Πότε θα έρθει μια χρονιά
πότε θα έρθει η μέρα…
Πρώτα υπήρχαν τα ζώα, μετά ήρθε η αστυνομία, αργότερα ήρθαν τα ζώα αστυνομίας (ποιος υπαστυνόμος Ρεξ ρε;) και τώρα έχουμε την αστυνομία ζώων στην Κρήτη. Ο κύκλος θα κλείσει με την επιστροφή στην αρχική κατάσταση.
Και να λοιπόν που φτάσαμε στη μεγαλοβδομάδα.
Θα ρίξει ένα κλέφτικο σφύριγμα ο τσοπάνος
να βγουν τα γίδια απ’ το μαντρί, τα πρόβατα απ’ τη στάνη
να πάνε να βοσκήσουνε με τ’ άλλα στα χωριά τους
ν’ ακούσουνε παράπονα, ν’ ακούσουν μπινελίκια
για να βρουν νέα ψέματα επικαιροποιημένα.
«Δίποδο» ο Βελόπουλος κατά την -ομοίως δίποδη!- Λατινοπούλου. O tempora, o mores.
Αδων εις Αδωνις τα άσματα «δεν είναι άνθρωποι, κάτι κομμουνιστές είναι» και «άρρωστοι άνθρωποι»…
Ολο και συσφίγγονται οι σχέσεις της Ελλάδας με το Ισραήλ. Ολο και μεγαλώνει η ρητορική μίσους μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ.
Στο Αμπου Ντάμπι για συνέδριο η Εύα Καϊλή και η ζωή συνεχίζεται…
Δεν πα’ να καίγεται το σύμπαν. Σταθερά πρώτη και με μεγάλη διαφορά σε όλες της δημοσκουπίσεις η Νέα Δειμοκρατία, με δεύτερη πλέον την Πλεύση Ελευθερίας (ποια Αρβανιτάκη ρε;), που διαδέχτηκε το ΠαΣοΚ στον ρόλο του «καινούργιο κοσκινάκι μου» για τις πλύσεις συστήματος και εγκεφάλων.
Καλοί μου φίλοι χριστιανοί κόψτε πια τα αστεία
δεν είναι της σαρακοστής μα ετήσια η νηστεία.
Με αφορμή την πρόσφατη (10 Απρίλη) συμπλήρωση 94 χρόνων από τον θάνατο του Khalil Gibran: «Το έθνος να λυπάστε αν φορεί ένδυμα που δεν το ύφανε. Ψωμί αν τρώει αλλά όχι από τη σοδειά του. Κρασί αν πίνει αλλά όχι από το πατητήρι του. Το έθνος να λυπάστε που δεν υψώνει τη φωνή παρά μονάχα στη πομπή της κηδείας. Που δεν συμφιλιώνεται παρά μονάχα μέσα στα ερείπιά του. Που δεν επαναστατεί παρά μονάχα σαν βρεθεί ο λαιμός του ανάμεσα στο σπαθί και στην πέτρα. Το έθνος να λυπάστε που έχει αλεπού για πολιτικό, απατεώνα για φιλόσοφο, μπαλώματα και απομιμήσεις είναι η τέχνη του. Το έθνος να λυπάστε που έχει σοφούς από χρόνια βουβαμένους».
«Δύσπιστη η κοινή γνώμη απέναντι στον Αλέξη Τσίπρα» σύμφωνα με δημοσκόπηση. Δεν καταλαβαίνουμε το γιατί.
Αλλο τι δεν εζήλεψα μες στον απάνου κόσμο
Μονάχα το επίκτητο ή φυσικό ταλέντο
της λαμογιάς γονίδιο, χρωμόσωμα απάτης
που το μελάνι αμολάει σαν τη σουπιά αράδα
και ξέρει να ελίσσεται σα σμέρνα και σα χέλι.
Ένα “τ” χωρίζει το λάθος από τον τρόμο στην (γκοντ μπλες) Αμέρικα: Error – Terror. Στην Ελλάδα το ίδιο γράμμα διαχωρίζει τα όργανα (μπάτσο – μπάσο).
Μικρές και μεγαλύτερες φωτιές ανάβει ολοένα απ’ άκρου σε άκρο του πλανήτη το σύστημα της αποτρόπαιης και δίχως όρια πια εκμετάλλευσης. Φλερτάροντας με τον όλεθρο που θα σβήσει τα άθλια χνάρια του καίγοντας τη σκηνή της ιστορίας, συμπαρασύροντας τα πάντα στην πτώση του. Αλλά, τι κι αν «ο καιρός τρελάθηκε», τι κι αν το περιβάλλον παραπαίει, τι κι αν λαοί γονατίζουν, τι κι αν η ίδια η ζωή απειλείται ανοιχτά πλέον; Στην Ατλαντίδα χασκογελούν βγάζοντας selfies οι selfish, στην Πομπηία ποζάρουν αυτάρεσκα με φόντο τη λάβα που κατεβαίνει.
Πότε θα ‘ρθει μια πασχαλιά, πότε θα ‘ρθει ένα Πάσχα
που αντί για αμνοερίφια οι σούβλες θα ‘χουν πάνω
τα άγρια τσοπανόσκυλα, τους λύκους, τους τσοπάνους.
“Η θύελλα! Ας έρθει!». Αυτό φωνάζει ο περήφανος ο αντάρτης. / Άλμπατρος που τριγυρνώντας στ’ οργισμένο κύμα ανάμεσα / και στο μαύρο αστροπελέκι, για τη νίκη προμηνά: / «Ω θύελλα: Ξέσπασε πια!»” (Maxim Gorky).
Κοκκινοσκουφίτσα
