Πότε θα έρθει μια χρονιά
πότε θα έρθει η μέρα…
Σάρα, Κωστή, είμαστε στη σαρακοστή (τι γελάτε ρε;), μέρες που οι χριστιανοί μπορούν ελεύθερα να… απολαμβάνουν τη φτώχεια τους λέγοντας πως νηστεύουν.
Τα κοινοβουλευτικά αμορτισέρ κάνουν καλή δουλειά. Πριν από λίγο καιρό διαφημιζόταν το ΠαΣοΚ που απορροφούσε τους κραδασμούς, τώρα προβάλλεται η Πλεύση Ελευθερίας. Είναι και η Ελληνική Λύση βέβαια, αλλά εκεί η διαφήμιση γίνεται με τη δέουσα προσοχή, μη μας κολλήσουν και καμιά ρετσινιά…
Κάλπη το λένε το κουτί που ρίχνουνε χαρτάκια
διαλέγοντας μέσω αυτής τον πιο καλό τον κάλπη.
«Αυτοί που είναι εναντίον της πολιτικής, είναι υπέρ της πολιτικής που τους επιβάλλεται» έλεγε ο Bertolt Brecht. Κι ο Αλέκος Παναγούλης συμπλήρωνε: «Μην αφήνετε τον εαυτό σας να παρασύρεται από τα δόγματα, τις στολές, τις δοξασίες, μην αφήνετε τον εαυτό σας να εξαπατάται από αυτόν που σας κυβερνά, από αυτόν που σας υπόσχεται, από αυτόν που σας φοβίζει, από αυτόν που θέλει να αντικαταστήσει έναν αφέντη μ’ έναν καινούργιο αφέντη, μην είστε κοπάδι, για το Θεό, μην καλύπτεστε πίσω από τα φταιξίματα των άλλων, να αγωνίζεστε, να σκέφτεστε με το μυαλό σας, να θυμάστε ότι ο καθένας είναι κάποιος, ένα πολύτιμο, υπεύθυνο άτομο, δημιουργός του εαυτού του, να το υπερασπίζεστε το εγώ σας, πυρήνα κάθε ελευθερίας, η ελευθερία είναι καθήκον, περισσότερο από δικαίωμα είναι καθήκον».
Στο βιβλίο των ρεκόρ Γκίνες θα πρέπει να αποκτήσει μια θέση ο Κωνσταντίνος (πρώην Κώστας, αλλά δεν μπορεί ένας εξοχότατος να φέρει τόσο λαϊκό όνομα) Τασούλας, αφού κατάφερε να γίνει ο πρώτος Πρόεδρος Δημοκρατίας που μηνύθηκε την ώρα που ορκιζόταν στο νέο του αξίωμα.
Για τον ανασχηματισμό θες να σου τραγουδήσω;
Δεν πας καλά μου φαίνεται. Και τι να πω η δόλια;
Τα πιο πολλά τραγούδια μου στο χείλος της ξεφτίλας
μα τούτο μη μου το ζητάς. Δεν το αντέχει ο κόσμος
δεν το αντέχω ούτε εγώ. Θα πω βαριές κουβέντες.
Ασε τη μούσα, να χαρείς, να ασχολείται μ’ άλλα.
Το πρώτο που προκύπτει από τον κυβερνητικό ανασχηματισμό, είναι ότι ο Κούλης δεν ανασχηματίστηκε.
Μπομπ Σφουγγαράκης, Πιέρ Ρακάκης και άλλα διαλεχτά παραμύθια.
Κι ο Ξενερωτόκριτος παραμερίζει τη λαϊκή μούσα και άδει κι αυτός, προσπαθώντας να βάλει κι εκείνος κάποια πράγματα στη θέση τους:
Κατέχω κι ας μαθητευτεί εκείνο οπού ξετρέχω
εσίμωσε το τέλος μου και πλιο ζωή δεν έχω.
Κουβέντες κάνω άβουλος κι ανταλλαγές e-mail
σαν με πηδάν’ γενίτσαροι του Harvard και του Yale.
και μόνο μερικές φορές λίγο αποξεχνιέμαι
με κάτι Καραγκιόζηδες κι έτσι αποκοιμιέμαι.
«Εκείνο για το οποίο η δική μας γενιά θα μετανιώσει μια μέρα πικρά, δεν θα είναι τόσο η σκληρότητα και η αδικία των κακών, όσο η απαράδεκτη σιωπή των καλών» (Martin Luther King).
Ο Ανθιμος «εκοιμήθη». Ο Σημίτης «πέθανε». Ο εργάτης απλώς ψοφάει…
Είναι σαν το Τσεκελέτο να προμοτάρει Καρυστιανού, αλλά στην πραγματικότητα προμοτάρει Κούλη!…
«Ελλάδα – Κύπρος – Παλαιστίνη, Αμερικάνος δεν θα μείνει». Το είπα για να θυμηθούμε και να γελάσουμε πικρά. «Ισραήλ – Ρωσία – ΗΠΑ κι οι λαοί στην μαύρη τρύπα». Το είπα για να κλάψουμε.
Κατά το «τι Πλαστήρας, τι Παπάγος» και το τι Παύλος τι φαύλος.
Τι αχαριστία, να κάνει και να διακινδυνεύει τόσα για την Ουκρανία ο πολυχρονεμένος Κούλης και το τσιφλίκι του να δέχεται έναν «ουκρανικό χιονιά» και να χαλάει τον ανοιξιάτικο μήνα των γενεθλίων του…
Αρτζι, Μπούρτζι (προς πώληση από το υπερταμείο!) και λουλάς…
«Τα μονοπώλια ενσταλάζουν στο άτομο από τα γεννοφάσκια του την αντίληψη ότι εφ’ όσον είσαι εσύ ο καλύτερος και ο πιο εργατικός, σε βολεύει να αγωνιστείς ατομικά ενάντια σε όλους τους άλλους, να εξουδετερώσεις όλους τους άλλους και να μετατραπείς εσύ σε εκμεταλλευτή» (Che Guevara).
Κοκκινοσκουφίτσα
