Πέντε πάνω, πέντε κάτω στο φινάλε θα τα βρούνε (συγκυβέρνηση και κουαρτέτο ΔΝΤ)
Ο καιρός ζέστανε, η κοινωνία θερμαίνεται; (ερώτηση τ’ απλοϊκού)
Η φάτσα ενός υποψήφιου βουλευτή σε μιαν αφίσα: Νάτονε: / όχι πολλά μεθύσια / όχι πολλούς καυγάδες με γυναίκες / ελάχιστες φορές έμεινε από λάστιχο / ποτέ δε σκέφτηκε ν’ αυτοκτονήσει / όχι παραπάνω από τρεις πονόδοντους / ποτέ δεν έχασε το γεύμα του / ποτέ δε μπήκε στη στενή / ποτέ δεν ερωτεύτηκε / 7 ζευγάρια παπούτσια / ένα γιο στο πανεπιστήμιο / έν’ αυτοκίνητο χρονιάρικο / ασφάλειες για τα πάντα / ένα καταπράσινο γκαζόν / σκουπιδοτενεκέδες με εφαρμοστά καπάκια / θα εκλεγεί (Charles Bukowski)
Φτωχέ, σου μάραναν / κόποι και πόνοι / τη θέληση άβουλη / πιωμένη αφιόνι. / Αν είν’ ο λάκκος σου / πολύ βαθύς / χρέος με τα χέρια σου / να σηκωθείς (Κ. Βάρναλης, «Καμπάνα»)
> Κι ενώ διαφημίζει την «μητέρα όλων των μαχών» εδώ και πολύ καιρό (σ.σ.: την 48ωρη γενική απεργία) ο Ριζοσπάστης κάνει στροφή (17-4-2016) και αρχίζει να «ανακαλύπτει» τις «δυσκολίες», τον «φόβο», τις «δυσκολίες που συναντούν στην οργάνωση της απεργίας οι ταξικές δυνάμεις»… Που σημαίνει εμείς (ως ΠΑΜΕ) κάναμε ό,τι μπορούσαμε αλλά… (αλλά τι;). Σταθερή γραμμή του Περισσού άσχετα με το ποιος «διευθύνει»… Οχι μόνο δεν μπορεί αλλά και δεν θέλει.
> Φυσικά, μαγκιά κι έτσι ο «πολύς» Πολάκης: προσοχές βαράει αυτός (και όλη η συγκυβέρνηση) μόνο στους εκπροσώπους των θεσμών.
> Η γεμιστή Θ. Φωτίου.
> Genesis: I can’t dance.
> «Οι εξαγωγές όπλων από το Ισραήλ στη Ρουάντα κατά τη διάρκεια της γενοκτονίας του 1994 πρέπει να παραμείνουν μυστικές, αποφάσισε το ανώτατο δικαστήριο». (haaretz.com/Israel-news/1.713907). Αλίμονο: οι σιωνιστές συνεχίζουν – με όλα τα μέσα, εδώ και 68 χρόνια, τη γενοκτονία των Παλαιστίνιων, να μην δώσουν κι ένα «χεράκι βοηθείας» για ένα τέτοιο σκοπό και πέρα από τα σύνορά τους… (Αυτό, λοιπόν, το σιωνιστικό μόρφωμα έχει φίλα προσκείμενο η συγκυβέρνηση Συριζανέλ).
> «Φόροι-φόροι, αλλά από μεταρρυθμίσεις τίποτα» (tanea.gr, 16/4/2016 – Ε. Λάσκαρη). Ολα-όλα ή τίποτα.
> Hot spot ΟΝΝΕΔ: αδελφικοί εναγκαλισμοί μέχρι θανάτου.
> Αυτό το πουλί είναι ο Πέτρος / Ο δυτικός άνεμος δεν τον θέλει / ο ανατολικός τον ξερνά / του ‘γινε πρόταση να βαλσαμωθεί / κι όμως ξεσκίζει το κλουβί τ’ ουρανού / απλώστε του ένα κάτι της γης / ένα χέρι που να μη στραγγαλίζει / μπορεί και να μην αλλαξοπίστησε / -τον πνίγει τόση μεταμόρφωση- / εκεί που έδενε τη γραβάτα του / του μένει ένας τελευταίος λαρυγγισμός / απ’ αυτούς που δεν εξαγοράζονται. / Ο φίλος μου ο Πέτρος έχει προκηρυχθεί / λοιπόν θα πεθάνει μετεωριζόμενος. (Γιάννης Δάλλας, «Μετεωριζόμενος» – από τη συλλογή «Πόρτες Εξόδου», 1960)
> Φουσκώνει ο άνεμος τα πανιά της απελπισίας και των βρυχηθμών.
> Και δεν θα πάρω στο γιορτασμό σου μέρος / εσύ που όλα τα ποθείς και τα πάντα καταπίνεις / ίδια κινούμενη άμμος / σε θάλασσα ιριδισμών.
> Θέλει ο φασίστας να κρυφτεί, και η χούντα δεν τον αφήνει.
> You gotta do what they taught ya!
> Είναι ένα ωραίο μπ…λο εκεί στην (Φ)ΟΝΝΕΔ.
> Παραπομπή Ρούσεφ: δείγμα του «σοσιαλισμού» του 21ου αιώνα…
> «Ατομα που παράγουν μέσα σε κοινωνία – άρα η κοινωνικά καθορισμένη παραγωγή των ατόμων αποτελεί φυσικά την αφετηρία. Ο ατομικός και απομονωμένος κυνηγός και ψαράς, απ’ όπου ξεκινούν οι Σμιθ και Ρικάρντο, ανήκει στις κοινότοπες φαντασιώσεις των Ροβινσονιάδων του 18ου αιώνα· που με κανένα τρόπο δεν εκφράζουν, καθώς φαντάζονται οι ιστορικοί του πολιτισμού, απλά μιαν αντίδραση ενάντια στην υπερεκλέπτυνση και μια επιστροφή σε κάποια παρεξηγημένη φυσική ζωή. Αλλο τόσο δεν βασίζεται σε τέτοιας λογής νατουραλισμό και το Κοινωνικό Συμβόλαιο του Ρουσσώ, που σχετίζει και συνδέει με σύμβαση υποκείμενα από φυσικού τους ανεξάρτητα. Αυτή είναι η επίφαση, η αισθητική και μόνο επίφαση των μικρών και μεγάλων Ροβινσονιάδων. Πρόκειται, αντίθετα, για το προανάκρουσμα της “αστικής κοινωνίας”, που από τον 16ο αιώνα ετοιμαζόταν και τον 18ο έκανε τεράστια βήματα προς την ωριμότητά της. Σ' αυτή την κοινωνία του ελεύθερου ανταγωνισμού το άτομο εμφανίζεται αποσπασμένο από τους φυσικούς δεσμούς κ.λ.π. που σε προηγούμενες ιστορικές εποχές το έκαναν εξάρτημα ενός ορισμένου, περιορισμένου ανθρώπινου συγκροτήματος. Στα μάτια των προφητών του 18ου αιώνα, που σ’ αυτούς βασίζονται ακόμα πέρα για πέρα οι Σμιθ και Ρικάρντο, το άτομο αυτό του 18ου αιώνα – το προϊόν, από τη μια μεριά της διάλυσης των φεουδαρχικών παραγωγικών δυνάμεων που αναπτύχθηκαν από τον ίδιο αιώνα και μετά – πλανιέται σαν ιδανικό που η ύπαρξή του ανήκει τάχα στο παρελθόν. Οχι σαν ιστορικό αποτέλεσμα αλλά σαν αφετηρία της ιστορίας. Γιατί το βλέπουν σαν το Φυσικό Ατομο, σύμφωνα με την αντίληψή τους για την ανθρώπινη φύση, σαν κάτι που δε γεννιέται ιστορικά αλλά είναι τοποθετημένο από τη φύση. Η αυταπάτη αυτή σημάδεψε μέχρι σήμερα κάθε καινούρια εποχή. Ο Στιούρτ, που από ορισμένες απόψεις βρίσκεται σε αντίθεση με τον 18ο αιώνα, και που σαν αριστοκράτης πατά πιο πολύ σε ιστορικό έδαφος, απόφυγε αυτή την απλοϊκότητα». (Κ. Μαρξ: «Grundrisse», τόμος Α, 1, Παραγωγή).
> Από το «Δεν πληρώνω» στο «πληρώνομαι αδρά» η διευθύνουσα σύμβουλος της ΑΕΔΙΚ (ανώνυμη εταιρία Διώρυγας Κορίνθου). Ελέω Ευ-κλείδη…
> «Η Βρετανία εξήγαγε όπλα αξίας 2.8 δισ. λιρών στη Σαουδική Αραβία σε διάστημα λιγότερο του έτους» – independent.co.uk, 19-4-2016. Προφανώς η Σ. Αραβία έπαψε να είναι ουαχαμπιτική και δεν αποκεφαλίζει πλέον…
> «Ο πονηρός και αρχέκακος όφις επινοήσας το γένος των Γάλλων, δεκτικώτατον πονηρίας, έχυσεν εις τας ψυχάς αυτών τον ιόν της αποστασίας προς τον θεόν· και αφού τούς έφερεν εις ελεεινήν βασιλοκτονίαν, τούς έρριψεν εις παντελή αθεΐαν και ασέβειαν». (πατριάρχης) Γρηγόριος ο Ε’, 1799. Τι ελευθερία και δημοκρατία! Το κνούτο! Το κνούτο!
> Κούλης: τώρα αρχίζουν τα δύσκολα.
> Με χάρη ο Χάρης Θεοχάρης αποποταμοποιήθηκε (ΚΑΙ αυτός, όπως και ο Σταύραξ, για το καλό του λαού πασχίζουν…).
> Στη Νέα Φιλαδέλφεια, γατούλης και Σκουρλέτης, αγάπη σαν αδέλφια.
> Για άλλη μία φορά ετοιμάζονται να απεργήσουν οι εκπαιδευόμενοι γιατροί στη Βρετανία. Ηδη έχουν αρχίσει οι «πιέσεις» από κρατικούς φορείς (όπως το General Medical Council) ώστε να φοβηθούν και να μην κατέβουν σε απεργία. Κομμάτι δύσκολο, όμως.
> Φυσικά και μπερδεύει το 7/11 (seven-eleven, ωράριο) με την 9/11 (nine-eleven, χτύπημα στους δίδυμους πύργους) ο Ντόναλντ Τραμπ (ή Tromp-ass). Ο καταλληλότερος υποψήφιος για μια θέση στον… ήλιο.
> «Η άνοδος και η πτώση του Σύριζα» by Stathis Couvelakis in New Left Review 97, January-February 2016, ή πώς να γίνετε ουρά, της ουράς, ω ουρά.
Βασίλης
