Δεν είμαστε VIP(s) αλλά VAP: very angry people
Πολύς εναλλακτισμός, ρε παιδί μου. Γκουβάδες ολόκληροι.
Φάρμακα φαρμάκι (άδεια η τσέπη χάσκει)
Νηπενθή
Ρουφιάνοι χωρίς σύνορα
♦ Μετατόπιση ενός γράμματος –παρτίδα– και φτιάχνει το κόμμα! (για το καλό μας…).
♦ Τέως πρόεδρος ΕΦΕΕ, νυν εφετζής…
♦ «Είμαστε από θέση αρχών ενάντια… ακόμα και στους απεγνωσμένους φτωχοδιαβόλους που κουρσεύουν μαγαζιά» (ιστοσελίδα Μ-Λ ΚΚΕ, 21-2-12) (υψώνουν επιτιμητικά το δάχτυλο στους πεινασμένους…).
♦ Μπράβο «καφενόβιοι». Τίποτα πιο αντιδραστικό από Σολτζενίτσιν – προσφορά υπάρχει; Ενα «Mein Kampf», λόγου χάρη;
♦ «Η επανάσταση θα σου χαϊδέψει τον πισινό/ θα την βρέξεις στην κονσέρβα που άνοιξες/ όταν μπαλαμουτιαζόσουν έξω από το εργοστάσιο παραγωγής/ ανταλλακτικών αυτοκινήτου/ η πόλη ζει κάτω απ’ τη μύτη σου/ με την αλήθεια που ξεθάφτηκε απ’ τα χαμόσπιτα/ Τα άσπρα σώματα που τα κατοικούσαν/ ξεβράστηκαν στην άσφαλτο/ σκεπασμένα μ’ ένα κύμα θαλασσινού νερού/ μαζί μ’ εγχειρίδια διάσωσης σε περίπτωση σεισμού/ και αυτή ακριβώς ήταν η σελίδα που έμεινε κενή/ Στο περιθώριό της/ περπατούν το αγόρι και το κορίτσι/ τυφλοί και χωρίς αγάπη/ μ’ ένα σκουφάκι για το κρύο/ τα πιασμένα χέρια τους είναι στοιχειωμένα/ εκπέμπουν στη συχνότητα μιας σκοροφαγωμένης μνήμης/ παλιάς όσο ο κόσμος/ Αυτή θάναι κι η τελευταία πράξη/ (Σκηνικό: ένα άδειο δωμάτιο μια σκισμένη σημαία και η έξοδος κινδύνου)/ η σελίδα θα πνιγεί μέσα στο στόμα μας» (Λ. Αιωροκλέους, «Για την επανάσταση», περιοδικό ΤΕΦΛΟΝ, τ.6).
♦ Ο δαίμων του τυπογραφείου έκανε την κάλπη… κόλαση (στο περασμένο τεύχος).
♦ «Ωραίος απ’ τη θύελλα της βιομηχανίας/ αεροπόρος των ηλιόλουστων ημερών/ μεγάλο δάκρυ/ που κατεβαίνει ως τα χείλη/ για να καίει τις αθάνατες Μαρίες/ ο Vladimir./ Ισως έπρεπε από την ένδοξη ταφή/ να φωτίζεται με προβολείς ο νεκρός του. / Ισως αξίζει να τον βλέπουμε σαν καταρράκτη/ ανάμεσα στην ορμή τ’ ουρανού και στα δάση./ Ισως έπρεπε να διευθύνει κοσμοδρόμια/ Πάντως/ μ’ αρέσει που έπιασε την παλιά Ρωσία απ’ τα μαλλιά/ και την έστειλε στο διάβολο/ θρυμματίζοντας μια κιθάρα στο κεφάλι της./ Μ’ αρέσει που δεν θα πεθάνει ποτέ/ γιατί δεν ξεχώρισε τη συμφορά και την ποίηση./ Μ’ αρέσει γιατί στάθηκε στο ύψος του/ ο Vladimir./ Αυτός είναι που έδινε στον Κουτούζωφ/ τη μυστηριώδη δύναμη./ Αυτός είναι που σκύλιαζε πραγματικά/ για το μέλλον. Αυτός/ έλαμπε στην κατάλευκη ορμή του Ουλιάνοφ./ Απ’ την άγνωστη χαραυγή μας, απ’ τα σπήλαια/ έτσι δείχνουν τα πράγματα./ Η ζωή θα πρέπει να προχωρήσει μαζί του/ ολάκερη καθώς τη χάρισε στην καρδιά των δικαίων./ Η ζωή θα χρειαστεί πάλι και πάλι τους χαρταετούς./ Απ’ το βαρύ το φέρετρο πετάγονταν/ πυροτεχνήματα ψηλά στη νύχτα/ κι απ’ τη βαθειά ειρήνη της σιωπής του/ έβγαινε ο καπνός της μέσα μάχης. Ας είναι λοιπόν…/ Ας είναι κι ο Vladimir ένα σύμβολο/ ανοιχτό στην ευτυχία./ Δεν ξέρω, βέβαια, τι είναι ευτυχία./ Γνωρίζω όμως τον αγώνα για δαύτη./ Δεν ξέρω τι κρύβει ο έρωτας./ Γνωρίζω μονάχα/ πως είναι οι εξήντα τέσσερες άνεμοι./ Γνωρίζω πως είναι όλες οι ανατολές του ήλιου -/ τέτοια τύχη/ τέτοια τύχη!» (Νίκος Καρούζος: «Μαϊαkovski», Επιθεώρηση Τέχνης, τ. 146, Φλεβάρης 1967).
Βασίλης
