αποτελεσματικότερη προστασία των κοινωνικά αδυνάτων, των γυναικών, των παιδιών, των μεταναστών κλπ.».
Εχουμε ένα σύστημα εξ ορισμού κοινωνικά ανήθικο, αφού στηρίζεται στην κλοπή από λίγους της απλήρωτης εργασίας των πολλών. Αυτό, όμως, δεν θεωρείται ανήθικο. Αντίθετα, καθαγιάζεται και από την επικρατούσα ηθική και από τους νόμους. Αν αυτό το σύστημα δημιουργήσει ένα νομικό πλαίσιο το οποίο θα προσφέρει κάποια καταπραϋντικά για εκείνους που πετιούνται έξω και από αυτή τη διαδικασία της νόμιμης κλοπής (για τα εντελώς εξαθλιωμένα στρώματα του πληθυσμού), τότε που η πολιτική που το διαχειρίζεται καθίσταται αυτομάτως ηθική! Τα Καντιανά κατηγορήματα μετατρέπονται στο στόμα πολιτικών σαν τον Παπούλια, που παριστάνουν τους σοφούς, σε γελοία ευφυολογήματα (και γι’ αυτό δεν φταίει ο Καντ).
♦ Γελοίοι εξουσιαστές
Αφού κατέλαβαν με ορδές κουκουλοφόρων μπάτσων τα Ζωνιανά και υποβάλλουν σε καθημερινούς εξευτελισμούς τους κατοίκους τους, σε εφαρμογή της ναζιστικής λογικής της συλλογικής ευθύνης, έφτιαξαν στα γρήγορα και μια λίστα έργων «αναπτυξιακού χαρακτήρα», για να δείξουν πως τάχα δεν μιλούν μόνο με το κνούτο, αλλά και με κοινωνικό έργο. Ανακοίνωσε, λοιπόν, ο Παυλόπουλος «άμεσα μέτρα στήριξης της περιοχής της Κοινότητας Ζωνιανών», που περιλαμβάνουν «κατασκευή διοικητηρίου με πολύκεντρο» (χωρίς να πει ότι σ’ αυτό θα εδρεύει η Αστυνομία!), δημιουργία ΚΑΠΗ Ζωνιανών, αντικατάσταση εσωτερικού δικτύου ύδρευσης, λιμενοδεξαμενή, ολοκλήρωση αθλητικών εγκαταστάσεων στο γήπεδο των Ζωνιανών με τοποθέτηση πλαστικού χλοοτάπητα, φωτισμού καθώς και γηπέδου μπάσκετ (!), συντήρηση του οδικού τμήματος της ευρύτερης περιοχής, συντήρηση και επέκταση του Δημοτικού Σχολείου Ζωνιανών, ανάπλαση του αύλειου χώρου του σπηλαίου Ζωνιανών και του υπαίθριου θεάτρου που υφίσταται σ’ αυτό, διευθέτηση όμορου του νεκροταφείου Ζωνιανών ρέματος με βελτιωτικές παρεμβάσεις και αγροτική οδοποιία μήκους 7 χιλιομέτρων». Και τόσα χρόνια γιατί δεν τα φτιάχνατε αυτά τα έργα, ρε λεβέντες; Γιατί ξαφνικά τα θυμηθήκατε τώρα, γελοίοι εξουσιαστές; Και γιατί ξεχάσατε το σημαντικότερο: μέτρα στήριξης της κτηνοτροφίας και γενικότερα της αγροτικής οικονομίας, από την οποία ζουν οι κάτοικοι της περιοχής;
♦ Στο πλευρό της μπατσοκρατίας
Ρωτήθηκε η Παπαρήγα, αν θεωρεί ότι από τη δράση των δυνάμεων καταστολής στα Ζωνιανά παραβιάζονται ανθρώπινα δικαιώματα. Εδωσε μια μακροσκελέστατη απάντηση, «ξεχνώντας» να απαντήσει στο ερώτημα. Μιμήθηκε έτσι τον Κωνσταντόπουλο, που την εποχή της «εξάρθρωσης της τρομοκρατίας» ρωτήθηκε για το όργιο των παραβιάσεων και απάντησε με το αμίμητο «ας αφήσουμε την ελληνική Δικαιοσύνη να κάνει ανεπηρέαστη το καθήκον της».
♦ Γκεμπελίσκοι
Δήλωσε ο υπουργός Παιδείας Ε. Στυλιανίδης, απαντώντας σε ερώτηση σχετική με τις μαθητικές καταλήψεις: «Θεωρώ ότι η βασική αιτία της μείωσης που παρατηρείται είναι το γεγονός ότι, σε σύντομο χρονικό διάστημα, ανταποκριθήκαμε και επιλύσαμε και το ζήτημα της έλλειψης βιβλίων και το ζήτημα της έλλειψης καθηγητών, διασφαλίζοντας περισσότερες πιστώσεις για αναπληρωτές. Αυτή τη στιγμή ήδη λειτουργεί στο Υπουργείο Παιδείας ειδική Επιτροπή, που επεξεργάζεται ένα νέο σύστημα, ώστε του χρόνου να μην παρατηρηθούν τέτοια κενά και να έχουν καλυφθεί όλες οι ανάγκες πριν την έναρξη της σχολικής χρονιάς».
Απέδωσε δηλαδή ευθέως τις καταλήψεις σε πραγματικές αιτίες και συγκεκριμένα στις ελλείψεις βιβλίων και καθηγητών. Ανεξάρτητα από το ότι αυτός δεν είναι ο μοναδικός, ούτε ο βασικός λόγος, αποτελεί κόλαφο για τα όσα δήλωναν έως πρότινος και ο ίδιος ο Στυλιανίδης και ο αρχιγκεμπελίσκος της κυβέρνησης Θ. Ρουσόπουλος, περί υποκινούμενων καταλήψεων και περί μειοψηφιών που σπάνε τα λουκέτα, τα αντικαθιστούν με δικά τους και κλείνουν έξω τις πλειοψηφίες που θέλουν να κάνουν μάθημα. Στην προσπάθειά του να δείξει ότι αυτός κατάφερε να κλείσει «αναίμακτα» τις καταλήψεις, ο Στυλιανίδης παραδέχτηκε εμμέσως τον φασιστικό τρόπο με τον οποίο χειρίζεται η κυβέρνηση την προπαγάνδα.
♦ Δυο κόσμοι
Ο πρόεδρος της Βενεζουέλας Ούγο Τσάβες, μιλώντας στη 17η Ιβηροαμερικανική σύνοδο, χαρακτήρισε τον πρώην πρωθυπουργό της Ισπανίας Χοσέ Μαρία Αθνάρ «φασίστα», επικαλούμενος την ενεργό συμμετοχή της τότε ισπανικής κυβέρνησης στο πραξικόπημα των αντιδραστικών της Βενεζουέλας το 2002. Πρώτος αντέδρασε ο «σοσιαλιστής» νυν πρωθυπουργός της Ισπανίας Χοσέ Λουΐς Θαπατέρο, ζητώντας από τον Τσάβες να είναι πιο προσεκτικός, διότι ο Αθνάρ «είναι εκλεγμένος δημοκρατικά από τον ισπανικό λαό» (λες και ο Χίτλερ δεν αναδείχτηκε καγκελάριος μέσα από κοινοβουλευτικές εκλογές). Ο Τσάβες δεν σταμάτησε, οπότε τη σκυτάλη πήρε ο βασιλιάς της Ισπανίας (κάποιος που δεν έχει καν το τυπικό παράσημο της εκλογής, κάποιος που τοποθετήθηκε σ’ αυτή τη θέση από τον «καουντίγιο» της φασιστικής «Φάλαγγας», τον δικτάτορα Φράνκο), ο οποίος αναιδέστατα ζήτησε από τον Τσάβες «να το βουλώσει»! Οταν ο τελευταίος δεν μάσησε, ο «γαλαζοαίματος» σηκώθηκε και έφυγε από τη σύνοδο.
Την άλλη μέρα, σύσσωμος ο ισπανικός Τύπος χαιρέτιζε «την αποφασιστικότητα και το σθένος του Χουάν Κάρλος»! Αντίθετη η εικόνα στον λατινοαμερικάνικο Τύπο. Εκείνο που κυριαρχούσε ήταν η στήριξη που έλαβε ο Τσάβες από τους προέδρους της Βολιβίας και της Νικαράγουας (Εβο Μοράλες και Ντανιέλ Ορτέγα), τον πρωθυπουργό του Εκουαδόρ (Ραφαέλ Ορτέγα) και τον αντιπρόεδρο της Κούβας (Κάρλος Λάνγκε).
Κανένας από τους προαναφερθέντες λατινοαμερικανούς ηγέτες δε μπορεί να χαρακτηριστεί κοινωνικός επαναστάτης. Διαχείριση του καπιταλισμού κάνουν, διεκδικώντας τον φυσικό πλούτο των χωρών τους, που καταληστεύουν τα καπιταλιστικά μονοπώλια, προκειμένου να ασκήσουν μια οριακή ρεφορμιστική πολιτική. Ομως, στο επεισόδιο αυτό και στην υποδοχή που είχε από τον Τύπο, αποκαλύφτηκαν ξανά οι δυο κόσμοι. Ο κόσμος μιας Ευρώπης «κοιμισμένης» και ο κόσμος μιας Λατινικής Αμερικής που «βράζει».